Jewel geeft een puppyupdate

Geschreven door

Goodwroofing day! Vrouwtje en ik vonden het weer eens tijd om een nieuwe blog te schrijven. Of ja, dat vonden we al 2 weken. Maar hey, de chaoot (vrouwtje) waar ik in onze ontmoetingsblog al over sprak, die is gewoon echt chaotisch. Maar goed, we hebben een snuffelig gesprek gehad tijdens het wandelen en kwamen tot de conclusie dat we eerst maar weer eens een update moeten geven. Een update over hoe het nu gaat  met mij als 21 weken oude puppy.

Hoe gaat het met mij?

Eigenlijk gaat het erg goed! Tenminste als ik het van mijn kant moet bekijken, hoe vrouwtje er precies over denkt, dat moet ze zelf weten, maar met mij gaat het goed! Ik groei in de hoogte en met mijn gewicht. En ik heb bijna al mijn tandjes gewisseld en vrouwtje heeft er tot nu toe 4 weten te vinden. Best knap van haar! Ook zijn we inmiddels 8 lessen naar de puppycursus geweest en ik begin vrouwtje nu toch wel te geloven dat ik moet luisteren. Kijk, dat volgen vond ik in het begin heel lastig, maar dat hebben ze me afgeleerd met een slipketting. Een heel vervelend geluid, maar nu ben ik er aan gewend en valt het allemaal wel mee. Hij helpt me eraan herinneren dat ik vrouwtje bij me heb als ik mijn neus achterna ga. Maar dat “blijven”,  dat vond ik toch wel zo’n onzin. Ik had zoveel te zien en te doen, maar afgelopen les heeft vrouwtje toch wel indruk gemaakt en ze lijkt het nu toch wel echt te menen. En als ik dan mijn best doe word ik er ook voor beloond, dus uiteindelijk is het een win-win situatie!

Mijn dagelijkse dingen nu

Met mijn doen en laten gaat het ook erg goed. De ochtend is om rustig aan te doen en zodra vrouwtje terug komt van het werk is het tijd voor wat meer actie. Wandelen, spelen, tuinieren, ik doe het allemaal even graag! De bench vind ik ook een prima plekje als ik even alleen moet zijn of als ik moet gaan slapen ’s avonds. Maar voor de rest lig ik graag op de grond of op de bank.

In de auto mee is ook niet echt een probleem meer, in de kofferbak in de bench vond ik maar niks, maar nu ze me op de achterbank hebben gezet vind ik het langzamer zeker wel gezellig. Alleen vrouwtje moet echt stoppen met zingen, dat is toch een kattengejank en ik heb niks tegen katten, maar dit, jeetje.

Waar vrouwtje en baasje me trouwens ook goed mee naar toe kunnen nemen is de camping. Ze hebben een lange lijn gekocht en daar mag ik dan aan rond wandelen, spelen of rennen. Alleen moet ik soms een beetje uitkijken, want 6 meter is niet altijd even lang als dat je denkt.

Verder hou ik mij ook druk bezig met naar buiten kijken, dan zit ik voor de vensterbank of sta ik met mijn voorpoten op de vensterbank, of ik hang met mijn voorpoten over de rugleuning naar buiten te kijken, net hoe het me uitkomt.

Snuffelen op het aanrecht is geen probleem meer

Daarnaast heb ik ontdekt dat wanneer ik tegen het aanrecht spring ik dingen kan pakken. Zo hebben ze al achter mij aan gezeten voor een half stokbrood, een wrap, een (bijna leeg) kuipje zuivelspread, een pakje ham uit de koelkast en ga zo nog maar even verder. Wanneer ze de was hebben opgehangen kan ik ook makkelijk bij de sokken en die zijn heel leuk om mee naar buiten te nemen. Vind vrouwtje alleen niet zo leuk. Het geeft in mijn ogen best een grappig gezicht, behalve als ze met een rode plantenspuit  aankomen waar water in zit, dan laat ik het meestal maar los en is het game over.

Uhm, ja, ik heb denk ik voor nu wel weer genoeg gekletst! Vrouwtje heeft me beloofd dat ik vaker haar laptop mag lenen, dus dat ga ik ook doen. Vrouwtje houdt ervan om mij te fotograferen, dus misschien is het ook wel leuk om eens wat foto’s zo te delen. Maar dat zullen vrouwtje en ik nog wel overleggen met Sarah. Goed, nu ga ik toch echt verder met de dingen van de dag! Tot de volgende keer!

Bend to Assent®, de laatste loodjes

Geschreven door

In een vorig blog, Bend to Assent® de eerste praktijklessen beschreef ik hoe onze eerste lessen zijn gegaan. In deze blog kijk ik terug op de afgelopen periode. En vertel ik jullie of Sennah en ik ons certificaat hebben behaald.

