Een pup klinkt zo goed, of een leuke jonge herplaatser of asielhond. Wij geven je 8 goede redenen om juist voor een senior hond te kiezen.
Het mooiste cadeau: geweldige laatste jaren
Als je een senior hond adopteert, geef je een hond het mooiste cadeau wat je maar kunt bedenken. Geweldig mooie laatste jaren van zijn leven. Iedere senior hond verdient een mooi leven, dat is voor veel honden niet in een asiel of een tijdelijke opvang. De allereerste reden om een seniorhond te adopteren is omdat je deze hond gelukkig maakt de laatste jaren van zijn leven.
Een senior hond is al zindelijk
In tegenstelling tot pups zijn senior honden al zindelijk en ze hebben vaak al geleerd om alleen thuis te blijven. Een pup zindelijk maken kan een tijdrovend karwei zijn en ook best wel frustrerend. Soms sta je midden in de nacht weer buiten omdat de pup aan het piepen was en je moet vroeg uit bed voor de eerste plas. Het kan natuurlijk wel voorkomen dat een senior hond ouderdomskwaaltjes krijgt, waarvan incontinentie er één kan zijn.
Oudere honden zijn rustiger
Senior honden zijn een stuk rustiger dan pups of jonge honden. Gekscherend wordt er wel eens gezegd bij pups: ‘ze worden vanzelf 2 jaar’ omdat dan de drukste jaren van de pup dan voorbij zijn. Dit geldt overigens niet voor alle honden(rassen), sommige honden worden pas nadat ze 3 jaar zijn geworden wat stabieler en rustiger in hun gedrag. Bij een senior hoef je daar niet op te wachten.
Senior honden slapen veel
Oudere honden hebben meer slaap nodig dan jonge honden. Hoewel ook senior honden gewoon beweging, speeltijd en aandacht nodig hebben, slapen ze wel meer gedurende de dag. Zo kun je makkelijker de zorg van een senior hond combineren met werk of andere verplichtingen. Zorg dat je jouw geadopteerde senior de tijd geeft om te wennen. Je kunt een nieuwe huisgenoot natuurlijk niet meteen alleen thuis laten.
Veel minder kauwbehoefte
Oh mijn god, iedereen die je vraagt naar de puppyjaren van hun hond kan je vast en zeker een lijst opnoemen van alle spullen die kapot zijn gemaakt door de scherpe puppytandjes. Pups leren de wereld kennen en onderzoeken alles met hun tanden. Denk aan kapotte schoenen, kapotte tafelpoten, plinten, de afstandsbediening en alles wat de pup maar te pakken kan krijgen. Senior honden hebben geen sterke kauwbehoefte meer. Je kunt minder harde botjes kopen. Jouw spullen worden niet kapot gebeten.
Hoe hoort een hond zich te gedragen
De meeste senior honden hebben al een keer cursus gehad en weten in elk geval de basisregels van het leven in een huis met mensen. Hierdoor hoef je zelf niet veel meer te doen aan training. Je hebt zo door een senior hond te adopteren een stabiel maatje die weet hoe het hoort. Informeer natuurlijk altijd goed bij het asiel of jij en de hond een match zijn om te voorkomen dat de hond weer terug moet naar het asiel.
Dit zijn 6 goede redenen om een senior hond te adopteren. We hopen dat jij overweegt om ook een senior hond te adopteren, je krijgt er zo veel voor terug.
Elk jaar begint rond de herfst het mushing seizoen weer. Trainingen worden weer opgebouwd en teams worden klaargestoomd voor de eerste wedstrijden. Echter kun je niet zomaar met elke sledehond beginnen met mushen, hier gaat een hoop aan vooraf. Wat precies? Dat ga ik uitleggen in deze blog!
Leeftijd hond
Een hond mag niet te jong beginnen met het trekken van een step, fiets of kar. Er moet goed in de gaten gehouden worden of een hond al voldoende is uitgegroeid en hier fysiek voor in staat is. Over het algemeen geldt de regel dat sledehonden pas mogen beginnen met 18 maanden leeftijd (wedstrijden in Nederland). De minimale leeftijd kan verschillen per land, in sommige landen mogen honden al vanaf 12 maanden leeftijd beginnen. Veel mushers beginnen met het laten wennen van de materialen wanneer de honden tussen de 10 en 12 maanden oud zijn. De honden leren dan alleen om te gaan met het materiaal en zullen nog niet trekken. Wanneer de honden boven de 12 maanden oud zijn, leert men ze rustig aan om te trekken en gaan zo spieren opbouwen. Er worden kleine stukjes getraind, soms in een team voor een kar, soms voor een step en soms wordt er ook gebruik gemaakt van een autoband die de hond voort moet trekken. Wanneer een hond helemaal uitgegroeid is, kan er steeds verder uitgebouwd worden naar langere afstanden, waarbij de hond vol gas mag geven. Wil men met hun hond meedoen aan een wedstrijd, dan moet de hond in Nederland minimaal 18 maanden oud zijn.
Trekontheffing voor mushing
Trekontheffing, wat is dat? Het woord zegt eigenlijk al een beetje wat het inhoudt. Honden mogen in principe geen voorwerpen vooruit trekken, maar wanneer de hond een trekontheffing heeft mag dat wel. Er zijn uitzonderingen op deze regel, honden die geen ontheffing nodig hebben. Dit zijn sledehonden met een stamboom. Er wordt vanuit gegaan dat deze honden gezond zijn en in staat zijn om een voorwerp te kunnen trekken. Wanneer je een sledehond hebt, maar geen stamboom, heb je alsnog een ontheffing nodig.
Een trekontheffing bestaat uit verschillende onderdelen
Een formulier met de aanvraag voor de ontheffing op het trekhondenverbod
In dit formulier dien je je NAW gegevens en de gegevens van de honden die je wilt gebruiken als trekkracht in te vullen. Vervolgens vul je hier ook in als wat voor soort trekkracht je ze wil gaan gebruiken (kar, fiets, step etc), hoe vaak je dit wil doen, met welke temperaturen, onder welke omstandigheden en in welke periode van het jaar.
Een dierenartsenverklaring Dit is een formulier dat door de dierenarts moet worden ingevuld. Op dit formulier staan een aantal punten die door de dierenarts moeten worden nagekeken en ingevuld. Zo moet er een Algemeen Onderzoek gedaan worden (controleren van hart en longen, ogen en gebit, huid en vacht, etc.), moet er een Lichamelijk Onderzoek uitgevoerd worden (hoe beweegt de hond, is het bewegingsapparaat soepel en niet pijnlijk, etc.) en moet de dierenarts invullen of hij/zij de hond geschikt vindt om te trekken.
Foto’s van het voorwerp dat de hond(en) moeten trekken Aan de hand van foto’s kan er bepaald worden of dit voldoet aan de eisen voldoet en of het voorwerp veilig is voor zowel mens als dier. Vanuit een foto kan niet altijd even goed bepaald worden wat de staat is van een fiets, step of kar, maar het is vaak wel te zien of hij goed onderhouden is en bijvoorbeeld de juiste wielen heeft.
Al deze formulieren en foto’s dienen samen opgestuurd te worden naar het RVO (Rijksdienst Voor Ondernemend Nederland). Zij bepalen of je aanvraag goedgekeurd wordt. Is dit het geval, dan krijg je hier (meestal binnen 8 weken) een reactie op en dan kan je beginnen met trainen!
LET OP! Jij kent zelf natuurlijk jouw hond het beste. Keurt de dierenarts hem goed, maar twijfel je zelf of ga je twijfelen na een aantal keer trainen? Ga je hond dan zeker niet pushen! Geef hem de rust en tijd die hij nodig heeft en laat hem desnoods opnieuw nakijken door je dierenarts of ga voor een second opinion.
Materialen voor mushing
Wanneer je je trekontheffing binnen hebt, kan de pret beginnen. Zou je denken! Je hebt natuurlijk ook de juiste materialen nodig, om het zo veilig en gezond mogelijk te maken voor jezelf en voor je honden. Onderstaand worden alle benodigdheden voor de honden, voorwerp en musher opgenoemd. Zelf train ik voornamelijk met de step, dus ik zal ook de benodigdheden voor de step erbij zetten.
Honden en step
Trektuig (x-back) Mijn honden vinden het heerlijk om te mogen werken en weer voor de step te mogen staan, ongeacht wat voor iets ze aan hebben. Het is aan mij dan de taak om voor mijn honden te bepalen wat het prettigst en minst belastend is tijdens het trekken. Ik gebruik zelf x-backs voor Nuka en River. Beiden passen hier goed in, zijn van stevig materiaal en verdelen de druk tijdens het trekken goed over de hele rug. Het bevestigingspunt voor de lijn zit bij de staartaanzet en de zijlijn van de x-back loopt over de achterste ribben. Het is van belang dat een x-back of ander trekharnas goed past, anders kan het nog steeds voor problemen zorgen doordat het een verkeerde druk op het lichaam geeft.
Halsbanden met neklijn Als je met meer dan één hond loopt, moeten ze dicht bij elkaar blijven lopen. Zo passen ze zich beter aan elkaar aan, ontstaan er tijdens het lopen minder foutjes en moeten ze samen altijd één kant kiezen om ergens langs af te gaan. Door een neklijntje aan beiden halsbanden vast te maken, blijven ze zo dicht bij elkaar. Een neklijn is simpelweg een kort lijntje met twee musketons er aan vast, zodat hij bevestigd kan worden aan beiden halsbanden.
