Momo: uit logeren (1)

Geschreven door

Er zijn mensen die het maar raar vinden, wat ik allemaal doe met mijn hond. Die zeggen: “Maar je hebt al zoveel geprobeerd, op een gegeven moment is het toch gewoon klaar?” Of: “Hoezo ga je nu weer iets anders doen? Denk je soms dat je de perfecte gefixte hond kunt kópen?” (Echt waar. Ze bestaan.) Wat ze daarbij voor het gemak even vergeten (nog los van het feit dat het mijn geld, mijn leven en mijn hond is en dat het ze geen donder aangaat wat ik besluit wel of niet te doen), is dat het werken aan de relatie met je hond eigenlijk een continue proces is. Het is nooit klaar. Je hond is nooit ‘af’.

Relatie

Bij een hondje als Momo, zo’n snel afgeleid, makkelijk geprikkeld druktemakertje, is het blijven werken aan die relatie extra belangrijk. Ja, ik heb al heel veel geprobeerd, en nee, we zijn er nog steeds niet. Ook al leek het in mijn vorige blog misschien alsof dat wel zo was. 😛 In het afgelopen jaar heb ik hier bij The Dog Pen uitgebreid verteld over alle wegen die we al bewandeld hebben. Van Hondenschool tot Connectiemethode, van Roedelmethode tot Anniek Winters. Overal heb ik wel iets van opgepikt. Alleen – op het moment dat het er echt toe doet, bereik ik mijn hond niet. Nog steeds niet!

Roedelopname

Bij Anniek Winters hadden ze het over Roedelopnametherapie voor Momo. Dát zou zijn wat hij nodig had. Even helemaal weg uit de eigen omgeving. 4 weken lang. Opgenomen worden in de roedel van tussen de 50-80 honden per dag. Uitgebreid getraind worden.

Board & Train

In de UK en US is zo’n zogeheten ‘Board & Train’ heel normaal. Je hond verblijft enkele weken bij een trainer of trainingscentrum en wordt daar, op neutraal terrein, beoordeeld, waarna hij getraind wordt. Hij krijgt heel veel 1-op-1 training, en daarnaast worden er 1 of meerdere stabiele honden ingezet om te helpen en het goede voorbeeld te geven. Daarna neem jij het weer over.

Nazorg

In Nederland bestaat dit fenomeen nauwelijks; ik kende het eigenlijk alleen maar van Anniek Winters. Het klonk aanlokkelijk, maar… bij het horen van het prijskaartje sloeg ik steil achterover. Tel daar nog eens bij op dat er praktisch geen nazorg werd geboden, afgezien van 1 sessie bij het ophalen, en ik wist het eigenlijk wel: dit gaan we dus niet doen. Immers: je hond kan nog wel zo goed door iemand anders getraind worden, het is ook een gewoontedier. De kans dat hij eenmaal thuis weer in zijn oude gedrag vervalt is zo ontzettend groot. Als je dan niet de benodigde nazorg krijgt, geen vervolgtraject, dan heeft zo’n hele opname mijns inziens weinig nut.

Nog steeds geen rust

Toch bleef het door mijn hoofd zingen. Want zoals het nu ging, was ook niet te doen. Hoewel we echt wel al stappen hadden gezet, was er nog steeds heel weinig  rust in het beestje. Hij bleef overeind springen in huis. Op en neer rennen van het keukenraam naar de schuifpui en weer terug als iemand het waagde langs te lopen. Overal zijn neus in steken. Blaffen om alles. En ook buiten was het nog steeds een en al onrust, stress en reactiviteit.

Pack Leader

Ik ging verder zoeken, en zo kwam ik bij Pack Leader Training & Transformation Center in Hoeven uit. De manier van trainen van eigenaar Bert van Straten sprak me meteen aan: kijkend vanuit de individuele hond en wat die nodig heeft. Is dat een strenge aanpak? Prima. Zijn er voertjes nodig? Ook prima. Een combinatie van beiden? Waarom niet. No nonsense, down to earth, en flexibel. Ook hier een mogelijkheid tot interne opname, maar kleinschalig, en – heel belangrijk – inclusief een uitgebreid vervolgtraject achteraf.

Gesprek

We gingen langs voor een privétraining en observatie, met mogelijkheid tot directe opname als daar aanleiding voor bleek te zijn tijdens dat eerste gesprek. De kosten van de privétraining zouden dan niet in rekening worden gebracht, want het was dan een intakegesprek voor interne opname geworden. Zo kan het ook!

Het was vrij snel duidelijk. Onze Mooms, zo zei Bert, reageerde vanuit een constant te hoog stresslevel.

Yep. Dat konden wij alleen maar beamen. 😉

Verder waren bij Momo de remblokjes nooit uit de verpakking gekomen – overal moest op gereageerd, direct, overal moest op af gevlogen. Een rem zat er niet op, en dat was wel wat er nodig was.

Eens!

Pauze

Bij dit soort hondjes werkte het vaak goed om ook letterlijk even op de rem te gaan staan, om een pauze in te lassen, vervolgde Bert. In een vreemde omgeving, waardoor ze even helemaal los waren van alle gewoontegedrag in hun thuissituatie. Als wij ons daarin konden vinden, dan mocht Momo wat hem betrof meteen blijven.

Van tevoren hadden we het er al over gehad, dus de beslissing was snel genomen.

“Oké. Geven jullie Momo dan nog maar even een flinke knuffel, dan haal ik ondertussen iemand die hem naar zijn kennel brengt.” En daar ging Mooms… staartje omhoog, dapper trippelend, naar zijn nieuwe verblijf voor de komende weken. Slik.

Het plan

Wat Bert ging doen, in de 2 weken dat Momo bij hem zou zijn, was de eerste dagen he-le-maal niets. Zo kreeg Momo de kans om eerst goed te settelen, zich thuis te gaan voelen in de onbekende omgeving. Daarna pas ging hij met hem aan de slag. De rust erin terugbrengen, en kijken wat er nu eigenlijk voor hondje zat onder al die stress. Andere honden uit de roedel erbij, en trainen.