Les vier van de zeven

Zoals je kon lezen in de vorige blog was er na de derde les veel stof tot nadenken. Past deze cursus wel bij mij? En het belangrijkste past deze cursus wel bij Sennah? In de week na les drie heb ik besloten om de cursus gewoon af te maken, we waren tenslotte al over de helft.

Dus zo stonden wij die week erna, bij les vier, ook gewoon weer op het veld. Deze les gingen we aan de slag met het wandelen met de hond in de ‘vrij over’. Als de hond in de ‘vrij over’ moet lopen betekend dat dat de hond naast je loopt, prikkels meld en zich niet mag ontlasten. Je moet het zien als: het vrij wandelen is over.

Om de ‘vrij over’ te oefenen liepen alle cursisten met hun hond over het veld. Lekker door elkaar en als je een andere hond passeerde moest jou hond deze melden. Deed de hond dit niet, dan moest de draai worden gemaakt. Nadat dit bij alle cursisten goed ging maakte de trainer het ons iets moeilijker. We moesten nu een andere cursist de hand geven terwijl beide honden rustig naast zaten. Een zeer moeilijke opdracht. Sennah begon heel goed en bleef netjes naast mij zitten. Maar zodra de andere hond Sennah ook maar iets uitdaagde begon het spelen.

Maar al snel daarna kon Sennah zijn energie echt kwijt. Er was namelijk een klein parcours neergezet. Als je Sennah (en mij) ergens blij mee maakt!! Wat hebben wij hier van genoten.

 

Les op locatie

De eerst volgende week zijn wij tijdens de training naar een bos in Amersfoort geweest. De oefeningen moesten we nu in de praktijk brengen. Ik vond dit een hele moeilijke en zware les. Normaal wandel ik heel ontspannen in het bos en kan ik er echt van genieten. Maar nu was dat wel anders, het was hard werken! Sennah loopt normaal in het bos los en nu moest die aan de korte lijn, dat was al een hele klus. En daarnaast moest hij nu ook nog een in de ‘vrij over’ dat was helemaal een gedoe. Alle geurtjes en al die andere honden. Sennah wou er graag naar toe, maar dat mocht natuurlijk niet. Deze moest hij melden (want hond = prikkel) maar dat leek Sennah soms ook even te vergeten…

Het was niet helemaal Sennahs schuld. Omdat ik niet helemaal mijn weg kan vinden in de cursus had ik het oefenen ook een beetje laten versloffen. Dat Sennah dus niet heel alert meer was kwam ook gedeeltelijk door mij. Maar ik was trots op hem want ik zag dat hij zijn best deed.

Weer op het veld

De op een na laatste les. Het einde kwam inzicht! Deze les werd onverwachts de ‘examen’ les. Deze les kwamen alle oefeningen terug en keken de trainers hoe deze door de cursist en hond werden uitgevoerd.

Ik vond het best spannend. Ik wist niet precies hoe dit zou verlopen. Maar Sennah verbaasde mij. Hij piekte op het beste moment, want wat deed hij zijn best. En wat ging het goed! Hij was heel alert en meldde de prikkels. Een van de prikkels was een rollende voetbal. Hier moest Sennah mij aan kijken, daarna kijken naar de bal en vervolgens weer terug naar mij. Ik verwachtte dat Sennah dit een moeilijke oefening zou vinden. Want als hij iets leuk vind zijn het rollende ballen, ik had dan ook verwacht dat hij hier zeker achter aan ging. Maar dat deed hij dus niet! Ik moest lachen van trots. En aan het eind van de les was die lach niet meer van mijn gezicht te krijgen. Sennah je bent een topper!

Laatste les

Deze cursusperiode werd afgesloten met een locatie les. Samen met de andere cursisten gingen we naar de Soesterduinen. Het was een zeer warme zaterdag. Hierom besloten we om niet het zand op te gaan maar lekker een rondje door het koelere bos te lopen. Het was weer een hele uitdaging om Sennah in de ‘vrij over’ te laten lopen in een gebied waar hij normaal van mij los mag lopen. Al die geurtjes. Al die andere honden. Het was weer even hard werken.

Aan het einde van onze wandeling kregen we ons certificaat. Wat was ik benieuwd wat hier op zou staan. Zouden we BTA1 hebben gehaald? Of zouden we er eigenlijk nog wat voor moeten doen? Maar ik mag met trots zeggen dat Sennah en ik het BTA1 certificaat hebben behaald!

En nu?

Met het behalen van het BTA1 certificaat zouden wij door mogen gaan naar de BTA2. Maar dit ben ik niet van plan. Ik heb deze cursus afgemaakt, maar dat was een behoorlijke opgave. De cursus paste minder bij mij dan dat ik van te voren had verwacht. En ook aan Sennah zag ik dat hij zich niet prettig voelde bij deze methode.

Ga ik verder wat met de methode doen? Nee dat niet. Deze methode is meer een leefstijl en dat is nooit mijn doel geweest. Daarom past dit ook minder bij mij dan verwacht.