Treklijnen Om de step vooruit te kunnen trekken, is er een treklijn nodig. Het is heel belangrijk dat deze lijn een bungee bevat, om abrupte schokken tegen te gaan. Ik heb één bungeelijn die aan het einde opsplitst in twee gewone lijnen. Zo hebben Nuka en River elk een eigen lijn waarmee ze kunnen trekken en wordt de step zelf vanuit één punt getrokken. De treklijn bevat aan elk uiteinde een musketonhaak die aan Nuka en River bevestigd zit en één karabijnhaak die aan de lijnuithouder zit.
Lijnuithouder De lijnuithouder zorgt ervoor dat de treklijn naar voren wordt gehouden en niet tussen de wielen kan komen wanneer de honden langzamer gaan of stil staan. Onder aan de lijnuithouder zit een haakje waar de karabijnhaak met de treklijn aan vast kan worden gemaakt. De lijnuithouder die ik heb heeft een veer, waardoor hij wat kan mee bewegen als de honden een bocht gaan maken.
Musher
Helm Mushen gaat hard en gebeurd vaak niet onder de allerbeste omstandigheden. Hierdoor is er nog wel eens de kans dat je uitglijd en ten van komt. Om voor jezelf verwondingen te voorkomen, is een helm (bij wedstrijden) verplicht.
Handschoenen
Tijdens het mushen wil je goed grip hebben op je stuur en remmen. Vaak is het nat en kan je dit niet goed vasthouden. Met handschoenen is dit veiliger en als het koud is buiten houd je je handen ook goed warm!
Bril Dit is niet verplicht, maar soms wel heel prettig! Als het weer slecht is, dus bijvoorbeeld regent, sneeuwt, of het pad heel modderig is, komt er veel viezigheid in je gezicht terecht. Tijdens het mushen moet je natuurlijk goed kunnen zien en daarom kan een bril in sommige gevallen heel fijn zijn.
Noodlijn met paniekhaak Hiermee zorg je dat je step, kar of fiets vast staat zodat de honden hem niet mee kunnen trekken zonder dat je zelf nog niet klaar staat.
Zorg dat je altijd de juiste materialen gebruikt, om zo veilig en gezond mogelijk te kunnen sporten!
Bewegwijzering en commando’s tijdens wedstrijden
Tijdens wedstrijden wordt de route aangegeven door middel van borden. Er zijn drie soorten borden, die elk zijn eigen kleur, vorm en betekenis hebben.
Blauw Vierkant Deze borden staan gemiddeld 30 meter na een afslag en geven aan dat je op de juiste route zit en deze richting moet volgen. Mushers dienen hier rechtdoor te gaan. Wanneer er lange stukken rechtdoor zijn, kunnen er meerdere bordjes te zien zijn voordat er een afslag genomen moet worden. Deze borden kunnen aan beiden kanten van de trail staan.
RodeCirkel
Deze borden kunnen ook aan beiden kanten van de trail staan, maar hebben aan elke kant een eigen betekenis. Wanneer een bordje aan de linkerkant van de trail staat, moet je na ongeveer 20 meter linksaf slaan. Staat het bordje rechts, dan moet je na ongeveer 20 meter rechtsaf slaan.
Gele Driehoek Deze borden geven geen richting aan, maar hebben twee soorten betekenissen. Ze kunnen betekenen dat er een (relatief) gevaarlijk stuk in de trail aankomt, zoals hobbels of scherpe bochten waar. Hier wordt aangeraden om langzaam en voorzichtig te rijden. Wanneer er twee gele borden aan een paal hangen betekent dit een inhaalverbod (einde inhaalverbod is een geel bord met zwart kruis). Een team mag op dat stuk geen ander team inhalen.
Tijdens wedstrijden worden ook commando’s gegeven aan de honden. Er zijn een aantal algemene commando’s, die door de meeste mensen gebruikt worden. Dit is handig, omdat honden ooit getraind worden door iemand en later naar een ander team gaan, mensen van honden ruilen binnen teams, etc.
Gee Rechtsaf
Haw Linksaf
Straight Rechtdoor
Go Commando om honden te laten vertrekken
Hike/mush
Commando om door te lopen
Line out Commando om de honden in één rechte lijn stil te laten staan met strakke lijn
Trail Commando om een ander team in te halen
Whoa/Ho Stoppen
Als je wil gaan mushen met jouw (slede)honden, zorg dat ze de juiste leeftijd hebben, gezond zijn en met de juiste materialen gaan trekken! Wij mushen nu een dikke twee jaar en hopen dit jaar weer mee te kunnen doen aan verschillende wedstrijden!
Als blogger bij The Dog Pen is het best wel even zoeken soms, hoe lever je de foto’s aan en welke foto kies je als uitgelichte afbeelding. De uitgelichte afbeelding is de afbeelding of foto die boven de blog komt te staan en ook in het blogoverzicht op de homepage bijvoorbeeld. Soms wil je graag iets illustreren met een afbeelding, maar zelf heb je deze afbeelding niet en je kunt zo’n soort foto ook niet zelf maken. Wat dan? In deze blog vertellen we alle ins en outs over het gebruik van afbeeldingen in jouw blog.
De uitgelichte afbeelding
De uitgelichte afbeelding, dit is dé belangrijkste foto van jouw blog. Waarom? Mensen kiezen op basis van die afbeelding (en de titel) of ze jouw blog gaan lezen of niet. Deze afbeelding staat boven de blog, in het overzicht en ook onder andere blogs als tips om verder te lezen. Dit is dus eigenlijk de belangrijkste foto van de hele blog. De uitgelichte afbeelding kun je zelf in jouw blog plaatsen, maar waar moet je nu op letten?
Mooi op alle formaten
De uitgelichte foto is horizontaal uitgelijnd het mooiste, dan komt jouw foto het beste over op alle apparaten en formaten. Het maakt dan niet uit of iemand nu de website op de iPad, op de telefoon of of de PC kijkt. Wanneer jouw uitgelichte foto horizontaal (liggend) is, dan komt deze het mooiste naar voren. Maar ben je er dan al? Nee! Het ‘onderwerp’ van de foto, in ons geval is dat toch heel vaak de hond, moet centraal op de foto staan. Dus een horizontale foto met zo veel mogelijk in het midden het hoofdonderwerp van jouw foto. Dan komt de uitgelichte foto het beste tot zijn recht boven jouw blog. Bekijk deze blog maar eens op verschillende formaten, als het goed is ziet iedere foto er mooi uit en zie je de hond in beeld.
Ik heb geen passend plaatje
Het kan natuurlijk voorkomen dat je een blog hebt geschreven waar je een afbeelding bij zoekt die je zelf niet hebt of niet zelf kunt maken. Bijvoorbeeld in de blog van Wiske: ‘Loop je vast in de training van je hond’ je ziet dat de uitgelichte afbeelding een ABC foto is. Deze foto heeft Lucas niet zelf gemaakt, maar ook niet zomaar via Google gevonden en online gezet. Deze foto is een zogenaamde stockfoto en om deze foto te mogen gebruiken op The Dog Pen, is er betaald. Zo kunnen wij deze foto gebruiken in de blog van Wiske (en waar we deze afbeelding eventueel nog verder willen gebruiken).
Google afbeeldingen
Nu zou je natuurlijk kunnen denken; ‘ik Google en ik vind vanzelf de afbeelding die ik wil gebruiken in mijn blog’. Dit is echter niet toegestaan! Op alle afbeeldingen en teksten online zit copyright. Dat wil zeggen dat de maker van de afbeelding (of een tekst) rechten heeft die je niet zomaar mag schenden door een afbeelding te downloaden en te gebruiken. Wij willen immers ook niet dat afbeeldingen en teksten van The Dog Pen afgehaald worden en op een andere website terechtkomen zonder onze toestemming.
Zelf gemaakte foto’s
Voeg jij alleen maar eigen foto’s toe aan jouw blog? Dat kan natuurlijk nooit misgaan. Deze foto’s heb je zelf gemaakt en die mag je gebruiken en als ze je ze op The Dog Pen plaatst mogen wij ze ook gebruiken en verder niemand anders (zonder toestemming). In het geval van eigen foto’s hoef je geen rekening te houden met de rechten. Alleen maar een mooie foto maken en deze foto kan zo de blog in of als uitgelichte afbeelding boven de blog.
Foto’s van een hondenfotograaf
Heb je nu foto’s van jouw hond die je hebt laten maken door een hondenfotograaf? Misschien wil je die foto’s wel gebruiken in jouw blog of in jouw profiel. Vraag dan eerst even aan de fotograaf of hij of zij hiermee akkoord gaat. Het kan zijn dat de fotograaf graag wil dat je de naam van de fotograaf onder de foto plaatst of misschien mag je de foto wel op The Dog Pen online zetten, maar alleen exact zoals de fotograaf die heeft gemaakt (niet bijsnijden en geen extra filtertje er overheen). Even vragen is altijd het beste, je kunt voordat je een shoot boekt ook de algemene voorwaarden van de fotograaf ook alvast doorlezen. Sommige hondenfotografen houden zich het recht voor om foto’s van jouw hond op een stockfoto website te plaatsen. Dan zou het ineens kunnen gebeuren dat je jouw hond ineens voorbij ziet komen in een social media post van een merk hondenbrokken, terwijl je hier zelf niet direct toestemming voor hebt gegeven.