Duurt lang…

Door omstandigheden (man in buitenland voor werk, dus lastig ophalen dan) werden de twee weken uiteindelijk tweeëneenhalf, en jongens, wat duurden die lang! Ze kropen voorbij werkelijk. Omdat we geen tussentijdse updates kregen (bewust, want het was een proces, en een update tussendoor zorgde eigenlijk alleen maar voor onrust, was de ervaring), leek het nóg langer. Ik heb nog mijn best gedaan om 1 klein tussentijds fotootje van mijn beessie te krijgen, maar ook dat zat er niet in. De baas werd ook aangepakt. 😉

Wat een rust

Geen hondje dus, geen updates. Niets. En… wat was het stiekem fijn. Ineens konden we weer helemaal doen wat wij wilden zonder dat we bij alles rekening hoefden te houden met Mooms. Het leek ook wel of alle feestjes, barbecues en andere bijzondere momenten (zoals de groep 8 afscheidsmusical van mijn dochter) toevallig net in die 2 weken waren gepropt, en wat was dat relaxed!

We werden keihard geconfronteerd met hoeveel we op een gewone dag eigenlijk bezig zijn met dat hondje. Natuurlijk weet je van tevoren dat het hebben van een hond je vrijheid beperkt, en dat heb je ervoor over, anders moet je geen hond nemen. Maar dat het zóveel impact had, nee. Dat hadden we ons niet gerealiseerd. Hij was er gewoon, en je deed wat nodig was. Nu was hij er niet… en wat een rust. Voor ons was het dus ook even een zeer welkome adempauze.

Wat niet wil zeggen dat we hem niet vreselijk misten! Het leven zonder hond is gewoon retesaai. Relaxed, ja, maar saai.

Toch ook even een woord van dank aan mijn medebloggers Sanne en Lucas (van Foss en Wiske), die mij erdoorheen gesleept hebben! 😀

En toen… was hij er weer

Hoe de hereniging was, wat Momo en wij allemaal hebben geleerd, of het heeft geholpen en wat er verder nog te gebeuren staat… dat lees je in mijn volgende blog. 😛

Lieve Bumper

Geschreven door

Alweer twee jaar geleden zag ik je in het begin van de week op marktplaats staan,
Je vindt alles en iedereen leuk en wil alleen maar spelen de hele dag, ook wanneer het even niet gaat. Het wandelen kon ook een uitdaging zijn want elk vliegje, vlindertje of blaadje moest onderzocht, besnuffeld en mee gespeeld.
En dat kan soms lastig zijn, spreek ik uit ervaring haha.  Daarom had je baasje uiteindelijk besloten om een nieuw huisje voor je te zoeken. 

Vroeger werd er tegen mij gezegd, je neemt maar een hond als je op jezelf woont en daarom kwam jij op het perfecte moment, we woonde tenslotte net samen. Als dat geen timing is!
Een beetje voorzichtig liet ik je foto’s zien aan vriendlief en gelukkig was die ook in een klap verkocht. En ik heb snel je toenmalige baasje gemaild, want zo een knapperd en dan ook nog om de hoek. Daar konden we geen nee tegen zeggen.

Na overleg met je baasje mochten we naar jou gaan kijken. Samen hebben we een lange wandeling en goed overleg met je baasje zijn we de volgende dag nog even naar de dierenarts geweest voor een check up. Gelukkig zag je er helemaal gezond uit en werd je goedgekeurd en dat betekende dus dat mijn droom eindelijk uit kwam. 

Met in mijn achterhoofd dat je eigenlijk niet goed aan de lijn kon lopen en ik amper ofja eindelijk geen ervaring had met honden was jou in huis nemen wel erg spannend! Gelukkig had vriendlief wel ervaring met Newfoundlanders en dat gaf mij het geruste gevoel om aan de uitdaging met jou te kunnen beginnen. Door veel training samen en het vertrouwen in elkaar zijn we samen gegroeid! Daarbij het samen aan het waterwerken, suppen of canicrossen heeft onze band alleen maar sterker gemaakt. En jouw blik als je naar me toe zwemt.. dat is onbetaalbaar. 

Nu twee jaar later alweer, hebben we samen een band waar niemand tegen op kan. We hebben samen veel plezier met alles wat we doen en jouw knuffels, kusjes en lompe enthousiasme maken mijn leven elke dag een stukje mooier.  Al twee jaar lang staat jij elke dag aan mijn zijde, in de goede en mooie momenten maar ook wanneer het minder gaat voelt je dit feilloos aan.  Zodra ik me rot voel kruip je tegen me aan en blijf je bij mij totdat ik rustig ben.
Je bent veranderd van een puber die overal naar toe wil en met alles wil spelen naar een rustige hond die zijn eigen boontjes dopt en diegene die hem lief zijn beschermt. 

Ik had me geen betere, lievere of mooiere eerste hond kunnen wensen. Lieve Bumper, wat ben ik ontzettend blij met jou, op nog vele mooie jaren samen. 

Je baasje. 

Foto credits: Graag wil ik Cindy Bogman fotografie bedanken voor deze gave foto’s van Bumper! 

 

Dierenarts story: trauma of patella luxatie?

Geschreven door

Hoi allemaal!

Wellicht hebben jullie meegekregen dat Mila een tijd geleden een ongelukje heeft gehad tijdens het wandelen. Tijdens het wandelen is ze gevallen en is haar knieschijf uit de kom gegaan. Wij zijn toen direct naar de dierenarts gegaan en de dierenarts gaf aan dat ze patella luxatie had met gradatie 2. De maandag daar op zijn wij naar een andere dierenarts gegaan, die gespecialiseerd is in orthopedie (o.a. in het opereren van kruisband- en knieschijfproblemen). Deze dierenarts gaf aan dat er twee opties waren: trauma of patella luxatie. Daarnaast gaf hij aan dat ze gradatie 1 had.

Trauma & patella luxatie

Een trauma is een lichamelijke of psychische verwonding na bijvoorbeeld een ongeluk. Indien Mila een trauma heeft zal ze hiervan herstellen en zullen er geen verdere gevolgen zijn. De tweede optie is dus patella luxatie, maar wat is nou patella luxatie?