Heb ik er wat aan gehad? Zeker. Ik ben duidelijker geworden in mijn commando’s en beloningen. Goed zo = koekje. Knappe hond = geen koekje. Zit = direct zitten voor een koekje. Moet ik het commando nog eens zeggen = geen koekje.

Gaan Sennah en ik nog verder met trainen? Zeker! Ik vind het samenwerken met Sennah te leuk. Ik ga op zoek naar iets wat echt bij ons past en waar ik mij helemaal in kan vinden. Wat onze volgde stap precies is weet ik nog niet, daar ga ik mij nu een tijdje in verdiepen!

5 weetjes over Guus

Geschreven door

Na al die blogs over school vond ik het wel weer tijd voor iets anders.
Weet je wat mijn vrouwtje laatst zei. “Guus je bent een gekke hond”.
Nou je snapt dat ik mij daar niks bij voor kan stellen want ik vind mijzelf reuze normaal hoor. Maar ik zal je vertellen waarom zij dat vindt.

Uitslapen.

Nou hier komt weetje nummer 1.
Ik ben een echte uitslaper… Ik heb nooit haast om wakker te worden. Al helemaal niet doordeweeks want dan staat mijn vrouwtje om half 6 al beneden. Nou dan lig ik nog lekker te snurken hoor.
Mijn baasjes zijn in het weekend geen uitslapers en staan vaak rond 8.00 op. Ook dan lig ik nog heerlijk te tukken en zelfs al word ik dan wakker dan heb ik ook geen haast om naar buiten te gaan voor een plasje. Mijn baasjes kunnen rustig eerst wat anders doen voordat ik naar buiten ga. Dus eigenlijk ideaal voor hun.

Lekker lui.

Aansluitend op nummer 1 past nummer 2 hier heel goed bij.
Ik reageer dus helemaal niet als mijn vrouwtje of het baasje de lijn pakt om naar buiten te gaan. Mijn vrouwtje vertelde wel eens dat veel hondjes heel blij worden als hun baasje de lijn pakt, nou ik dus niet.
Sterker nog, ik blijf gewoon liggen en til mijn kop niet eens op waardoor mijn baasjes heel erg hun best moeten doen om de halsband om mijn kop te doen. Soms werk ik wel mee als ze zeggen “Guus zit”, maar meestal ga ik pas staan als de halsband om is en de riem wordt gepakt.
Het maakt dus niets uit of ik lang binnen ben geweest of als we iets heel leuks gaan doen. Ik heb geen gewoon geen haast.

Stuntelkampioen.

Nou dan komt hier nummer 3. Volgens mijn baasjes ben ik een beetje onhandig..
Ergens opklimmen of ergens vanaf gaan. Het gaat soms wat onhandig en niet zo soepel. Mijn vrouwtje denkt dat het komt omdat ik van die lange poten hebt. Ze vindt het ook wel weer leuk want ze zegt dat ze zelf ook heel onhandig is.
Ik snap soms gewoon niet zo goed hoe ik ergens soepel en elegant vanaf kan springen of rennen en doe dat dan gewoon lekker lomp. Alleen niet zo heel handig soms omdat ik daardoor mijzelf wel sneller kan bezeren.

Autorijden.

Tijd voor weetje nummer 4. Ik spring niet zelf in de auto van mijn vrouwtje.
Ik geef natuurlijk haar kleine auto en de achterbank de schuld, maar daar trapt zij niet in. Want laatst deed ik het wel een keertje. Oeps betrapt dus dat was gelijk de laatste keer dat ik dat deed. Ik blijf dralen voor de open deur en ondanks lokken  of het commando “aan boord” blijf ik staan. Mijn vrouwtje zet dan mijn voorpoten op de bank en dan hup ik wat stuntelig de bank op. Zodra ik vast zit ga ik gelijk liggen.
Bij het baasje ga ik in de kofferbak en daar spring ik met soms wat aansporing wel zelf in.
Mijn vrouwtje denkt dat het nog de naweeën zijn uit de tijd dat ik wagenziek was. Want toen wilde ik helemaal niet in de auto.

Plaspraatje.

Tijd voor de de laatste, nummer 5.
Al een poosje plas ik als een echt mannetje met mijn poot omhoog. Nou ja, soms een beetje op de helft omdat ik geen zin heb hem helemaal om hoog te doen.
Heel vaak ben ik nog luier en doe hem helemaal niet omhoog omdat het maar een klein plasje is. Vaak vergeet ik dan dat een van mijn voorpoten nog naar achter staat. Je snapt dan al wat er gebeurd… Ik plas dan netjes tegen die voorpoot aan die in de weg staat. Mijn vrouwtje loopt dan te mopperen dat ik een viespeuk ben, maar ik vergeet het gewoon soms.
En weet je, soms vergeet ik zelfs dat ik aan het plassen ben en loop dan al weer door. Nou doe ik dit alleen bij de miniplasjes hoor. Bij grote plasjes blijf ik netjes staan en blijft mijn pootje droog.