Heb je nu een afbeelding nodig die jij niet in jouw bezit hebt? Je kunt zelf een kijkje nemen op 123RF dat is een website met stockfoto’s. Heb je het perfecte plaatje of de perfecte foto gevonden? Stuur het linkje en dan zorgen wij dat deze foto wordt betaald en in jouw blog komt te staan.
Het is eindelijk weer eens tijd om een blog te schrijven! Vrouwtje liep al langer met het idee rond om jullie iedere maand mee te nemen in de avonturen die ik beleef. Maar er was iedere keer wel iets om het niet te doen. Maar na alles wat ik afgelopen maand heb beleefd moet ik toch wel. Ik kan je zeggen dat het wel een heel waterig september was en dat kwam niet door de regen!
Wandelen op de Sint Pietersberg
De eerste week van september hadden vrouwtje en baasje nog vakantie. Inmiddels was dat hun tweede week en de bedoeling was om met mij op pad te gaan. Nou.. Dat heb ik geweten hoor! Dinsdags namen ze mee naar Maastricht. We gingen wandelen op de Sint Pietersberg en op zoek naar een groeve. De weg naar de top was een leuke klim, ik hou er van en baasje rent er vanzelf wel achteraan. Uiteindelijk vonden we na een stuk bos het Kiekoet (uitkijk) punt! Hehe, ik was trots op ons. Op de terugweg naar de auto kwamen we een Zwitserse witte herder tegen, precies dezelfde als Molly, mijn vriendinnetje bij opa en oma, maar toen we neusje neusje deden kwam ik erachter dat het Molly helemaal niet was. Wat een baalmoment was dat zeg! Maar, Molly zien jullie verderop nog terug in mijn dagboek.
Rondje Zeeland
De dag erna hadden ze zich bedacht dat we naar Zeeland gingen. Dus ik ging lekker achterin mee op pad. Af en toe een koekje, even pootjes strekken bij het tankstation en door. De foto rechtsonder is in Renesse. Daar gingen we als eerste naar toe. Ik vind wandelen op het strand helemaal prima, maar je moet me niet proberen mee de zee in te nemen. Dat vind ik verschrikkelijk! Na een wandeling op het strand en een rondje door het dorp gingen we met de auto naar de Oosterscheldekering. Naast Renesse was ik ook nog niet eerder daar geweest. Er was genoeg te zien en te snuffelen en natuurlijk moest ik ook daar even op de foto. Baasje en vrouwtje besloten na die stop toch nog door te rijden naar Zoutelande. Eindelijk bekend terrein! Het was nog heerlijk weer en vrouwtje wilde zo graag even op het strand zitten en kijken naar de zee dat baasje en ik maar toestemde. Uiteraard ging er nog een happy family foto op de groepsapps. Wat een drukke dag als fotomodel!
Na alle drukte hielden we gelukkig een rustdag. Even bijtanken is natuurlijk ook heel belangrijk en ik ben gek op dutjes doen. Heerlijk even dromen over koekjes, speelgoed en mijn familie.
Oppassen op mijn kleine vriend
Op zaterdag kreeg ik een geweldige verrassing. Baasje en vrouwtje kwamen thuis met mijn kleine grote vriend Olaf! Het petekindje van baasje en vrouwtje en mijn kleine 2 benige beste vriend. Hij mag alles van mij! Zo besloten we samen naar buiten te gaan kijken om te zien wat er allemaal gebeurde. Het was heel gezellig.
De hondenplons
Op zondag stond er een hondenplons gepland van de hondenschool. Als lid van de Dogdancers (vertel ik jullie nog wel een keer wat over) en oud cursist mochten vrouwtje en ik ook komen. Opa, Oma en Molly gingen ook, dus vrouwtje besloot de proef op de som te nemen en te gaan. Vooral om te spelen en voor de sociale contacten. Dat hadden we ook afgesproken, maar wat ik niet wist was dat opa mij besloot mee te nemen het bad in.. Vrouwtje was het al niet van plan en ik he-le-maal niet.. Maar daar stond ik.. Samen met Opa en Molly. Mijn pootje spreekt boekdelen en mijn koppetje ook. Daarna is vrouwtje ook nog een keer met me mee gegaan. Echt leuk vond ik het niet, maar iedereen was heel trots op me dat ik het toch had gedaan. Tante Jill en ome Kevin kwamen ook nog kijken en liepen met mij bij het bad weg toen vrouwtje haar schoenen weer aan deed. Gelukkig iemand die me begreep!
De dag na de hondenplons nam vrouwtje me nog een keer mee naar opa en oma. Ik mocht eerst gaan spelen en wandelen met Molly. En daarna ging ik naar mijn opa en oma 3 deuren verder waar opa op mij deed passen. Een grappig feitje over mij is dat ik héél graag een bezoekje breng aan allebei als ik in de buurt ben. Als ik bij de ene opa en oma ben wil ik daarna nog heel graag even naar de ander. Je moet tenslotte toch overal je koekjes en aaitjes halen. Vrouwtje en oma grappen altijd dat we eigenlijk op een groot erf met z´n allen moesten wonen, dat zou voor mij, Molly en Olaf een feest zijn!
Wandelingen bij ons in het bos
Naast alle gezelligheid maakten vrouwtje en ik ook weer heel wat wandelingen in en om het dorp! Zo waren we met het mooie weer regelmatig te vinden bij ons in het bos niet ver van ons huis af. Lekker vrij rennen en een stok vangen op het veldje. Maar ook de zonsondergang bekijken. Daar is vrouwtje vooral gek op, dus dan ga ik voor de gezelligheid maar mee.
Sinds ik vaker bij het water ben geweest en we een vijver in de tuin hebben ben ik wel iets minder bang om in de buurt te komen van water. Er in wil ik absoluut niet, maar op de rand van de vijver in het park snuffelen durf ik nu wel.
Nog een keer naar Zoutelande
Alsof dit dagboek nog niet waterig genoeg is neem ik jullie nog een keer mee naar Zoutelande! Vrouwtje en baasje namen tante Mandy en Olaf mee naar zee en ik mocht weer mee. En ergens vond ik dat wel gezellig. Samen met Olaf snoepjes zoeken in de tas. Uitkijken op de zee en iedereen in de gaten houden. Ze probeerden me nog een keer mee de zee in te nemen, maar dat ging toch echt niet gebeuren. Toen ik op het natte zand moest lopen spreidde ik al mijn pootjes om ze vervolgens weer dicht te doen op het droge. Het was wel een geweldige dag met snuffels, knuffels en een lekker hondenkoekje bij de Mc Drive!
Genieten van de herfst buiten
Met de mooie dagen konden vrouwtje en ik wel nog genieten van het mooie weer. Zo gingen we samen naar de Meinweg (foto links). Jeugdsentiment voor haar en hartstikke nieuw voor mij. We liepen over het stuk waar de bosbrand een tijd geleden flink had toegeslagen. Dat was indrukwekkend!
Op de eerste dag van de herfst (foto midden) wilde vrouwtje natuurlijk een foto van mij tussen de blaadjes. Ze doet nog steeds haar best om mijn Instagram bij te houden. Soms lukt het ons en soms ook niet. Deze haalde het gelukkig wel.
Toen we van het weekend bij mijn opa en oma waren maakten vrouwtje en ik aan het begin van de avond nog een fijne wandeling in het natuurgebied uitkijkend op o.a. het Designer Outlet. Die zie je op de foto rechts niet, want als je iets door loopt kom je echt bij de natuur uit en hier keken we samen naar de koeien in de wei. Ik vond het maar vreemde dingen.
Maak kennis met mijn vriendinnetje Molly
Inmiddels heb je haar in dit dagboek al voorbij zien komen, maar laat ik jullie haar toch nog maar even netjes voorstellen. Deze witte fluffy bol met haar is mijn beste vriendinnetje Molly! Molly is een 9 maanden oude Zwitserse witte herder! Ze is vanaf 8 weken bij mijn opa en oma en tante Jill gekomen. Een wereld van verschil naast de cockertjes die ze hebben gehad en onze lieve grumpy Mambo, de rode cocker die ze nog hebben. Voor mij is het een groot feest, want met Mambo kon ik niet spelen, maar met Molly kan dat meer dan genoeg. Eigenlijk kunnen we niet zonder elkaar, dus tot grote dankbaarheid en blijdschap van iedereen is het voor ons altijd een feestje samen. Soms moet ik haar nog wat dingen leren, maar hey dat hoort erbij. Tenslotte ben ik als het ware de grote zus. Not sisters by blood, but sisters by heart!
En dat was het dagboek van september! Dankjewel voor het lezen en tot de volgende keer!
Dat is niet een zin die je wilt horen, maar wel de zin die wij te horen kregen toen Evi net 1 jaar was. Wij waren in alle staten en besloten met deze uitspraak geen genoegen te nemen. Zoals beloofd in onze vorige blog, zal ik jullie bijpraten over een blessure die Evi heeft opgelopen. Sommige foto’s zijn best zielig, daar wil ik op voorhand vast voor waarschuwen.
Opbouwen met een puppy
Evi was een jonge en enthousiaste pup, speelde graag met stokjes, ballen en andere honden. Iedereen die een hond vanaf pup heeft, zeker de grote rassen, weet dat je het wandelen en spelen met een pup rustig moet opbouwen. De reden hiervoor is omdat ze hun eigen grenzen nog niet kennen en ze kwetsbaar zijn omdat ze erg snel groeien. Voor Evi hadden we dan ook een mooi wandelschema meegekregen vanuit de fokker. Daarnaast zorgden we ervoor dat ze niet te lang en te gek speelde en op tijd haar rust pakte. Voor diegene die bekend zijn met Leonbergers, weet dat dit “gekke spelen” een hele uitdaging kan zijn, omdat ze nogal lomp aangelegd zijn.