Patella luxatie kan ook wel knieschijfluxatie genoemd worden en dit betekent dat de knieschijf van zijn plaats schiet. De knieschijf kan dan naar binnen of naar buiten gaan. Zoals bij mensen zit namelijk de knieschijf simpel gezegd in een gootje (de kraakbeensleuf) en de knieschijf wordt op zijn plaats gehouden de pees. Door drie oorzaken kan patella luxatie bij een hond voorkomen:

  • Erfelijkheid: In dit geval heeft de hond een genetische afwijking. Dit kan bijvoorbeeld zijn dat de kraakbeensleuf te ondiep is en dat daardoor de knieschijf eruit schiet. Het kan bijvoorbeeld ook zo zijn dat het stukje bot (tibia) waar de kniepees aan vast zit te veel naar binnen staat, waardoor de knieschijf buiten de kraakbeensleuf gedwongen wordt.
  • Trauma: Door een ongeluk kunnen één of meerde banden afgescheurd zijn, waardoor de knieschijf niet meer op zijn plaats gehouden kan worden.
  • Ten gevolge van lichamelijke afwijkingen: De hond kan andere aandoeningen hebben waardoor de knieschijf losser in de kraakbeensleuf ligt, dit kan bijvoorbeeld ten gevolge zijn van de ziekte van Cushing.

Patella luxatie komt vooral voor bij kleinere rassen. Dit zijn bijvoorbeeld: terriërs, dwergpoedels, Cavalier King Charles Spaniël, chihuahua’s, papillons en andere schoothondjes.

Gradering bij patella luxatie

  • Graad 1: Bij zijwaartse druk op de knieschijf kan deze verplaatst worden en keert na loslaten terug in de kraakbeensleuf (poot in normale stand).
  • Graad 2: De knieschijf schiet spontaan uit de kraakbeensleuf en keert ook weer spontaan terug. Hierdoor kan kraakbeendeformiteiten, artrose en afvlakking van de kraakbeensleuf ontstaan.
  • Graad 3: Permanente knieschijf luxatie. Hierbij schiet de knieschijf direct weer eruit, als het in de goede positie zit. Hierbij is de kraakbeensleuf ondiep of zelfs afgevlakt.
  • Graad 4: Permanente knieschijf luxatie en de kraakbeensleuf is afgevlakt of schuin aflopend.

Preventie patella luxatie

Patella luxatie is een erfelijke aandoening en de enige preventie hiervoor is een gezondheidsonderzoek. Fokkers die aangesloten zijn bij de rasvereniging zijn verplicht om gezondheidsonderzoeken bij de toekomstige ouderhonden te laten uitvoeren. De rasvereniging kan het resultaat inzien en kan vervolgens goedkeuring geven voor het fokken. Bij het aanschaffen van een puppy kan je de gezondheidsresultaten bekijken en dit raad ik ook aan. Zodoende kan je de hele stamboom doornemen met de fokker en ben je volledig op de hoogte van de gezondheid van jouw toekomstige pup.

Deftige dieren op kasteel Amerongen

Geschreven door

Dit jaar heb ik maar liefst twee maanden zomervakantie. Dat klinkt lang (en dat is het ook hoor) maar tot nu toe weet ik de dagen goed te vullen. De zomer is namelijk bij uitstek geschikt om er lekker op uit te gaan met vrienden en familie. In dit blog vertel ik je over een leuk uitje in de provincie Utrecht: de tentoonstelling Deftige dieren op kasteel Amerongen. Ik bezocht deze tentoonstelling vorige week vrijdag. Houd jij van een beetje geschiedenis, cultuur en dieren? Dan is deze tentoonstelling echt iets voor jou!

Kasteel Amerongen

De tentoonstelling vindt dus plaats op kasteel Amerongen, vlak aan de Rijn. En wat een plaatje is dit kasteel! Dit is je beeld als je naar de tentoonstelling toeloopt. Prachtig toch :).

Een grappig detail is dat het kasteel drie loopbruggen heeft: de bovenste voor de belangrijke mensen, de onderste voor het personeel en een smal bruggetje voor katten. De bedenker hiervan is de centrale figuur op de tentoonstelling: Elisabeth von Ilsemann Aldenburg Bentinck. Zij was de laatste bewoner van het kasteel en een dierenbeschermer van het eerste uur. Uit de wijde omgeving brachten mensen zwerfdieren naar het kasteel, waar deze gravin ze een veilig onderkomen bood. De vele kattenluikjes in het kasteel zijn nog steeds zichtbaar.

Hoewel dieren centraal staan, is deze tentoonstelling geen uitje voor jou en je hond. Honden zijn nu namelijk niet meer toegestaan op het landgoed.

De tentoonstelling Deftige dieren

In het kasteel werden we vriendelijk welkom geheten door een van de gidsen. Hij liet ons eerst een korte film zien over de geschiedenis van het kasteel. Daarna nam hij ons op sleeptouw door de verschillende kamers die het kasteel rijk is. De gids wist overal wel iets interessants bij te vertellen en tussendoor kon je vragen stellen. In zijn verhalen merkte je hoe de positie van dieren in de loop van de jaren veranderde. Waar je eerst vooral jachthonden als teken van rijkdom op de schilderijen zag staan, zag je later ook honden op een gezinsportret staan. Dieren werden steeds meer onderdeel van het gezinsleven.

Dat zie je bijvoorbeeld op de foto hierboven. Daarnaast vertelde de gids een aantal interessante weetjes. Ik ga ze natuurlijk niet allemaal vertellen, maar deze twee wil ik jullie niet onthouden. Honden gaven bijvoorbeeld een  bepaalde betekenis mee aan schilderijen. Kijk maar eens naar het schilderij hieronder.

Wat voor portretje is dit denk je? Ik had werkelijk waar geen idee. Het is een trouwportret! Waar dat aan te zien is? De hond. Een hond staat bekend als een trouwe viervoeter en staat dus symbool voor de trouw tussen de man en de vrouw op dit schilderij.

Naast een symbool van trouw, was een hond ook een statussymbool. Op het onderstaande portret zie je een meisje met een Markiesje.

Een Markiesje was destijds al een duur hondje. Met dit schilderij liet het meisje zien dat ze van goede huize kwam. Ze was hiermee eigenlijk een soort van Instagram influencer van vroeger. Markiesjes werden steeds populairder. Maar om ervoor te zorgen dat de hond een statussymbool bleef, werd de hondenbelasting ingevoerd. Hierdoor was het houden van een hond alleen voor de adel en rijke mensen en niet voor de gewone burgers haalbaar.

Praktische informatie over de tentoonstelling Deftige dieren

Als je bovenstaande stukjes leuk vond om te lezen, is het voor jou zeker de moeite waard om de tentoonstelling eens te bezoeken! Na de rondleiding hoef je nog niet naar huis. Je kunt bijvoorbeeld nog een wandeling maken door de mooie tuinen van het kasteel, of een kopje koffie drinken op het terras.