 

Zo, genoeg gekkigheid van mij. Hebben jullie ook van die rare gewoontes? Ik ben heel benieuwd.
Tot de volgende keer, poot van Guus.

 

 

K9 Connectables Review

Geschreven door

Wiske mocht voor EKO4petz de K9 Connectables testen!
Dat kwam ons heel erg goed uit nu ze rust moet houden in verband met haar rugprobleem…

K9 Connectables

De K9 Connectables bestaan uit verschillende speeltjes die je als onderdelen aan elkaar kunt koppelen. Zo kun je een uitdagend interactief speeltje voor de hond creëren, die je zo groot of moeilijk kunt maken als je maar wilt. Ook zijn de onderdelen los van elkaar te gebruiken, niet alleen als voer-speeltje, maar bijvoorbeeld ook om mee te apporteren. Een bijkomend voordeel; De onderdelen blijven allemaal drijven! De K9 Connectables komen in verschillende maten en zijn gemaakt van niet-giftig duurzaam materiaal. Ze zijn vrij van weekmakers, ftalaten en BPA.

Om te testen kregen wij de Puzzle Pack met daarin The Original en The Dentist & de Starter Pack met daarin The Original, The Dentist en de Tech Bone. Alle speeltjes die we hebben gekregen zijn in maat Medium voor honden van 8-25 kilo. Daarbij kregen we twee zakjes K9 Connectables Tasty Treats in de smaak Salmon & Sweet Potato en Chicken & Carrot Recipe.

K9 connectables review
Het pakket

The Original is een bal. Iets waar Wiske altijd blij van wordt! Je kunt hem zoals alle K9 Connectables koppelen aan de andere speeltjes, maar is ook prima te gebruiken als voerbal op zichzelf. Een andere bijkomstigheid is dat The Original door de openingen en het materiaal een veilig alternatief vormt voor de gewone tennisbal. Mocht hij onverhoopt vast komen te zitten in de bek van de hond, dan kan er nog wel geademd worden en is hij makkelijk te verwijderen. Ook past The Original in een ballen-werpstok.

The Dentist heeft een goede vorm om te vullen met natvoer of vlees. De groeven in het speeltje masseren het tandvlees en helpen de tanden schoon te houden. Wiske vindt het erg fijn om zacht op The Dentist te bijten als ze het vlees eruit eet. Let wel op dat het geen echt kauwspeeltjes is! Van Wiske weet ik dat ze niet sloopt, maar voor honden die flink de kaken gebruiken is het wellicht handig toezicht te houden. De K9 Connectables zijn duurzaam, maar niet onverwoestbaar.

De Tech Bone is als het ware een stok met 4 punten waarop andere K9 Connectables kunnen worden verbonden. Ook is de Tech Bone goed te gebruiken om mee te apporteren, als veilig alternatief voor stokken of als dummy met aan de uiteinden The Original.

K9 Connectables review gevuld
The Dentist gevuld met natvoer & met Tasty Treats

De Tasty Treats doen volgens Wiske hun naam eer aan! Alle smaken zijn graanvrij en zonder toegevoegde smaakversterkers. In elk K9 Connectables speeltje zitten openingen in de vorm van botjes waar de Tasty Treats perfect in passen. Het zijn stevige snoepjes die niet gemakkelijk uit de speeltjes zijn te halen. Door de speeltjes te vullen met vlees, de Tasty Treats in de daarvoor bestemde openingen te drukken en het speeltje te koppelen aan het open eind, kun je er voor zorgen dat de hond moet werken om bij het vlees te komen. Zo maken de Tasty Treats het geheel nog uitdagender.

De K9 Connectables kunnen in de vriezer, iets wat ik heel prettig vind. Wij hebben namelijk altijd met vlees gevulde voerspeeltjes in de vriezer liggen voor noodsituaties (lees: wanneer Wiske hyper is). Ze zijn een mooie maat om te vullen. Er past niet heel veel natvoer of vlees in, maar wanneer je er meerdere tegelijk gebruikt is dit juist ideaal.

The Dentist gevuld en aan elkaar bevestigd
The Dentist gevuld en aan elkaar bevestigd

Het Oordeel

Wiske vindt de K9 Connectables erg leuk en een hele uitdaging!
Als voerbal of gevuld voerspeeltje zijn de K9Connectables heel makkelijk leeg te krijgen voor Wiske, maar wanneer de speeltjes aan elkaar gekoppeld zijn is het een stuk lastiger. Ze heeft nog niet helemaal door dat ze flink kracht moet zetten om de verschillende onderdelen los te halen. Eenmaal aan elkaar verbonden komen de speeltjes namelijk niet gemakkelijk los. Door hier samen met haar mee aan de slag te gaan heb ik meteen goed kunnen inschatten hoe hard ze op de speeltjes bijt. Gelukkig is dat niet hard en kan ik haar ook veilig zelf laten puzzelen.