Gillen
Als de dag van gisteren staat het in ons geheugen gegrift. We kwamen begin oktober 2018 ’s ochtends beneden en Evi lag in haar mand. Net zoals altijd. Normaal staat ze meteen op om ons gedag te zeggen, nu niet. Ze ziet ons, wil naar ons toe, maar schreeuwt het letterlijk uit. Niet wetende wat er aan de hand is rennen we naar haar toe. Ze wil bewegen, maar het lukt niet. Ze gilt en schreeuwt alles bij elkaar. Het geluid gaat bij ons allebei door merg en been. Ze kan niet meer opstaan.
We hebben direct de dierenarts gebeld en konden meteen langskomen. Maarja, hoe krijg je een hond die niet kan staan en al redelijk aan de maat is van haar plek zonder al te veel extra pijn, laat staan in de auto. Wellicht kunnen jullie je hier een voorstelling bij maken. Eenmaal bij de dierenarts vermoedde deze een bottrauma boven in haar nek/schouders en heeft meloxicam meegegeven, ze moest complete rust houden. Met handdoeken onder haar lijf namen we haar mee naar buiten om haar behoeften te doen. Na een dag of twee begon de medicatie licht te werken, ze kon weer “lopen”, maar haar lichaamstaal sprak boekdelen.
Medicatie werkte niet
De medicatie heeft ongeveer drie dagen gewerkt voordat ze het weer uitgilde van de pijn. Je voelt je zo ontzettend machteloos. Je wilt zo graag haar pijn wegnemen en weten wat er nu echt aan de hand is. Wederom naar de dierenarts. Ditmaal kreeg ze een prednison en tramadol kuur mee, in de hoop dat dit hetgeen haar dwars zou zitten, goed aan zou pakken, wel met de risico’s die deze medicatie met zich mee kunnen brengen. Inmiddels waren we erachter dat het echt om haar rechter voorpoot/schouder ging. We hadden inmiddels overal antislip-tapijt neergelegd en handdoeken waar ze haar behoefte op deed, omdat ze, ondanks dat we haar iedere drie uur lieten plassen, ook in de nacht, het soms gewoon niet meer op kon houden. We hielden haar nog steeds rustig, geen actieve spelletjes, maar denkspelletjes, zodat ze toch bezig kon zijn. De combinatie van de medicijnen hielp, ze liep weer en na een week ben ik weer fysiek naar mijn werk gegaan. Dit ging ongeveer 5 dagen goed, totdat ik gebeld werd. Ik hoorde Evi op de achtergrond gillen en mijn maag draaide zich om. Gelukkig waren (en zijn) ze op mijn werk heel flexibel en kon ik direct naar huis. Ik reed de straat in en hoorde haar gillen van de pijn, ik kon niets anders dan huilen, heel hard huilen.
Hoe nu verder?
Meteen weer naar de dierenarts. Ze kreeg ontstekingsremmers mee. We moesten deze aan haar geven en zodra het manken over was, stoppen. Begon het weer? Direct weer ontstekingsremmers geven. Het was een slopende periode, voor Evi en voor ons. De onzekerheid en zien dat ze pijn heeft breekt je op. We zijn vanaf het eerste moment inmiddels vijf weken verder. We zien dat de medicatie werkt, maar het neemt alleen de pijn weg, niet de oorzaak. Om geen verdere tijd te verspillen en erger te voorkomen, bellen we toch weer met de dierenarts om verder te kijken dan alleen maar medicatie te geven. Ze maakten röntgenfoto’s van extremiteit, wervelkolom en heupen. Hierop waren geen afwijkingen te zien. We kregen wel een verwijzing naar een andere dierenarts, die gespecialiseerd is in botwerk etc.. We konden drie weken na de verwijzing terecht.
Dit ziet er niet goed uit
De weg naar de specialist duurde lang, fysiek, maar vooral mentaal. Mijn moeder was mee naar deze afspraak. Evi is bij haar thuis geboren, dus alles wat er speelde raakte haar minstens zo hard. Eenmaal binnen bij de specialist werd er wat gevoeld en ze moest heen en weer lopen. Ze liep uiteraard mank, ze had haar poot al een tijd niet goed belast, dus de spieren die ze had waren inmiddels ook al nihil. Het oordeel na een kwartier: ”Nou, neem maar vast afscheid, want ze heeft niet lang meer”. Die zin kwam er zo lomp, onverwacht en bot uit, dat het leek of alles even kort in slow motion aan mij voorbij ging. Alsof er lood in mijn schoenen zat, een waterval in mijn ogen opkwam en mijn vuisten zich bolden. We moesten maar even een scan laten maken om de diagnose te bevestigen. Het eerdere gevoel werd na vijf minuten toen we bij de auto waren omgezet in boosheid. Ik geloofde het niet, wilde het niet geloven net zoals mijn man en moeder het ook niet wilden geloven. Wij zijn nog niet klaar om afscheid te nemen van Evi en zij niet van ons. We wisten dat Evi pijn had, daar werden we iedere dag aan herinnerd. We willen haar geen onnodig pijn laten lijden natuurlijk, maar een gevoel in ons zei dat deze diagnose niet klopte.
Scan en second opinion
Als een malle ben ik gaan bellen met dierenziekenhuizen om een scan in te plannen. Gelukkig was er een dierenziekenhuis waar ze dezelfde week nog terecht kon. Er zou een CT scan gemaakt worden van haar ellebogen, schouders, hals en wervelkolom met contrastvloeistof. We zijn bij haar gebleven tot ze helemaal onder zeil was. Ook een nare ervaring als je het mij vraagt, maar ik merkte wel dat het haar heel veel rust gaf dat ze in mijn schoot in slaap viel, dat gaf mij ook rust.
De uitslag
Het wachten leek wel een eeuwigheid te duren, maar ik was heel blij dat we direct de uitslag kregen. Eerst begon de arts te praten over botkanker, waardoor ik helemaal van slag was. Uiteindelijk gaf hij aan dat het dat waarschijnlijk niet was, maar niet direct uit te sluiten viel. Hij gaf aan dat hij toch vermoedde dat het een flinke ontsteking was in combinatie met bottrauma. Oorzaak kan van van alles komen, dat is lastig te achterhalen. Voor de zekerheid moesten we wel bij onze eigen dierenarts een punctie laten doen om het weefsel te onderzoeken. Dat hebben we een paar dagen erna direct kunnen laten doen en daaruit bleek dat het niet om botkanker ging.
Vervolg
Inmiddels is het januari 2019. Drie maanden verder. Ondanks het risico hebben we een lange kuur van prednison en tramadol meegekregen. Ongeveer drie tot vier weken kreeg ze deze medicatie, waarbij ze na een week wat beter ging lopen. Het dringende advies om geen lange wandelingen te doen, geen ballen of stokken te gooien en haar vooral rustig te houden. Dat hebben we gedaan, deden we ten slotte al een paar maanden. Na de kuur ging het goed. Half 2019 kreeg ze plots een terugval, waarna ze na een kuur ontstekingsremmers weer goed liep. Op advies van de dierenarts zijn we haar wandelingen wat gaan uitbreiden om haar spieren weer op te bouwen. Daarnaast zijn we veel met haar gaan zwemmen, zodat haar spieren konden opbouwen zonder al te veel belasting. Sinds half 2019 heeft ze nog twee keer een terugval gehad waarbij ze het uitschreeuwde van de pijn. Na de ontstekingsremmers zijn we gaan zoeken naar alternatieven om haar sterker te maken.
Schuldgevoel
We hebben ons zo ontzettend schuldig gevoeld. We speelden heel graag met Evi voordat ze haar blessure opliep. Een balletje of stokje gooien naast het huis op het grasveld was haar favoriet. Je zag haar dan gewoon lachen van blijdschap. We herinneren ons nog een moment voor dit alles dat ze zich had verstapt omdat ze een balletje wilde pakken. Maar gaf toen geen kik. Hoe konden we nou zo stom zijn om balletjes te gooien of stokken. Het was onze schuld dat ze zoveel pijn had. Ook al weet ik inmiddels beter en dat het door van alles had kunnen gebeuren, dat gevoel hou je toch. Hadden we het kunnen voorkomen? Dat zullen we nooit weten.
Nu
We zijn anderhalf jaar verder en zijn inmiddels heel wat zwemsessies, wandelingen, kynomassages en hydrotherapie sessies verder en het gaat goed met Evi. Ze zal rechts voor altijd een zwakke plek houden, maar ze loopt goed, heeft weer volop spieren en je merkt eigenlijk niet dat ze ooit wat heeft gemankeerd. Behalve als we bij een dierenarts zijn (we zijn inmiddels gewisseld), dat zal nooit meer zonder spanning gaan.