De tentoonstelling Deftige dieren is nog t/m 7 december te bekijken. Van dinsdag t/m zaterdag is het kasteel van 11.00 uur tot 16.00 uur open en op zondag van 12.00 uur tot 16.00 uur. Elk uur zijn er rondleidingen.

Snuffeltijd

Geschreven door

Een tijdje terug zaten mijn vrouwtje en ik op instagram te neuzen.
Nou doen we dat op zich wel vaker hoor.
Per toeval stuitte wij op een super leuk account.

Snuffelspeeltjes.

Dat account heet sewing.dog.mom. Hier staan allemaal zelfgemaakte snuffelspeeltjes op in allerlei soorten en maten.
Zoals jullie weten ga ik drie dagen met mijn vrouwtje mee naar het werk. Samen met haar cliënten doe ik graag snuffelspelletjes. Dus je snapt dat mijn vrouwtjes interesse was gewekt! En de mijne ook natuurlijk.

Mooie website met veel keuze.

Via sewing.dog.mom kom je op de website Just4paws. Dit  is een website voor een kleinschalig hondenpension, een verkooppunt voor oa barf en dus sewing.dog.mom. Op de website vindt je de handgemaakte hersenwerkjes in de webshop.
Er staan ontzettend veel leuke hersenwerk- of wel snuffelspeeltjes op. Van een bal met eventueel de naam van de hond er op, een snuffelbloem tot een zelf ontworpen snuffelmat.
de speeltjes zijn aan de binnenkant gevuld met fiberfill en de buitenkant gemaakt van fleece. Je kan het makkelijk even wassen met een handwasje.

Je kan zelf de kleuren bepalen. Welke dat zijn zie je per artikel en dat kan je invullen bij je bestelling.
Zo gaaf want elk speeltje wordt zo naar jou wens.

Drie snuffelspeeltjes

Mijn vrouwtje en ik wilden voor drie speeltjes gaan:
1. de snuffelbal.
Deze rolt en kan je vullen met  voertjes. Leuk voor thuis maar ook voor op het werk omdat de cliënten kunnen helpen om de bal voor mij weg te rollen. De kleuren hebben we niet zelf uitgezocht omdat we deze cadeau kregen. Je kan uit verschillende formaten kiezen en ook of je er een naam op wil.

2. de snuffelmand.
Mijn vrouwtje vond dat een leuk speeltjes voor bijvoorbeeld de vakantie omdat hij makkelijk is mee te nemen en weinig ruimte inneemt als we met de boot op vakantie zijn. Mijn eigen snuffelmat is namelijk best groot en zwaar.
Je kan een kleur kiezen voor de buitenkant, de binnenkant en voor de sliertjes.

3. het snuffelkleed.
Je kan hierbij kiezen uit, 3,4 of 6 vakken en elk vak is 30 bij 30 cm. Je kan uit 19 puzzels kiezen zodat je zelf kan aangeven welke puzzel je op een vak wilt hebben. Wederom kan je de kleuren die je wilt aangeven dus elk kleed is uniek.
Mijn vrouwtje koos voor de drie vakken omdat deze mooi op een rolstoelblad gelegd kan worden, op een tafel of op schoot. Opgevouwen is het tevens een mooi klein pakketje( afhankelijk van je puzzels) om mee te nemen. Op de vakken kwamen het raster, de vlinder en een snuffelmat.

De test.

Als eerste mocht R. een cliënt van mijn vrouwtje de bal voor mij rollen. Ik dook er gelijk met mijn neus in en rolde de bal wat rond. Ik was soms wel wat lomp omdat ik er natuurlijk helemaal blij van werd.
In mijn geval moet het er wel opgelet worden dat ik er een beetje voorzichtig mee ben.
Het is een super leuk snuffelspel voor op de vloer (over rollen).

Daarna mocht ik het kleed testen. Mijn vrouwtje legde het op een rolstoelblad en ik kwam op mijn voorpootjes op mijn krukje erbij staan. Alle drie de puzzels ben ik af gegaan al snuffelend en dat deed ik heel goed. Omdat het kleed in zijn totaal te lang was op het rolstoelblad schoof mijn vrouwtje het door.
Uiteraard kan hij ook op een tafel of op de grond.
Ik vond deze ook erg leuk. Ook hier geldt voor mij dat er wel goed opgelet wordt want ook dit is vrij kwetsbaar met mijn soms lompe gesnuffel of stiekem mijn tanden gebruiken. Maar gelukkig doet mijn vrouwtje dit soort spelletjes alleen als zij er bij is en ruimt het daarna veilig op ;).

De snuffelmand mocht ik thuis in de tuin testen. Omdat het heel licht materiaal is vloog ik de hele tuin door en liep er lekker in te kwijlen. Volgens mijn vrouwtje zag het er best grappig uit. Maar ze zag ook dat we deze samen doen zodat ik er niet te fanatiek van wordt.
Als we eind augustus nog een paar dagen gaan varen gaat hij zeker mee zodat we samen lekker kunnen snuffelen.

Super aanvulling.

Nou je snapt dat mijn vrouwtje en ik hier heel blij mee zijn. Deze speeltjes zijn super voor op haar werk maar ook als het buiten te warm of juist te nat of te koud is. Lekker samen snuffelen en spelen is het hele jaar leuk.
Zoek je nog een leuk snuffelspeeltje dan raad ik je aan om te kijken op de website van Just4paws.

Hoe staat het met jullie gesnuffel? Ik ben er dol op en jullie?
Wat voor snuffelspelletjes doen jullie altijd?


Tot de volgende keer, poot van Guus

Socialiseren en habitueren

Geschreven door

Dag Lieve hondenvriendjes,

Hier ben ik dan met mijn 3de blog. Vanaf de dag dat we geboren waren, ging er een hele nieuwe wereld voor ons open. Wanneer we voor de eerste keer konden horen, zien en ruiken, waren er zoveel rare dingen om te ruiken, te zien en zelfs de gekste geluiden om te horen. Waarom liep mijn baasje met een lawaai makend monster rond dat alles opzoog ? Of er waren precies zoveel andere harige viervoeters op de wereld die er anders uitzagen dan ons. Vele onder jullie weten wel wat socialiseren inhoudt maar wat over het habitueren ? Er is namelijk een verschil in maar we zijn sneller geneigd om te zeggen dat het over socialiseren gaat. In deze blog ga ik het hebben over het verschil tussen habitueren en socialiseren, de aandachtspunten van de socialisatiefase en de maintenance-set .