Wiske is met aan elkaar gekoppelde K9 Connectables, gevuld met (bevroren) natvoer en afgesloten met de Tasty Treats een flinke tijd zoet. Met andere voerspeeltjes is ze vrij snel klaar, ideaal dus nu ze niet lang mag lopen. Wiske heeft er al veel gebruik van gemaakt in haar herstelperiode, het zijn voor ons echte life-savers! De veelzijdigheid van de K9 Connectables maken het wat mij betreft echt geweldige speeltjes. Ik kan niet wachten tot Wiske weer mag trainen en we de The Original en de Tech Bone ook kunnen gebruiken voor apporteren!

Waarom staat er ‘niet aaien’ op mijn tuig?

Geschreven door

Vandaag was ik lekker aan het wandelen en tijdens die wandeling zag ik allemaal mooie takjes. Het is een hobby van mij om de mooiste takken mee te nemen. Ik weet volgens vrouwtje nog niet zo goed welke tak wel mijn formaat is en welke nog een beetje te groot is. Soms sta ik vreselijk te hannesen, maar vandaag had ik de perfecte maat!

Vrouwtje maakte een filmpje en foto’s van mij, want volgens haar liep ik zo mooi trots met mijn nieuwste aanwinst. 

Vrouwtje plaatste deze foto op verschillende facebook-groepen en kreeg van meerdere mensen de vraag waarom ik ‘niet aaien’ op mijn tuig heb staan. Dat gaan we jullie ook vertellen in deze blog. Eerst een korte vraag, wat denken jullie dat de reden hiervan is? 

A) ik ben heel bang. B) ik moet veel leren. C) ik kan lelijk uitvallen. 

Bedenk even wat je antwoord is. Dan gaan we … nu het antwoord geven.

Natuurlijk val ik niet lelijk uit. Ook ben ik niet (altijd) bang. Maar ik moet zeker nog wel heel veel leren. Helaas straal ik zoveel liefde uit en heb ik een nog grotere ‘aaibaarheid-factor’ , dat vrouwtje heel vaak mensen moet teleurstellen. Dat gebeurt dan meestal als ik tijdens mijn wandeling moet trainen met de ‘vrij over’ en iemand met mij wil knuffelen. (Over de trainingen die ik doe, zal ik een volgende keer vertellen.) Op zo’n moment mag ik dan niet gestoord worden door iemand en zeker geen vreemde die mij van mijn commando wil houden. 

Helaas gebeurde het heel vaak dat iemand dat wel probeerde. Zelfs zo erg dat vrouwtje een beetje geïrriteerd werd, want die mensen vroegen niet eens netjes of ze mij mochten aaien of met mij mochten spelen. Zij lagen soms bijna recht voor mijn neus al op de grond. 

Tot er het goede idee kwam om op mijn tuigje van Julius K9 de tekst ‘niet aaien’ te plakken. Het mooie van die tuigjes is dat er aan beide kanten klittenband zit zodat je er een tekst op kunt zetten waardoor je andere mensen bewust kan laten zien wat jij wilt. Die teksten kun je zelf laten drukken of een standaard tekst op de site bestellen. Zodoende kreeg ik de tekst ‘niet aaien’. 

Sinds ik dit er op heb staan, kijken mensen eerst wat er staat en zeggen dan: ‘oh, ik mag jou niet aaien.’ Dan heeft vrouwtje de tijd om te zeggen dat ik nog veel moet leren en dat het inderdaad niet het goede moment is om mij aandacht te geven. Soms vind ik dat wel flauw, want ik vind het zo gezellig om te spelen. Maar als ik in de ‘vrij’ loop en iemand er naar vraagt, mag ik soms wel even knuffelen met een vreemde. Vrouwtje heeft dan de tijd om mij netjes te laten zitten en op een rustige manier toenadering te laten zoeken met de knuffelaar. Want ook dat hoort bij de training en socialisatie zegt ze dan. 

Hebben jullie dit probleem ook gehad (als puppy)? Hoe gingen jullie hiermee om? Ik ben heel benieuwd naar jullie verhaal. Misschien kan ik ook andere inspireren om hier iets mee te doen. Er zijn ook bandana’s met teksten of het (nog niet zo bekend bij iedereen) gele lintje kan hier mee helpen.

Pootje Skye.

De heropvoeding van Momo: de Roedelmethode (4)

Geschreven door

Momo en ik zijn 2 dagen te gast geweest bij Arjen van Alphen, grondlegger van de Roedelmethode, en Erica de Roode, Roedelinstructeur, begeleider van hulphonden en hun baasjes en TopDog Coach. In die 2 dagen hebben ze Momo en mij geobserveerd en ons geleerd hoe we het tij kunnen gaan keren, zodat we straks hopelijk een ontspannen hondje hebben dat wél op zijn baasjes let, maar niet de drang voelt om de rest ook maar meteen allemaal te regelen.