Evi is nog steeds gek van een balletje, deze gooien we dus niet meer, maar verstoppen we tijdens haar uitlaatronde. Ze speurt dan naar de bal, wat ze ook leuk vindt. Al zie ik vaak aan haar koppie dat ze toch graag heeft dat we hem gooien, maar dat doen we niet. Soms gooien we wel een stokje, maar ongeveer een meter verder, zodat ze geen gekke bewegingen kan maken. We zijn erg voorzichtig met haar. Lange wandelingen zitten er niet in, drie kilometer is voor haar de max, al doen we haar met lange wandelingen ook niet echt een plezier. We hebben heel veel denkspelletjes voor haar, wat ze erg leuk vindt om te doen. Ook al weten we nog steeds niet precies wat ze nu heeft gehad, we weten wel dat ze nu gezond is, plezier heeft, ontzettend lief is en een ontzettende diva kan zijn.
Dus nee, we hebben geen afscheid van haar genomen, want ze heeft nog heel lang te gaan!
Weten jullie nog dat ik in maart vertelde dat ik grote zus zou worden. Nou het is zo ver hoor!
Op 11 september is mijn baby broertje geboren en hij heet Mason Jaxx. Maar ik heb er (gelukkig) niets van gemerkt, want ik was er even niet. Ik zal jullie vertellen waar ik was en waarom. Lezen jullie mee?
We beginnen even bij het begin. Mijn mama voelde zich de laatste weken van haar zwangerschap niet zo goed meer, de laatste loodjes waren echt het zwaarst. Daardoor konden wij geen lange wandelingen maken en was de laatste week een rondje van 5 minuten al te veel eigenlijk. Daarom dat ik opeens te horen kreeg dat ik een weekje uit logeren zou gaan bij tante Kelly. Natuurlijk alleen maar leuk, samen met Keasha door de duinen rennen. Maar ook gezellige wandelingen met Kelly en haar zoontje Vince, kon ik mooi alvast oefenen naast de kinderwagen. Een super leuke week!
En toen… was het zaterdag 12 september, mijn broertje was toen al geboren, maar ik mocht eerst nog een nachtje naar oma toe. Want die zondag gingen we weer canitrailen. Daar was ik natuurlijk lekker moe van, waardoor ik toen ik die middag naar huis mocht heel rustig was.
Na een week zag ik mijn mama en papa weer maar nu met een kleine baby in hun armen. Mijn broertje, Mason, zo klein nog, dat ik heel voorzichtig ging kijken en daarna snel weer bij oma knuffels ging halen. Ik vond dat kleine ding maar gek.
Maar nu hij bijna 3 weken oud is, ben ik wel gewend. Als Mason huilt, kijk ik even of het goed gaat en vertel ik mama dat ze maar wat moet doen zodat het stopt. Mijn knuffel uurtjes zijn er nog steeds en het liefste liggen we allemaal op de bank, ook met m’n poezen-zussen erbij. Ik blijf dichtbij die kleine baby, want je weet maar nooit of ik iets moet doen, dus je kan er maar beter dichtbij blijven dan.
Buiten lopen doen we ook al, gezellig met z’n vieren, mama, papa, Mason en ik. Dan lopen we naar het winkelcentrum of naar de dierenwinkel. Binnenkort zullen we ook alleen met mama en Mason op stap gaan zegt ze. Dan moet ik extra goed opletten denk ik. Maar zolang die kleine gewoon slaapt, vind ik hem wel lief.
Nou… ik ga maar weer even kijken hoe het nu met hem gaat, die kleine slaapkop. Dan spreek ik jullie snel weer!
Het testpanel van The Dog Pen houdt de Orbiloc Dog Dual tegen het licht. Wat is de Orbiloc eigenlijk voor een lampje en wat maakt het zo bijzonder?
Orbiloc Dog Dual Safety Light
De Orbiloc Dog Dual is een LED veiligheidslamp van zeer hoge kwaliteit en garandeert dat je hond tot 5 kilometer afstand goed zichtbaar is in het donker en de schemer. Het lichtgewicht lampje kan zowel knipperen als constant licht geven, is 100% waterproof en schokbestendig. De Orbiloc is makkelijk te bevestigen op elk formaat halsband of tuig met de standaard bijgeleverde rubberen strap. Wil je het lampje op een andere manier bevestigen? Dat kan! Er zijn meerdere accessoires verkrijgbaar.
Ervaringen Orbiloc hondenlamp
Door de Orbiloc lampjes te laten testen door vijf van onze bloggers, kunnen we met jou ervaringen delen over de Orbiloc lampjes van verschillende soorten honden. Vraag jij je bijvoorbeeld af of de Orbiloc wel goed zichtbaar is bij honden met een lange vacht? Bumper & Fender laten het je weten! Wil je nu juist weten of een Orbiloc lampje wel geschikt is tijdens het sporten in de modder? Nuka en River geven daar het antwoord op! Zo kun jij goed beslissen of een Orbiloc ook de juiste keuze is voor jouw hond.
Nuka en River
Wij hebben gekozen voor de paarse Orbiloc. Na wat onderzoek naar de verschillende kleuren, leek dit een geschikte kleur voor ons. De Orbiloc gaan wij voornamelijk gebruiken tijdens mushing trainingen vroeg in de ochtend of laat in de avond. Het is dan vaak schemerig of zelfs donker, waardoor we niet altijd even goed zichtbaar zijn. De paarse Orbiloc is een mix tussen blauw en rood licht, waardoor het een heel goed zichtbare kleur zou moeten zijn. Perfect voor ons!
Geschikt voor halsband, tuig en x-back
De Orbiloc is makkelijk te bevestigen, aan zowel halsband, tuigje en x-back. Wanneer we gewoon wandelen zit de Orbiloc aan de halsband of aan het tuigje, maar tijdens trainingen zit hij op de x-back (hondensport harnas) bevestigd. Doordat de rubberen strap vrij dun is, voelen de honden er niks van als deze bevestigd zit op hun x-back, maar zijn ze wel een stuk beter zichtbaar voor voorbijgangers. Het lampje is van een grote afstand al te zien en paars is daarbij ook geen kleur die heel snel voorkomt in het verkeer, wat groen, rood en oranje bijvoorbeeld wel zijn. De lampjes kennen twee standen, knipperend en een vast licht. Wij maken vooral gebruik van het vaste licht, omdat ik dat persoonlijk gewoon fijner vind dan een knipperend licht.
Waterdicht en modderproof
Orbiloc staat naast zijn felle licht, ook bekend om de kwaliteit en het feit dat ze waterafstotend zijn. Wéér iets dat wij echt nodig hebben tijdens trainingen! Wij trainen altijd in de bossen of op zandpaden en omdat er voornamelijk in de herfst en winter getraind wordt, is het er vaak wat nat en drassig. De Orbiloc lampjes kunnen hier goed tegen! Ondanks wat modder en water blijven ze helder en na de training hoeven we ze alleen maar een beetje af te spoelen. Dan zijn ze weer klaar voor de volgende ronde!
Wij zijn zeer tevreden over de Orbiloc en raden ze zeker aan voor honden die in het donker veel in de bossen of op drassige plaatsen lopen 😊
Sennah
Toen The Dog Pen op zoek was naar testers voor Orbiloc Dog Dual Safety Light hondenlampjes wist ik eigenlijk nog niet van het bestaan van dit merk! Andere enthousiaste bloggers duidelijk wel, oeps had ik iets gemist?! Dat ik nu over de Orbiloc mag schrijven betekent dat wij een van de gelukkige testers zijn. En ja, ik heb echt iets gemist!
Donkere vacht
Sennah is een zwarte hond. Dat is erg lastig in het donker voor ons als baasjes maar ook voor andere weggebruikers. We hebben dan ook al eerder verschillende vormen van verlichting gebruikt zoals een Light Ring en een verlichte halsband maar allemaal zonder succes. Voor de aankomende herfst/winter periode was ik dus nog op zoek naar een oplossing. En toen mochten wij de Orbiloc Dog Dual Safety Light gaan testen! Wij kregen de Orbiloc in de kleur Amber (geel/oranje) uit de Fashion Colours.
Makkelijk in gebruik
De Orbiloc Dog Dual Safety Light is een product waar ik het bestaan dus niet van wist en eigenlijk snap ik niet waarom! Want wat is dit een fijn product. Het is gemakkelijk in gebruik en daar hou ik van. Geen extra dingen om de nek van de hond, geen dubbele halsbanden voor overdag en in de avond. Gewoon je eigen halsband, de Orbiloc en de juiste bevestiging! Als je de Orbiloc Dog Dual uit de verpakking haalt bestaat het uit twee onderdelen. Het lampje met de Quick Mount en de adjustable strap. Als je de adjustable strap (verstelbare band) één keer op maat hebt gemaakt is The Safety Light daarna gemakkelijk om de halsband te bevestigen.
Dat de The Safety Light gemakkelijk te bevestigen of te verwijderen is ervaar ik vooral op onze trainingsavond. Samen met Sennah doe ik aan Agility. Onze training is s’ avonds in het donker op een sportpark. Als wij over de parkeerplaats naar het trainingsveld lopen zit The Safety Light om de halsband en is deze aan. Maar als we op het trainingsveld zijn haal ik The Safety Light van de halsband af . Dit omdat je zo min mogelijk op/aan de hond wilt hebben als hij/zij over het parcours gaat. Na de training bevestig ik The Safety Light weer aan de halsband en lopen we weer terug naar de auto.
Kan tegen een stootje
Eigenlijk hangt de Orbiloc sinds wij hem in huis hebben al aan Sennahs halsband. In het begin vond ik het erg spannend om de Orbiloc aan de halsband te laten zitten als Sennah ging spelen met een andere hond. Ik was bang dat deze door het wilde spelen er af zou vallen en we deze hierdoor zouden verliezen. Gelukkig blijkt de Orbiloc wel tegen een stootje te kunnen en blijft deze tijdens het spelen zitten!