Habitueren
Habitueren betekend eigenlijk gewenning. We moesten dus stilletjes aan en meermaals kennis maken met verschillende prikkels. Het was belangrijk dat we er niet op reageerde en de prikkel konden negeren. Prikkels bestaan uit auditieve (=geluid), visuele (=zien) en olfactorische (=geur) prikkels zowel levend als niet-levend. Levende prikkels omvat alle mensen en dieren. Niet-levende prikkels omvat huishoudelijke apparaten, vervoermiddelen en verschillende omgevingen. Je moet als puppy dus aan veel kunnen wennen en natuurlijk is het veel om op te noemen. Voor iedere hondeneigenaar is het socialisatielijstje ook anders zoals sommige honden moeten mee naar het werk of andere honden die moeten kunnen schapen drijven. Je kan daarom ook best voor jezelf een lijstje opstellen wat voor jou belangrijk is. Hier zijn enkele voorbeeldjes waar wij aan werden gehabitueerd :

  • Auditieve prikkels :
    • Deurbel, harde klap, stofzuiger, rolluiken die omhoog of omlaag gingen, televisie, radio, mannenstem, vrouwenstem, lopend water uit de douche, trein, …
  • Visuele prikkels :
    • Mensen van jong tot oud en met verschillende huidskleuren, andere dierensoorten, andere hondenrassen, fietsers, kinderwagen, mensen in uniform zoals politieagent op straat, …
  • Olfactorische prikkels :
    • Andere hondengeuren, gras, geur in de dierenartspraktijk, bos, …

Socialiseren
De socialisatiefase vind plaats vanaf 4 weken tot ongeveer 6 maanden. Je moet er wel rekening mee houden dat vanaf 12 weken bij je pup angst ontwikkeld dus hoe vroeger de socialisatie, hoe beter. Hier werd ons geleerd dat we de nabijheid van andere levende wezens zowel mensen, honden en eventueel andere huisdieren moesten accepteren. We moesten leren hiermee op een sociale manier om te gaan. Een voorbeeld hiervan is dat we moesten kunnen omgaan met bezoekers die regelmatig langskwamen of de andere honden in de hondenlosloopweide. Het socialiseren was een hele training voor zowel het baasje als voor ons. Maar er zijn natuurlijk ook bepaalde aandachtspunten waar je als baasje aan moet denken voor een geslaagde socialisatietraining :

  • Vroege ervaringen hebben een doorslaggevend effect op het latere gedrag van de hond
  • Voor het socialiseren kan je de prikkels best zoveel mogelijk aan iets leuks koppelen zoals een voertje, speeltje of aandacht
  • Socialiseren betekent niet confronteren, laat iedere pup alles op eigen tempo verkennen en indrukken en ervaringen opdoen
  • Als de nieuwe prikkels voor onrust of stress zorgen, pas dan je training aan. Creëer meer afstand en minder prikkels op het tempo van de pup. Het is belangrijk dat je als eigenaar niet het tempo bepaalt want voor sommige pups zijn bepaalde prikkels te veel om op 1 dag te verwerken.
  • Lok of verplicht de pup niet, laat de pup alles zelf doen. Een voorbeeld hiervan is een pup laten lopen over een wip. Een pup die zelf over de wip loopt en valt, heeft een niet zo lang herstelperiode nodig dan een pup die aangelijnd verplicht over de wip wordt getrokken en valt.
  • Herken als eigenaar de lichaamstaal van je pup
  • De socialisatielijst is een hulpmiddel en geen drukmiddel. De pup moet dit op eigen tempo doen en niet in 1 keer maar soms opbouwend en herhalend.
  • Elke pup heeft na een training rust nodig om de opgedane ervaringen te rangschikken
  • Ken als eigenaar ook de typische raseigenschappen van je pup want sommige rassen kunnen bv. schuwer zijn dan andere
  • Een traumatische ervaring voor de pup kan een zware invloed hebben op het latere gedrag Bv. een pup dat op jonge leeftijd aangevallen is door een zwarte hond, kan op latere leeftijd schrik hebben voor alle zwarte honden

De maintenance-set
De maintenance-set of comfortkit is eigenlijk onze rugzak als pup. Dit houdt allemaal in waar we aan zijn gehabitueerd en gesocialiseerd zoals geluiden, mensen, geuren, ballonen, ondergronden, materialen, … De rugzak wordt deels ontwikkeld bij de fokker en deels bij de toekomstige hondeneigenaar. Hoe meer onze rugzak ontwikkeld is met positieve ervaringen, hoe positiever ons gedrag dus of latere leeftijd zal zijn. Het socialiseren en habitueren is dus een heel belangrijk proces voor iedere puppy en vraagt heel veel tijd, geduld en aandacht. Broodfokpuppy’s hebben dus meestal een rugzak ontwikkeld met negatieve ervaringen. Natuurlijk wilt het niet direct zeggen als een pup angstig is voor een bepaald iets dat het daarom een slechte socialisatieperiode heeft doorstaan. Dit kan deels erfelijk bepaald zijn. Hierover ga ik het hebben in mijn toekomstige blog.

Tot zover mijn blog over het socialiseren en het habitueren, tot snel lieve hondenvriendjes !

Hondenpootje Kion

Mooms en Foss gaan LOS

Geschreven door

Soms zijn er ineens van die momenten dat je denkt: fuck it, we gaan het gewoon proberen. Dat hadden Sanne en ik laatst.

Sanne is het baasje van Foss, alleen maar de liefste en stabielste Golden x Stabij-reu die je ooit hebt gezien. En ik heb natuurlijk Mooms, alleen maar de meest nerveuze en niet-stabiele Stabij x Markiesje-reu die je ooit hebt gezien. Óók lief, maar… anders. 😛

Samen spelen

We hadden het er al heel vaak over gehad, eigenlijk al vóór onze eerste echte ontmoeting tijdens een Roedel-workshop in het zuiden. In die omgeving ging het niet, onze honden rustig laten kennismaken, maar het bleef wel kriebelen. We appten elkaar inmiddels zo vaak per dag (wat zeg ik – uur!), zou het niet  leuk zijn als onze honden ook eens samen konden spelen?

Kan dat wel?

Alleen… die twee bij elkaar zetten, was dat niet vragen om problemen?