Hoe het eerste gedeelte van dag 1 verliep, lees je hier. De rest van de 1e dag heeft Erica ons ingewijd in het aaien, markeren en verzorgen. Kwam ik binnen met een nerveus, onbeleefd, overprikkeld en hyperalert hondje, gedurende de dag zag je hem ontspannen.

Verschil na 1 dag

Het was super om het verschil te zien tussen het eerste testmoment ’s ochtends en de herhaling (op Arjens verzoek) ’s middags. In de ochtend kon ik bijvoorbeeld écht nog niet mijn handen over Momo’s ogen doen en achter hem gaan staan met hem tussen mijn benen. ’s Middags: geen enkel probleem. En zo waren er meer dingen die ’s ochtends nog niet lukten, maar ’s middags wel gewoon. Het vertrouwen tussen hond en baas was duidelijk gegroeid.

Slinks dier

Niet dat Momo het allemaal maar over zijn kant liet gaan en ineens een modelhond was! Zeker niet. Het is en blijft een slinks beestje. Waar het maar kon probeerde hij de zaak naar zijn hand te zetten. Oh, jij wil aaien? Dan ga ik lekker zo zitten. Aai maar daar. Jij wil dat ik ga liggen? Dan prop ik mezelf half onder de bank, kun je lekker nergens meer bij. Het zorgde voor de nodige hilariteit. ?

Dag 2

Op dag 2 heb ik mijn volledige vragenlijstje kunnen afwerken. Waarom doet hij dit? Hoe kan ik dit het beste aanpakken? Wat zouden jullie doen in dit geval? Daarna weer veel heen en weer gewandeld, nog meer geaaid. Verzorgd. Pootjes opgetild. In oortjes geroken (dus dáár komt die lekkere Momo-geur vandaan!).

Een mooi moment was de lunchpauze, toen Momo en ik samen buiten in het zonnetje voor de blokhut zaten. Een van Erica’s eigen honden kwam af en toe even om de hoek kijken, en Momo bleef bij mij. Blafte niet, deed niet onrustig, keek alleen maar – en verder niets. Ongekend! In de wei liepen de ezeltjes langs: hetzelfde verhaal. Toen ook nog eens de haan en kippen langs kwamen scharrelen en hij niet tot nauwelijks reageerde, viel ik bijna van mijn stoel. Wie was dit dier en waar hadden ze mijn manische Momo gelaten?

Dat gevoel hield ik de rest van de dag. ’s Middags gingen we de zandbak in, waar we langs de rennen van Erica’s en Arjens eigen honden liepen. En Momo? Geen geblaf. Geen gegrom. In plaats daarvan ging hij aan mijn andere kant lopen, waar het veilig was. Veilig! Bij mij!

Aan het einde van dag 2 stonden de tranen me bijna in de ogen. Dus dít was mijn hondje. Zo kon hij zijn. Zo baasgericht, zo vriendelijk, met die zachte blik in zijn ogen. Het was geweldig om daar alvast aan te mogen proeven.

Niet gehersenspoeld

Want nee, hij was natuurlijk niet ineens gehersenspoeld. Niet ineens de perfecte hond geworden. Door de intensieve begeleiding heb ik gezien hoe hij kán zijn, hoe wij als team kunnen zijn. Tot het echt zover is, moet er nog heel veel werk worden verzet. Thuis, zo voorspelden Erica en Arjen al, is het namelijk een ander verhaal. Daar is hij in zijn eigen omgeving, waar hij zelf zijn regels heeft opgesteld en zijn eigen gewoontes heeft ontwikkeld – en die worden niet zo maar eventjes doorbroken.

Programma

Gelukkig heb ik een heel programma voor de opbouw van het aaien en verzorgen meegekregen. We zijn weer helemaal vanaf het begin begonnen. Het gaat niet zonder slag of stoot, en ik heb al meerdere keren richting Vijlen gemaild of gebeld. HELP! Hij doet dit! Dan krijg ik uitleg over WAAROM hij zo doet, en dat scheelt echt een hoop. Het maakt het inzichtelijk, en het zorgt ervoor dat ik weer vol frisse moed verder kan.

Momo - Roedelmethode-buiten

Vallen en opstaan

De heropvoeding van Momo gaat met vallen en opstaan. De ene dag gaat beter dan de andere. De ene wandeling gaat beter dan de andere. Soms mag ik de zijkanten en onderkant van het bekje aaien, en soms ook helemaal niet. Het is een proces van elkaar opnieuw leren kennen. Van grenzen leren. Van checken, uitproberen en nog eens checken. Meent mijn baas het? En nu? Nog steeds?