Orbiloc in de lange vacht
In de vroege ochtend en in onze avond wandelingen lopen we met het lampje aan. Ik heb deze zo aan de halsband bevestigd dat als we met Sennah aan de riem lopen de Orbiloc naast het haakje voor de riem zit. Zo is het voor ons (baasjes) goed zichtbaar. Maar in de vroege ochtend loopt Sennah regelmatig het rondje los met ons mee. Ik was benieuwd of de Orbiloc dan ook nog wel op een zichtbare plek zou zitten. Door de zwaarte draait de Orbiloc naar de borst en dan kan je ,door Sennahs lange vacht, het lampje zelf niet direct zien. Ik verwachte dat dit een nadeel zou zijn maar dit viel reuze mee. De Orbiloc geeft namelijk zo’n sterk licht dat de gloed uitstraalt naar de grond. Het lampje zelf is dus niet direct te zien maar het licht is nog wel te zien. Zo is Sennah toch nog goed zichtbaar.
Fan!
Voor mij is The Safety Light van Orbiloc de oplossing om in de herfst/winterperiode in het donker verlicht en veilig over straat te gaan. De Orbiloc is makkelijk in gebruik en dat vind ik het grootste pluspunt! In principe bevestig je hem één keer om de halsband en kan je hem gewoon laten zitten. Hierdoor is het voor of tijdens het wandelen enkel het lampje aanzetten en je bent zichtbaar voor andere weggebruikers. Hoe simpel is dat!
Ik ben heel blij dat ik kennis heb mogen maken met het merk Orbiloc en The Dog Dual Safety Light in gebruik mag hebben. Ik ben fan!
Wiske
Ik wandel ’s ochtends heel vroeg met Wiske, dit betekent dat we een groot deel van het jaar voor zonsopgang lopen in gebieden zonder verlichting. Een goed veiligheidslampje is dan ook een must, helemaal gezien Wiske ook een donkere vacht heeft. We hebben verschillende soorten hondenlampjes versleten, stuk voor stuk zijn die kapot gegaan of kwijtgeraakt tijdens het wandelen. Wiske racet door de struiken, graaft in het zand en zwemt veel. Een goed lampje moet daar tegen opgewassen zijn. De Orbiloc lijkt aan al die eisen te voldoen en stond daarom al op ons verlanglijstje. Voor The Dog Pen mochten we de groene Orbiloc Dog Dual Safety Light testen.
Lichtgewicht
De Orbiloc wordt bevestigd aan de halsband of het tuig middels een rubberen strap. Ik was bang dat de strap niet om een dikke brede halsband zou passen, maar dit gaat gemakkelijk. Het rubber is dun, maar zeer stevig en schiet niet los bij het razen door de bosjes. Ik plaats de Orbiloc tegenover de gesp van de halsband. Gezien de Orbiloc lichter is qua gewicht dan de gesp voorkom ik zo dat het lampje naar de borst toe draait.
100% Waterdicht
Omdat Wiske veel zwemt en apporteert over water vind ik het belangrijk dat een veiligheidslampje tegen water kan. Spatwaterdicht is met een Wiske niet voldoende. De Orbiloc heeft een IPX8 certificatie, dit betekent dat hij het blijft doen onder water. De beste manier om dat te testen én te bewijzen? Kijk zelf maar!
Met dat 100% waterproof zit het dus wel goed! En met de zichtbaarheid ook. De Orbiloc is fel. En dat is precies wat we nodig hebben ’s ochtend vroeg in het bos. Door de vorm van de lens is het licht ook vanaf meerdere punten goed zichtbaar, ik vind dit een groot voordeel ten opzichte van de vorige lampjes die we hebben gehad.
Conclusie
De Orbiloc is volledig spaniel proof. Hij blijft niet hangen achter struiken en is fel genoeg om zichtbaar te blijven wanneer de hele hond, inclusief lampje onder de modder zit. Ook is hij zichtbaar onder water en niet stuk te krijgen. Wij zijn er heel blij mee en hopen er nog lang gebruik van te maken.
Bumper & Fender
Onze ervaring met het Orbiloc dual dog lampje in de kleur turquoise.
Waarom wilden wij testen?
Langere tijd waren we al op zoek naar een goede led halsband of een lampje om onze jongens in de avond uren veilig mee naar buiten te kunnen nemen. Helaas bleek dit minder simpel dan gedacht, alles leek in de vachten te verdwijnen of paste niet over hun hoofd heen. Toen The Dog Pen vroeg wie er een wilde testen was mijn interesse al snel gewekt.
Over het lampje
Wij hebben de turquoise kleur mogen testen en dit is een toffe afwisselende kleur, het ene moment lijkt hij meer blauw en het andere moment juist groen. Het zit er echt tussen in, door de felle kleur is hij ook op het gras goed zichtbaar. Het lampje heb ik bevestigd aan het tuig, Bumper en Fender dragen namelijk vrijwel nooit halsbanden. Het lampje past door het bijgeleverde bandje mooi om het brede tuig van de jongens.Het zit goed stevig vast en blijft mooi op zijn plek zitten.
Goed zichtbaar in dikke vacht
In de avond zijn we snel buiten gaan proberen, ik was zeer benieuwd of het lampje echt zichtbaar zou zijn door de lange en dikke vacht van Bumper. En ja hoor, zichtbaar was hij zeker weten! Van afstand kon je bumper al zien aankomen. Het bleef de hele wandeling mooi op zijn plek zitten zonder weg te vallen in zijn vacht. Je kan kiezen tussen een knipperlicht stand en een normale stand. Ik heb gekozen voor de normale stand gezien het knipperlicht wel erg fel was ten opzichte van de donkere omgeving waar we liepen. Uiteindelijk heb ik het lampje ook nog op verschillende plekken geplaatst om te kijken hoe dit hielp in de zichtbaarheid, maar op elke plek bleef hij even mooi zichtbaar.
Fender
De dag erna heb ik er zelfs direct een voor Fender besteld op de site van Alsa Nature, Fender heeft een rood lampje gekregen. Ook bij Fender steekt het rode lampje prachtig af ten opzichte van zijn vacht en het blijft goed op zijn plek zitten. Ik heb er dan ook voor gekozen om de lampjes aan de zijkant in het midden van de borst te plaatsen. Fender loopt links dus hij heeft hem links gekregen, Bumper loopt rechts en kreeg dus zijn lampje aan de rechterkant bevestigd. Zo kan ik met beide jongens samen op pad gaan op een veilige manier. Wij zijn super tevreden en blij dat we deze lampjes mochten testen van The Dog Pen, eindelijk kunnen we veilig over straat in de late uurtjes zonder ons druk te maken over zichtbaarheid.
Hulphond Tynke
Tynke aan het woord: samen met mijn baasje mocht ik voor The Dog Pen een Orbiloc Dog Dual Safety light testen in de kleur.. roze! hey, ik ben tenslotte een meisjes hondje he! Er kwam een klein doosje binnen per post, ik rook het direct, het was voor mij! Het lampje zat stevig verpakt in een doosje met daarbovenop hard ‘veiligheidsplastic’ om te product zo veilig mogelijk aan te laten komen.
Bijpassend, in het doosje, zat een verstelbaar rubberen bandje, om de Orbiloc vast te maken aan een tuig of aan de halsband. Dit ging snel en super simpel. Baasje had het zo gefixt! Ze kan het lampje draaien, stand 1; knipperend lampje, doordraaien; lampje uit, doordraaien naar stand 2; een stilstaand lampje en nogmaals doordraaien en het lampje is weer uit. Super handig!
Schokbestendig
Ik ben, ook ’s avonds een echte ‘spring in het veld’, ik ren, race, speel en dartel met het lampje aan mijn halsband. Het bleef mooi vastzitten (zelfs toen ik schudde), scheen fel rond (en als ik naar beneden keek verlichtte het zelfs de grond onder me), is stevig en heeft een gezellige roze kleur! Ik mag ’s avonds als het donker is, altijd nog lekker even los rondrennen. Baasje kan nu super goed zien waar ik ergens rondscharrel. Ideaal! Het is veel feller dan menig ander lampje, blijft goed ‘aan’, gaat lang mee en is lekker fel. Verder is het schokbestendig en waterdicht! Wij vinden het een echte aanrader!
Ook als ik in het donker naast mijn baasje haar scootmobiel loop, heb ik nu mijn eigen lampje.. dus ook ik val nu lekker op en samen zijn we extra zichtbaar en dus veilig!
The Dog Pen testpanel is unaniem
Dat gebeurt niet vaak hoor! Dat iedereen het met elkaar eens is. De vijf honden en hun mensen die de Orbiloc hebben mogen testen zijn het met elkaar eens. De Orbiloc is goedgekeurd en iedereen is fan! De Orbiloc lampjes zijn geschikt voor in de regen, de modder, in een lange vacht, in een krullende vacht, bij donkere honden, bij actieve honden en tijdens het ravotten. Orbiloc werkt, blijft werken en de hond blijft goed zichtbaar.
De Orbiloc is verkrijgbaar in 10 kleuren, waarvan 5 signaalkleuren. Om de juiste kleur te kiezen moet je rekening houden met de kleur van de vacht van je hond en de omgeving waar je loopt.