Gewikt en gewogen. Wel doen, niet doen. Wat als het helemaal mis zou gaan en Momo Foss zou aanvallen? We dachten niet dat dat ging gebeuren, want echt agressief naar andere honden was hij nog nooit geweest, en Foss was niet het type om op dat soort gedrag in te gaan, maar helemaal zeker wisten we het natuurlijk ook niet. Wel doen, niet doen.

We doen het!

Fuck it, we doen het. Wie niet waagt die niet wint, en op zo ongeveer de warmste dag van het jaar tot nu toe stapte Sanne in de auto richting Momo en mij.

Samen naar een bos met een open veldje hier in de buurt. Mooms uit de auto, Foss op een afstand. Natuurlijk moest er direct geblaft en gegromd worden. Met pootjes gezwaaid. In de lijn gehangen. Kortom: wat Momo’s zoal doen bij het zien van een andere hond. Foss was niet onder de indruk. 😛 Toen Mooms dat merkte, liet hij alle gedoe achterwege en konden we gewoon lopen. Dat gaf de burger hoop!

3,2,1… GO

Op het veldje heb ik Momo aan de lange lijn gedaan. Iedereen klaar? En… daar gingen ze! Rennen, spelen, druk doen – en Foss die ingreep wanneer het hem te gek werd. He-le-maal niks aan de hand! Geweldig om te zien.

Sanne met Momo en Foss

Toen we even later een stukje gingen lopen liep Momo zo ongeveer in Foss’ kontgat. 😉 Overal waar Foss ging, ging Momo. En hij bleef wel dingen proberen, maar telkens zette Foss hem weer op zijn plaats. Geen enkel probleem! Het was wel duidelijk wie hier de baas was. 🙂

Even uitgeraasd

Beste. Hondendate. Ever.

Missie geslaagd!

Conclusie: samen met een stabiele hond gaat ons Momootje prima. Is de andere hond niet stabiel, zoals de hond uit de buurt die we ook tegenkwamen en die meteen de confrontatie opzocht, dan is het oppassen geblazen. En verder is Momo nog steeds volledig grenzeloos en ongeremd – maar daar wordt aan gewerkt. Daarover in een volgende blog meer!

Uithijgen in de tuin 🙂

Odin en Bommel stellen zich voor

Geschreven door

Hallo allemaal, wat leuk dat jullie op onze blogpagina terecht zijn gekomen, en al onze avonturen, reviews, tips en nog veel meer gaan lezen. Natuurlijk moeten jullie wel weten wie wij zijn, daarom stellen wij ons graag in deze blog voor. Oh ja, voor dat we beginnen moeten wij nog iets uitleggen. Als er in onze blogs vrouwtje staat bedoelen wij onze lieve Dogmom Brigitte.

Odin de labrador voorstel blog

Odin

Ik ben Odin, ondertussen alweer 4 jaar oud. Mijn moeder is een echte labrador, ze weten niet wie mijn vader is. Hoe mijn baasjes aan mij zijn gekomen? Nou mijn vrouwtje heeft een shetlander, genaamd vosje, die op een mooie boerderij woont. Op de boerderij wonen ook nog 10 labradors, en daar is mijn moeder er 1 van. Toen vrouwtje hoorde dat er puppy’s waren geboren, was ze meteen verkocht. Ik was de eerste en de grootste uit het nest. Ik zag mijn vrouwtje vaak, toen ik 7 weken oud was mocht ik met haar mee naar huis.

En nu

Nu ben ik een grote zwarte labrador geworden. Ik ben gek op knuffels, daar ren ik graag mee door het huis, maar ik sloop ze niet. Als pup woonde ik al bij vosje de shetlander, vosje en ik zijn daarom nu beste vrienden. Ik ben gek op zwemmen, en jagen. Met jagen is mijn vrouwtje niet zo blij mee, maar nu ik ouder word begin ik haar te snappen.

Bommel voorstelblog

Bommel

Ik ben Bommel, een 9 jaar oude Bearded Collie die al heel veel heeft gedaan in zijn leven.  Bearded Collies staan bekend om hun lange haar en ze kunnen heel goed schapendrijven. Als ik niet met mijn vrouwtje op avontuur ben, dan lig ik het liefste heel dag in mijn kuil. Ik heb namelijk een eigen kuil gegraven in de hoek van de tuin, in de schaduw natuurlijk.

Als het regent moet ik van mijn vrouwtje naar binnen, Wat een onzin!! Haha

Ik heb vroeger veel aan Agility gedaan, maar omdat ik nu alweer 9 jaar ben doe ik het niet meer elke week. Naast de fiets rennen vind ik bijna het leukste wat er is. Als we naar vosje gaan op de fiets mogen Odin en ik bijna altijd mee. Soms moet mijn vrouwtje mij inhouden omdat ik zo hard ga. Maar er is maar een ding wat ik het liefste doe en dat is mee op de kar, wordt ook wel mennen genoemd.

Mennen doen wij ongeveer 1 keer per week, dan mag ik altijd achter op de kar en Odin voorop.  We maken altijd prachtige ritjes. Heerlijk met de wind in mijn haar!!! Over onze avonturen met Vosje de shetlander gaan wij zeker nog een blog schrijven!!

Wij hopen dat wij ons voor nu voldoende hebben voorgesteld. Heb je tips of suggesties voor onze blogs? Laat het dan vooral weten in de comments.

Tot snel! Liefs Odin & Bommel

‘Dogs for life’

Toen ik ziek was

Geschreven door

Hallo allemaal,

Zoals ik jullie verteld heb in mijn eerste blog ben ik als pup zijnde erg ziek geweest, graag wil ik jullie daar meer over vertellen.

Ziek na de enting

Toen ik 9 weken was begon het allemaal. Ik kreeg toen mijn eerste enting bij de baasjes, oma is toen met mij na de dierenarts gegaan. Toen ze mij de enting gaven ben ik flauw gevallen, hier schrok oma van maar ook de dierenarts, ze hebben mij toen nog een spuitje gegeven om bij te komen heeft oma mij verteld. Toen ik bij gekomen ben was ik heel moe en ik voelde mij toen ook niet zo lekker. Oma heeft mij thuis toen lekker in de bench gelegd, ik ben toen gaan slapen. Vrouwtje schrok toen ze thuis kwam van het werk want ik was heel rustig en ze wist toen nog niet wat er gebeurt was. Toen vrouwtje het wist is ze mij gaan knuffelen dat vond ik helemaal niet erg. ‘S avonds voelde ik me ook weer fit. De dierenarts heeft alleen gezegd als ik weer een enting moest dat ik een half uur daar moest blijven vertelde vrouwtje me.