En ja, Momo ‘misdraagt’ zich nog steeds regelmatig. Hij vindt nog steeds vaak dat hij de dingen moet regelen. Andere honden zijn nog steeds de Vijand. Maar hij komt tegenwoordig ook bijna standaard bij me op de bank liggen, doet steeds vaker zijn oogjes dicht als ik hem aai. Laat zich als hij hyper en happerig is kalmeren door een aaisessie – iets wat ik eerder echt niet voor elkaar kreeg. Gaat netjes klaar zitten voor zijn halfcheck-halsbandje en de HFB en is blij dat we naar buiten gaan. Blij! Hoe anders was dat vroeger, toen hij al wegrende bij het zien van zijn tuigje en zich eerst eens drie keer moest uitschudden voor we überhaupt de deur uit waren!

Tijd

Het gaat tijd kosten. Vergeet niet: we hebben zo’n 14 maanden stress goed te maken. We hebben een berg aan herstelvermogen op te bouwen. Dat gaat heel, heel langzaam. Het betekent: veel verplichte benchrust, korte wandelingetjes. Aaien. Kort spelen. En weer slapen. Het is net of je weer een baby hebt. ?

Binnenkort mogen we terug naar Zuid Limburg om te laten zien waar Momo de puzzelstukjes van de Roedelmethode heeft neergelegd. Ik ben heel benieuwd! Jullie horen het weer van me. ?

 

Ben je na het lezen van deze en mijn vorige blogs nieuwsgierig geworden naar de Roedelmethode en wil je er meer over weten? Dan kan ik kan je het Basisboek Opvoeden van honden – gids voor levenslange relatievorming volgens de Roedelmethode, geschreven door Arjen van Alphen, van harte aanraden.

Cavalier-wandeling

Geschreven door

Het was eindelijk zo ver, na het lange wachten was het eindelijk tijd voor een Cavalier-wandeling!

De wandeling was van Cavaliers Limburg, helemaal in België. We waren helemaal daarheen gegaan, ik woon zelf in Nederland dus die hondjes blaften wel allemaal een beetje gek! Maar ik kon ze wel verstaan hoor. De wandeling was een week uitgesteld in verband met het slechte weer, eigenlijk wel een goed idee want we hadden nu een heeeeerlijk zonnetje!

In het begin vond ik het echt wel spannend, zoveel vreemde hondjes, maar gek genoeg leken ze allemaal op mij. Het was net alsof ik terug was bij mama samen met mijn broertjes en zusjes. Natuurlijk heb ik niet zoveel broers en zussen, maar ik denk stiekem dat we toch wel ergens familie zijn. Anders kunnen we nooit zoveel op elkaar lijken toch? Het was voor mij de eerste keer dat ik meeging met mijn baas met een Cavalier-wandeling, allemaal soorten Cavaliers waren daar. De baas zegt altijd dat ik best klein ben, maar er waren er bij die nog kleiner waren dan ik, dus stiekem ben ik wel een grote meid, hè baas!

Toen het spannende eraf was ging ik er helemaal voor en voelde ik me als een vis in het water. Ik ben met bijna iedereen gaan spelen en vond het superleuk om zoveel nieuwe vriendjes en vriendinnetjes te maken. Hun baasjes waren overigens ook erg oké, zij hadden namelijk allemaal lekkere koekjes, en ik zou geen Mila heten als daar niet van had geproefd!

Ik hoop dat mijn baasje en ik volgende keer weer gaan! Het was echt zo leuk. Gaan jullie eigenlijk ook wel eens naar een raswandeling om te spelen met soortgenootjes?

Dikke kus, Mila!

 

Op pad met een pup

Geschreven door

Hallo Furriends!

Het is weer even geleden dat wij een blog hebben geschreven. Daarom willen we jullie over onze ervaringen vertellen die wij de afgelopen week hebben beleefd.

Omdat onze bazen allebei lekker vrij zijn hebben we veel tijd samen doorgebracht en hebben we veel plaatsen bezocht. Zo hebben we Yiska leren zwemmen en zijn we gisteren (op aanraden van het baasje van Bumper en Fender, de Newfie-bloggers), naar De Gooise Diersuper in Bussum geweest.

Laten we met het zwemmen beginnen.
Omdat ik (Beer) zwemmen helemaal geweldig vind en het superlekker weer is geweest, hebben we veel rond de plas gewandeld in het park achter ons huis. Daar mogen honden ook lekker in zwemmen, wat voor mij echt geweldig is. Yiska wilde ook het water in, maar ze vond dat superspannend. Als haar grote broer deed ik het even voor.

Je moet zo diep mogelijk lopen en dan raak je de bodem niet meer. Dan begin je vanzelf met je poten te trappelen, maar wel op een ritme dat er voor zorgt dat je rustig vooruit zwemt. Ook is het belangrijk dat je als hond door hebt dat je je achterwerk recht naar achteren houdt en je rug aanspant, zodat je niet met je achterwerk naar de bodem zinkt. Dat snapte Yiska niet helemaal.