Honden met donkere vacht: kies een lichte kleur lamp
Honden met lichte vacht: kies een donkere kleur lamp
Stedelijke omgeving: kies een kleur die je niet vaak ziet in het verkeer
Landelijke omgeving: kleurkeuze maakt niet uit
Voor meer informatie over de verschillende kleuren en hun zichtbaarheid in verschillende omstandigheden, raadpleeg de Orbiloc Dog Dual
Specificaties
3 jaar garantie
Zichtbaar tot 5km
Lichtgewicht: weegt 25 gram en is 35mm x 25 mm groot
100% waterproof tot 100m diepte (IPX8 certificatie)
Impact-en schokbestendig tot 100kg
Verdraagt temperaturen van +50 °C tot -40 °C
Batterijleven van 100 uur constant licht en 250 uur knipper-stand
Vervangbare 2x CR2032 batterijen
De lens geeft zichtbaarheid in een hoek van 270°
Gebruiksvriendelijk
Vervaardigd in Denemarken met oog op duurzaamheid, design en kwaliteit
De Orbiloc Dog Dual Safety Light wordt standaard geleverd met de quick mount, 2 geïnstalleerde batterijen, een rubberen bevestiging strap, servicetool en handleiding. Op de website van Orbiloc vind je video’s met uitleg over de bevestiging en onderhoud van de Orbiloc Dog Dual Safety Light.
WINACTIE: we mogen onder onze lezers 1 Orbiloc hondenlampje verloten. Laat jouw reactie achter onder deze blog en op donderdag 8 oktober 2020 maken we de gelukkige winnaar bekend. Deze winactie is gesloten.
Deze blog is geschreven in samenwerking met Orbiloc, onze productreviews en testpanel blogs, zijn zoals altijd volledig objectief.
De afgelopen tijd zijn er bij The Dog Pen een aantal hulphondenbloggers bij gekomen, heel erg leuk! Ook voor Saartje zit er een hulphondenavontuur aan te komen, en het lijkt mij heel interessant om jullie daarin mee te nemen. Ik vind het hierbij wel belangrijk dat ‘de (psychische) hulphond’ niet wordt gezien als een trend, maar meer als een hulpmiddel wat de afgelopen jaren steeds beter en door meer mensen benut kan worden!
Toen Saartje bij ons kwam wonen bijna 2 jaar geleden was ik mentaal niet zo heel stabiel. Saartje heeft mij op dat moment echt een beetje uit een dal getrokken. Alleen al de structuur die een hond biedt zorgde ervoor dat ik mijn leven weer een beetje op orde kreeg. Saartje haar onvoorwaardelijke liefde, dolle streken en gezelligheid zorgden ervoor dat ik weer een beetje zin kreeg in het leven. Op dat moment is ook het hulphonden-idee ontstaan. Omdat ik, maar vooral ook mijn omgeving, de enorme verandering zag die Saar teweeg bracht, wilden we graag kijken of Saartje mij nóg beter zou kunnen helpen. Op dat moment zagen we echter nergens een mogelijkheid die zowel betaalbaar als in de buurt als passend bij mij was, dus hebben we het idee (moeten) laten varen.
Hier maak ik even een sprong in de tijd. Saartje is ongeveer 1,5 jaar, en nog steeds ontzettend lief. Ikzelf ben inmiddels een stuk stabieler mentaal, maar leef nog steeds met de ups en downs die (voor mij) bij autisme horen. Via via stuit ik op een hondenschool in Ommen (voor ons ongeveer 40 minuten rijden) waar ze hulphonden opleiden voor beduidend minder geld dan de meeste andere hondenscholen. Ik ga met ze in gesprek en in principe staan zij open voor het starten van een traject, maar in verband met corona zijn de gedragstesten voor de honden een aantal maanden uitgesteld. Het lijkt een hondenschool die bij me past, maar toch besluit ik om eerst een ‘gewone’ pubercursus te gaan volgen, in afwachting van de gedragstest en om te kijken of de trainingswijze bij mij en Saartje past.
Die pubercursus hebben we nu afgerond, en is heel anders dan ik gewend ben van de kynologenclub. Waar bij de kynologenclub de focus puur op gehoorzaamheid lag, is deze cursus veel meer ‘allround’. We leren om te werken in een team, oogcontact te maken en te houden, we oefenen met bos, terras en groepen mensen. We leren volgen aan een losse lijn tussen de honden. We leren volgen zónder lijn tussen de honden, volwassenen, kinderen, mensen met krukken. Na 10 lessen voelt het alsof onze band enorm versterkt is.
Na negen weken cursus is het dan zover: de gedragstest. Saartje en ik worden blootgesteld aan een team van kynologen die Saar haar stabiliteit testen. We moeten bijvoorbeeld laten zien hoe Saartje kan volgen aan de lijn terwijl de omgeving vol zit met afleidingen, of lopen langs een grote groep volwassenen. Ook proberen ze Saartje ‘uit balans’ te krijgen met bijvoorbeeld een paraplu of door hard op haar af te rennen. Een gedeelte van de test wordt zelfs afgenomen terwijl iemand anders Saar begeleidt, om te kijken hoe dat gaat. De eindconclusie? Saartje is een lot uit de loterij! Zonder enig twijfelen krijgen Saartje en ik groen licht om door te gaan met de hulphondenopleiding. De testleiders vonden Saar een innerlijke rust en beheersing uitstralen die je niet vaak ziet, en bovendien waren ze erg onder de indruk van de duidelijke en vertrouwde communicatie tussen Saartje en mij. To be continued!
Of je nou in een rolstoel zit zoals ik, of gewoon slecht kan bukken, genoeg honden baasjes lijden aan een beperking. Als jij zo een baasje bent, dan is deze blog voor jou. Lees hier mijn tips en tricks als mindervalide voor baasjes met een beperking.
Poep opruimen, het moet toch echt, maar is niet altijd makkelijk als je slecht kan bukken, slechte hand coördinatie of grip hebt of om nog een heel andere reden. Maar daar zijn gelukkig al meerdere dingen op bedacht.
Nummer 1 op de lijst: een poepschepje
Een korte voor hen met handproblemen, of een lange voor hen die niet of slecht om kan bukken. Poepschepjes zijn een handig hulpmiddel in meerdere vormen en maten. Poepzakje eromheen en je kunt makkelijk de poep van je hond oprapen. Wat moeilijker te gebruiken voor hen met grote honden of honden met wat dunne stoelgang. Fijn hulpmiddel, maar helaas niet geschikt voor iedereen.
Nummer 2: piqapoo
Dat las je goed ja, de piqapoo. Ontworpen door Gideon Hazan om het uitlaten van de hond makkelijker te maken voor alle baasjes, niet alleen hen met een beperking. Een comfortabele silicone klem die je aan de base van je hond zijn staart zet. Speciaal ontworpen zakje aan de klem, en poep raden is een ding van het verleden! De poep zal de grond niet eens raken. Dus ook geen poep om te rapen. Als de hond gaat zitten belandt alles mooi in het speciaal ontworpen zakje. Klem van de staart verwijderen, zakje in de prullenbak, en klaar. Meer geschikt voor hen met grote honden dan een poepschepje.
Nummer 3: kwijtschelding van de opruimplicht
Een aan te raden hulpmiddel voor hen met een goed getrainde hond. Een hond die niet poept op speel- of wandelplekken, maar netjes in het gras, waar weinig mensen komen. Bij je gemeenten kun je kwijtschelding van de opruimplicht aanvragen als je een beperking hebt wat het opruimen van de honden poep moeilijk maakt. Het allerbeste is om je hond alleen te laten poepen op hondenveldje waar de opruimplicht niet telt. Maar je weet maar nooit wat er kan gebeuren. En voor die momenten dat je hond net even buiten een gebied poept waar je het niet op hoeft te ruimen, is het fijn als je je er gewoon geen zorgen over hoeft te maken. Alle hulphonden hebben kwijtschelding van de opruimplicht.
Volgende onderwerp, riemen. Er zijn meerdere redenen voor waarom een normale riem niet altijd werkt. Grip problemen, slechte balans, rolstoel gebonden, hen met een rollator of wandel stok, of zelfs een gebroken arm of de noodzaak van krukken. Noem het maar op. Maar de meeste problemen zijn gelukkig weer op te lossen met wat aanpassingen. Riemen, Lets go!
Nummer 4: handsfree riemen
Je hebt er meerdere soorten van, voor nu hebben we het over riemen voor hen die lopen. Schouder- en heupriemen. Of riemen die als beide, en meer, functioneren. Verstelbaar in lengte en ideaal voor iemand met slechte grip, bij gebruik van een wandelstok of rollator, gebroken arm, noem het maar op. Niet geschikt voor hen met slechte balans als je een hond hebt die neigt te trekken of weg te schieten. We willen geen ongelukken. Maar combineer de riem met een hulpmiddel zoals een halti, en trekken is weer een kleiner probleem.
Nummer 5: rolstoel riemen
Riemen die met een haak aan je rolstoel of rollator te bevestigen zijn, of door verstelbaar handvat makkelijk aan de rolstoel of rollator direct vast kunnen worden gemaakt. Of zelfs een rolriem die je aan de rolstoel of rollator kan bevestigen. Heb je een zware elektrische rolstoel of scootmobiel dan is een trekkende hond niet zo een probleem. Maar bij een rollator of handmatige rolstoel is trekken ook een probleempje. Vocalen commando’s om je hond onder controle te houden zijn bij moeilijkheden met de riem erg belangrijk. Maar je komt een heel eind met een goeie, passende riem naar jou needs in combinatie met een trekhulpmiddel zoals een anti-trek tuig.