Overgeven

6 daagjes later toen we bezoek hadden moest ik overgeven vrouwtje hield mij goed in de gate want ik lag rustig op mijn kussen. Toen we ’s avonds wilden gaan slapen moest ik weer overgeven maar ik stopte niet meer. Vrouwtje was een beetje in paniek omdat ik pas 10 weekjes was. Ze heeft toen maar naar baasje gebeld die nog aan het werk was, hij vond dat als het zo door ging vrouwtje toch de dierenarts moest bellen ook al was het zo laat. Dit wilde ik niet maar vrouwtje belde toch omdat ik niet meer stopte met overgeven en ik dronk en at ook niks meer. We moesten toch maar langs komen vond de dierenarts. Ik zou samen met vrouwtje in ons eentje moeten gaan want baasje kon nog niet gaan op het werk. Baasje heeft toen oma gebeld en oma is ook meteen die kant op gekomen. Eenmaal bij de dierenarts hebben ze me na gekeken en ze vertelde tegen vrouwtje dat ze oprijd gekomen was als ze tot de ochtend had gewacht zou ik z’n enge naald in mijn pootje hebben gekregen (dit vertelde mijn vrouwtje mij). Ze hebben me toen een spuitje gegeven voor het overgeven en ik had tabletjes gekregen (die waren heel vies). Vrouwtje is met mij na huis gegaan en baasje kwam toen ook thuis. Toen ben ik maar gaan slapen want het was al heel laat.

Allergie

Een paar weken later begon het weer opnieuw en is vrouwtje samen met baasje weer met me na de dierenarts moeten gaan. Toen heb ik weer een spuitje gekregen en zijn ze er achter gekomen dat ik een graanallergie heb. Daar hebben mijn baasjes mijn voer op aangepast. Het is toen ook een hele tijd goed gegaan.

Jong loops

Toen ik 4 maanden was werd ik al loops mijn vrouwtje schrok hiervan. Ik kroop toen bij haar op schoot en duwde mij tegen haar aan ik wist ook niet wat ik ervan moest vinden. Toen ik wat roods op de grond zag liggen raakte ik in paniek en dook meteen mijn bench in. Mijn baasjes hebben toen maar besloten om mij te laten steriliseren maar daar moesten wij 3 maanden op wachten. In die tijd was ik niet meer mezelf ik sliep veel en at ook slecht mijn baasjes maakten zich zorgen om mij. Toen was het eindelijk zover dat ik gesteriliseerd zou worden. Mijn baasjes brachten mij na de dierenarts en lieten mij daar alleen achter met de dokter dat vond ik toch maar vreemd, ik mocht wel rond lopen in de praktijk omdat ik er niet van hou om in z’n kooi opgesloten te worden dan schreeuw ik alles bij elkaar. Mijn bloed was niet goed en ik mocht toen niet geopereerd worden dus mijn baasjes moesten me komen ophalen.

Baarmoeder ontsteking

We hebben toen moeten wachten op de bloeduitslag, daaruit bleek dat ik vitamine b12 te kort had gelukkig niks ernstigs. Een week later mocht ik dan toch gesteriliseerd worden. Mijn vrouwtje heeft me toen gebracht. Toen ze mijn vrouwtje belde om te vertellen dat alles goed was gegaan vertelde ze haar dat mijn baarmoeder helemaal ontstoken was en dat ik daarom ook zo ziek was. Ze hebben toen mijn baarmoeder er uitgehaald. Ik moest wel nog een paar uurtjes daar blijven zodat ze konden zien of alles goed ging met mij. Ik heb in de praktijk wat rondgelopen en toen vrouwtje kwam lag ik in de gang op de tegels. Ze hebben mijn vrouwtje toen alles uitgelegd en pijnstillers mee gegeven. Ik mocht eindelijk mee na huis. Maar ze waren mij kwijt ik was stiekem weg gelopen en onder de tafel gaan liggen. Toen wij thuis kwamen kwam mijn baas ook terug van het werk, hij heeft me toen uit de auto gehaald en na binnen gebracht. Die dag was ik heel zielig en bleef eigenlijk heel rustig liggen op de grond maar als vrouwtje en baasje na buiten gingen ging ik wel mee. Ik moest wel bij ze in de buurt zijn anders ging ik huilen. De volgende dag werd vrouwtje een beetje gek van mij, vrouwtje mocht nergens heen als ik niet mee kon want dan ging ik heel hard huilen. Vrouwtje zei toen tegen me dat ik heel aanhankelijk was (ben ik nog steeds).

Husky Sky ziek als pup

B12 tekort

Na een half jaar werd opnieuw mijn bloed gecontroleerd om te kijken of de vitamine b12 nu wel goed was. Dit was niet het geval en ik moest 4 weken lang iedere week een spuitje daarvoor. En om het half jaar werd ik gecontroleerd. De keer erna was het nog niet goed maar toen ik 2 keer de spuitjes gehaald had moest ik weer overgeven. Die spuitjes heb ik ook niet meer gekregen. Een maand geleden moest ik ook weer op controle, het was raar want we gingen na een andere locatie ik vertrouwde het niet zo. En toen zag ik mijn vaste dierenarts en vrouwtje legde uit dat ze een eigen bedrijf had en wij met haar mee zijn gegaan omdat zij alles van mij weet. Ze heeft toen opnieuw bloed geprikt en toch nog het spuitje gehad met vitamine b12. Vrouwtje kreeg 2 dagen later het telefoontje dat mijn vitamine b12 weer goed op pijl is zonder medicijnen en over een halfjaar nog een keer bloedprikken als het dan nog goed is dan hoef ik niet opnieuw aan de medicatie. 

Ik weet het het was een lang verhaal en ik ben nu ook moe van het meekijken met vrouwtje hoe zij samen met mij dit verhaal heeft gemaakt maar zo zag mijn eerste 1,5 jaar eruit. Nu ga ik lekker slapen welterusten allemaal.