Nummer 6: ontheffing van de aanlijnplicht
Ideaal voor de goedgetrainde honden met mindervalide baasjes. Je moet natuurlijk een hond hebben die goed luistert, dicht bij baasje blijft en andere honden en mensen niet zonder toestemming begroet. Voordelen, geen riem om mee te klooien en je hond kan buiten hondenveldjes ook nog lekker los rond scharrelen en snuffelen. Hulphonden hebben automatisch kwijtschelding van de aanlijnplicht, waardoor ik Bram al maanden zonder riem uitlaat. Ideaal in mijn mening, maar je moet dus wel een goed getrainde hond hebben.
Voeren! Je hond heeft water en eten nodig, elke dag, meerdere keren per dag. Maar wat nou als je slecht bij de grond kan komen, of last hebt van zwakte of trillen waardoor je een waterbak moeilijk rustig, zonder knoeien neer kan zetten? Ook daar zijn mooie oplossingen voor bedacht!
Nummer 7: voerbak standaard
Voor de grote honden onder ons is dit een heel makkelijke. Zet het standaard zo hoog als de hond aan kan en there you go. Voor kleinere honden is het nodig om een opstapje erbij te zetten, of een goed stevig trapje. Leer je hond dat bovenaan dat trapje voer te vinden is, en binnen de kortste keren zullen ze zonder moeite het trapje op springen. Ik heb gelukkig grote honden waardoor een krukje niet nodig is. Dankzij het standaard hoef ik niet meer zoveel moeite te doen om de voer en waterbakken neer te zetten. Grote aanwinst. De goedkope metalen standaarden kunnen nogal onstabiel zijn heb ik gemerkt, dus investeren in een stevig standaard van bijv. hout is een aanrader.
Nummer 8: automatische voerbakken
Klein hondje, maar bukken is moeilijk, dan is een automatische voerbak misschien wel de oplossing voor jou. Dan hoef je maar 1x te bukken om de voerbak te vullen, en op gezette tijden laat de voerautomaat de juiste hoeveelheid voor je hond vallen. Als je een hond hebt die geobsedeerd is met voer is het aan te raden om de automaat zo in te stellen dat hij voer laat vallen terwijl de hond niet in de buurt is van de automaat, bijvoorbeeld terwijl je de hond uitlaat. Op deze manier voorkom je dat je maatje de hele dag voor de automaat gaat zitten wachten op eten.
Nummer 9: water dispenser
Als je trilt of een slechte handfunctie hebt kan het soms moeilijk zijn om een waterbak rustig neer te zetten zonder alles onder te knoeien. Een water dispenser kan dan de oplossing zijn. Je kan de container vullen met water, waterbak erop schroeven en hem zo op de grond zetten. Eenmaal op de grond zet je hem rechtop waardoor het water uit de container komt. De kans op knoeien is zo een stuk kleiner dan met een normale waterbak.
Nummer 10: training
Het allerbeste hulpmiddel voor een mindervalide baasje is training! Leer je hond rustig naast te lopen en riemen zijn een makkelijk te overkomen probleem. Leer je hond enkel op aangegeven gebieden te poepen en je voorkomt dat je het op moet ruimen. En honden zijn slim! Wie weet wat jou hond wel niet aan talenten verschuilt. Ga naar een trainer en kijk wat jij en je maatje samen kunnen bereiken om jou leven wat makkelijker te maken.
Hopelijk helpen deze hulpmiddelen jou tot een makkelijker leven met je beste vriend!!
*Heb je een voorstel voor een blog of vragen over een geplaatste blog, zoek me gerust op via Instagram privé berichten. Volg ons op Instagram om ons dagelijkse leven en veel foto’s van bram te volgen.*
Het is alweer een tijd geleden, dus daarom bij deze het tweede deel van onze blogreeks: Wandelen in Limburg. Dit keer gaan we een natuurgebied dicht bij huis bespreken, namelijk de Brunssumerheide.
Over de Brunssumerheide
De Brunssumerheide is een heide gebied gelegen in het zuiden van Limburg, de heide grenst aan Brunssum, Landgraaf en Heerlen. De Brunssumerheide bestaat uit de Schrieversheide van 600 hectometer groot, dit gebied ligt in de Brunssumerheide het in totaal 1800 hectometer grootte gebied. Genoeg wandelplezier dus, de routes in de Brunssumerheide zijn ontzettend afwisselend. Zo is er naaldboss, loofbos, struik heide, dop heide en een aantal watergedeeltes. Hier en daar zijn nog een aantal stukken moeras, dit is dan ook afgezet voor de veiligheid. Ook lopen er een aantal diersoorten rond, zo zie ik regelmatig diverse kuddes schapen lopen maar ook bijvoorbeeld hertjes.
Ook is er de sterrenwacht te vinden, hier kan je genieten van een divers aanbod aan sterrenkundige informatie. Denk bijvoorbeeld aan de presentaties die er gegeven worden, bezoek de exposities of bekijk het planetarium. Bij de sterrenwacht is ook een restaurant gelegen, altijd handig voor een drankje of een toilet bezoek tussendoor. Op het terras zijn honden toegestaan en staat ook vaak een waterbak voor de honden.
Er zijn een aantal wandel- fiets en mountainbike routes te vinden op de Brunssumerheide van diverse afstanden. De wandel route Heikop Brunssumerheide rood (3km) en de route Brunssumerheide bij Heerlen lichtblauw (4.7km) zijn geschikt om met de hond te lopen. Wandelroutes kunnen worden geraadpleegd op de site van natuurmonumenten.
Onze bezoeken
Wanneer wij de Brunssumerheide bezoeken ga ik per bezoek naar een andere parkeerplaats, ik heb hier een drietal parkeerplaatsen voor om af te wisselen. Het gebied lijkt redelijk groot maar als je het een paar keer hebt gelopen dan is de weg prima terug te vinden, ook als je geen bordjes volgt.
Parkeren aan de schaapskooiweg te Heerlen
Wanneer je hier parkeert kom je direct uit bij de sterrenwacht en het restaurant. Vanuit hier kun je doorlopen richting het bos of over de heide richting de zandvlaktes. Ik kies er meestal voor om door het bos de ronde te maken, vooral op de warmere dagen houden de loofbomen hier het een stuk koeler dan op de heide gedeeltes. Wanneer je goed kijkt zal je hier ook nog wel eens hertjes kunnen tegenkomen, de hond loopt hier aangelijnd
Parkeren bij de Koffiepoel visvijver te Brunssum
Deze vijver ligt redelijk beschut en daarmee ook de parkeerplaats. Ik kies hier vaak voor om te parkeren op de drukkere tijden van het jaar, denk aan vakantie periodes of weekenden met lekker weer. Zowel de jongens als mij doe je geen plezier met een hele drukke wandelroute. Je kunt hier ervoor kiezen om langs de vijvers het bos in te gaan, hier kun je heerlijk dwalen zonder veel mensen tegen te komen. Het is wel berg op en berg af route moet ik erbij zeggen, dus heerlijk voor een trail wandeling. De andere kant op, als het ware rechtdoor lopen vanaf de parkeerplaats, kom je door een stukje bos en daarna kom je op het heide gedeelte en de zandvlakte uit. Het stuk over de heide is een heerlijk stuk waar je kunt uitkijken over de natuur. Hier kom je vaak schapen tegen die staan te grazen in groepen, belangrijk is dus wel om je hond aangelijnd mee te nemen hier.
Parkeren bij de oude manege aan de Nieuwhagenweg te Brunssum
Hier kom je uit op een bospad wat uitmond op de zandvlakte. Hier ligt ook een uitmonding van de Rode Beek, officieel mag hier niet gezwommen worden maar in de zomer zie je vaak honden maar ook mensen in het water. Ook is het een heel populaire foto locatie dus dit is wel een drukkere locatie. Je kunt hier eindeloos door het zand lopen, dit gebied grenst aan het moeras gedeelte wat ik eerder al benoemde. Dus het is ook hier weer zaak om je hond aan de lijn te houden, al wordt er aan deze kant vaak weinig gehoor aan gegeven.
Losloopgebied
Als laatst wil ik nog even een locatie benoemen waar ik zelf eigenlijk nooit kom, maar wellicht een leuke plaats voor de lezers waarvan de honden vaak los lopen. De parkeerplaats is aan het einde van de Kamperheideweg te Heerlen. Dit is een stuk loof- en naaldbos, wanneer je doorloopt kom je uit op een gebied heide. Het gebied lijkt op de kaart misschien best klein maar je kunt er prima lopen.
Het oordeel
De Brunssumerheide is een mooi gebied om te wandelen en voor mij dicht bij huis. Helaas zijn er weinig prullenbakken waardoor je vaak poepzakjes terug vindt in de heide, dit vind ik persoonlijk erg jammer.
De afwisseling in de gebieden qua natuur en drukte maakt dit wel een uitermate geschikt wandelgebied. Er is voor elk wat wils en ook bijpassend aan elke hond. Zeker een aanrader om eens langs te gaan als je in de buurt bent, vooral in de hoge gebieden is het uitzicht fantastisch.
Ik zou de Brunssumerheide beoordelen met een 7 uit 10.
Bij The Dog Pen zijn we groot fan van hondenkoekjes. Van cookiemeldingen iets minder, maar het is een moetje. Dus wil je een cookie?
Bij verder gebruik van onze site accepteer je de cookies automatisch.Ja lekker!Nee