Xxx pootje van sky 

Sup met je pup

Geschreven door

Het is begin juli, een zondagochtend en nog best wel vroeg, ik gok een uur of 7 dat het vrouwtje mij wakker maakt. Ze pakt een grote groene tas in met onder andere twee handdoeken, kleren voor haar zelf, snoepjes, mijn lievelingsspeeltjes, mijn kleedje en een gek tube-tje ‘met lekkers’ (zegt zij). Oma komt binnen met Mona (mijn grote Berner Sennen vriendin) en ze nemen samen nog een keer die hele tas door en vragen zich af of we alles nu hebben. Oma geeft Mona een aai over haar koppie en zegt dat ze maar goed op het huis en baasje moet letten. Wij stappen met z’n drieën de deur uit en gaan de auto in. Blijkbaar mogen Mona en baasje niet mee of weten zij wat ik ga doen en durven zij niet? Help, wat staat mij dan wel niet te wachten?! 

We rijden een uurtje in de auto, waarin ik nog lekker even verder heb geslapen, want het is nog steeds best vroeg voor een zondag. Normaal doen we dat helemaal niet en liggen we thuis nog heerlijk te slapen. Ik ben benieuwd wat we nou gaan doen. Dan rijden we opeens eens stuk langzamer en ik hoor dat oma op zoek is naar een parkeerplek. De auto stopt en er wordt nog wat gerommeld met tassen. Dan zegt vrouwtje ineens: “Kom maar Skye, we gaan!”. Oké, ik heb geen idee waar we zijn. Ik ben hier nog nooit eerder geweest. Maar ik loop braaf mee. We lopen een groot terrein over en dan staan we opeens bij het water. Een hele grote plas, niet eentje waar je rustig voetje voor voetje in kan lopen, maar één met grote boten erin en andere gekke planken liggen er. 

We moeten even wachten op ‘de rest’, geen idee wie of wat dat zijn, maar ik heb een vermoede dat er nog meer jonge hondjes komen. Er zijn er al twee, die ik wel erg leuk vind om te zien, maar van vrouwtje mag ik niet spelen. Nadat er nog meer hondjes bij zijn gekomen zijn we compleet en legt een hele aardige mevrouw aan vrouwtje en oma uit wat de bedoeling is. Ik luister niet, want vrouwtje vindt het vast niet erg straks nog even te herhalen wat ze net allemaal gezegd hebben. Plots moeten we in beweging komen en tilt oma mij een boot in, OP HET WATER! Dat heb ik nog nooit gedaan en vrouwtje ziet dat ik het toch wel een beetje spannend vind. Ze zegt dat ik bij haar mag komen zitten en rustig om mij heen mag kijken en ruiken. Af en toe krijg ik wat lekkers omdat ik het zo goed doe. We varen een stukje naar een leuk eilandje. De mevrouw die net alles had uitgelegd verteld, dat dit eilandje midden in de Loosdrechtse plassen hun eigendom is en heel fijn is voor wat wij straks gaan doen. 

Aangekomen bij het eiland mogen we de boot uit en even een plasje doen, er worden grote zwarte stokken uitgedeeld aan alle mensen die mee zijn en daarna wordt die grote plank die ik net ook al zag liggen te voorschijn gehaald. De mevrouw legt uit wat vrouwtje en oma moeten doen. Dan is het zover eerst gaan de andere hondjes de plank op, één hondje en één baasje, samen het water op. Dan komt er een nóg grotere plank het water op en vrouwtje zegt dat het nu tijd voor ons is. Voor ons?! Wat dacht je, dat wij op zo’n plank gingen, het water op? Ik dacht het niet hoor vrouwtje! Ik zet mijzelf vol in de ankers en weet uit mijn tuigje te glippen. Dat stomme tuigje, wat ik nooit om hoef en nu wel opeens? Doei! … Maar dan staat er een tweede, hele aardige mevrouw bij en die weet mij terug in mijn tuigje te krijgen en hup op die plank te tillen. Helaas, ontsnappingspoging is niet gelukt. 

Die plank waar ik nu op zit, noemen ze een sup. Omdat vrouwtje veel pijn heeft in haar lichaam, maar zij wel heel graag mee wilde doen, zitten wij nu op een duo sup samen met oma. We suppen over de plas en ik mag liggen, zitten en staan, zolang ik maar op de sup blijf zegt vrouwtje. Nu weet ik wat dat ‘tube-tje met lekkers’ is, het zijn een soort beloningssnoepjes in een tube, die niet nat en vies kunnen en zullen worden. En het vrouwtje heeft gelijk, ik vind het lekker. Rustig suppen we verder en tijdens de drinkpauze op de sup, stop ik mijn neusje in het water en neem ik ook een paar slokjes water. Hmm lekker dat water. Daarna gaan we verder, ik heb niet goed op mijn klok gelet maar we hebben best een heel stuk van de plas gezien denk ik. We suppen terug naar de haven en komen niet meer langs het eilandje, omdat wij het al zo goed doen. We suppen weer terug de haven in en er komen nu ook wat bootjes langs ons. Vrouwtje zegt: “Je hebt het echt zo goed gedaan lieverd!”. Ik kijk haar trots aan.

We stappen van de sup af en het is tijd om bij te komen van mijn avontuur en afscheid te nemen van alle andere pups. Oma en vrouwtje bespreken samen met mij ons avontuur en vragen of ik het nog een keer wil doen? Maar daar ga ik nog even over slapen, want mijn oogjes zijn heel graag dicht nu. Benieuwd geraakt hoe ik het deed? Kijk dan snel het volgende filmpje: 

Vrouwtje neemt het nu even van mij over, tot volgende keer! 

Hierbij nog wat belangrijke informatie over het suppen. Wij deden dit bij sup-center ikSup , een supschool in Loosdrecht. Zij hebben speciale groepen om met de pup en/of hond kennis te maken met het suppen. Dit gebeurt op een heel ontspannen manier, met twee begeleiders. Één supinstructeur en één hondeninstructeur zodat er ook echt goed naar de pup en/of hond gekeken kan worden. Tot 6 maanden oud kan je met een puppy met de puppy-sup meedoen. Hier wordt op een andere manier aandacht gegeven aan de pup, dan met een meer volwassen hond. Ze nemen net iets meer tijd om de pup aan alles te laten wennen wat betreft nieuwe indrukken. Meer informatie hierover is te vinden op hun eigen site: www.iksup.nl en www.hondensup.nl . Wij vonden het heel erg leuk om mee te doen en gaan hier binnenkort weer heen om een avondtocht te maken. Ik heb er nu al zin in, ik hoop Skye ook. 😉

Pootje Skye.