Daarom, hoe koud het water ook is, ging onze bazin mee het water in. (Tot zover dat het water haar korte broek niet raakte, maar diep genoeg zodat Yiska de bodem niet meer raakte met haar poten). 😉 Dat deed ze om Yiska’s achterwerk te ondersteunen. Dat hielp goed, maar Yiska zal nog wat vaker zwemles van mij en de bazin nodig hebben.
Een zeer leuke ervaring!

Gisteren zijn we dus naar Bussum geweest. De bazin had online al eens heel wat snacks voor ons besteld. Carlijn, het baas je van Bumper en Fender, zei dat het echt de moeite waard is om daar eens langs te gaan. Dat advies hadden we onthouden en daar hebben we gebruik van gemaakt.

We gingen met z’n vieren in de auto; de baas, de bazin, Yiska en ik. Bij ons betekent de auto altijd ‘leuke dingen’. We stapten uit en liepen dus de winkel in. Wat een walhalla van lekkere luchtjes! En de mensen die er werken zijn superaardig. De bazin maakte een ronde en verzamelde de lekkerste dingen voor ons. Wij liepen rond met de baas en zochten een zak met 10 tennisballen uit. Want speelgoed hoort  er ook bij. Ondertussen hadden we alles gevonden wat we wilden hebben en had de bazin afgerekend.
Als klap op de vuurpijl mochten wij nog op de foto, want de winkeliers hadden nog nooit een Amerikaanse Akita in het echt gezien. Nu zagen ze er in één keer twee!

Na dat we lekker hadden geshopt zijn we naar het bos gegaan. Dat heet ‘Het Goois erfgoed’. Wat een mooi gebied is dat. We worden er bijna jaloers op. Al is ’s-Hertogenbosch en omstreken ook erg mooi.
Het was voor Yiska de eerste keer dat we een boswandeling hebben gemaakt. Ze vond het echt superinteressant! Alle geluiden en geuren die ze rook, moest ze even verwerken. Dat merkte ik aan haar en ik leerde haar dat ze niet achter alles aan hoeft te rennen, want dat mag niet van de bazen.

Naast dat we al deze leuke avonturen hebben beleefd, moeten we er rekening mee houden dat Yiska nog maar 15 weken oud is. Daarom moesten we wat vaker stoppen om te rusten en water te drinken, maar dat vond ik niet erg. Plus omdat ze nog 3 x per dag eet, moesten we na onze wandeling haar even wat te eten geven. Ik kreeg toen wat lekkers uit de tas van de Gooise diersuper. Het is dus heel belangrijk voor onze bazen dat ze daar rekening mee houden. Van alles wat extra’s mee nemen.

Ik vond het een geslaagde week met onze bazen en Yiska heeft heel veel geleerd.
Morgen staat wandelen in de Loonse en Drunense duinen op de planning, want onze bazen houden niet zo van die Oranje-drukte.

We wensen jullie alvast een fijn weekend.

Een poot van Beer en Yiska

VIP-dag bij Ranzijn

Geschreven door

Een VIP-dag voor je hond, hoe leuk is dat? Ranzijn heeft er eentje georganiseerd. Hier wilde ik natuurlijk aan deelnemen, samen met Daisy. Zelf was ik erg benieuwd hoe het geregeld was en hoe ze om zouden gaan met de drukte. Het belangrijkste: hoe vindt Daisy het?

Wat kun je verwachten?

Zodra je binnenkomt, word je verwelkomt door alle hondjes en baasjes die er al rondlopen. Er stond een rij voor de balie waar je je moest aanmelden. Daisy en ik waren al best snel aan de beurt, de grote drukte kwam na ons. Er werd ons gevraagd waar we aan wilden deelnemen. Wij namen deel aan alles:

Een gezondheidscheck bij de dierenarts

Bij de gezondheidscheck checkten ze bij Daisy haar ogen, gebit, oren, huid, vacht en haar lichamelijke conditie. Bij Daisy zagen ze enkel wat tandsteen op haar hoektanden. Geadviseerd werd om elke dag tanden te gaan poetsen. Dat wordt oefenen! Verder was Daisy gezond verklaard. Toch goed om te horen.

Laat de nagels van je hond knippen

Ze hebben de nagels van Daisy geknipt. Alleen de voorpoten waren nodig. Daisy vond dit niet zo leuk. Thuis doet ze het wel geweldig. Ze blijft dan altijd rustig zitten, wachten tot ik klaar ben. Dit laten we dus niet meer door iemand anders doen maar lekker thuis in haar vertrouwde omgeving.

Was je hond in de wasstraat

Daisy ging ook door de wasstraat heen! Niet letterlijk door een wasstraat, natuurlijk. Ze ging in een bad waar ik met de sproeier en speciale hondenshampoo haar kon wassen. Ze hadden gezorgd voor shampoo voor verschillende vachttypes. Dit vond ik erg goed. We kregen een soort kookwekker mee die ingesteld was op twintig minuten. Binnen deze tijd moesten we haar wassen en drogen. Wij hadden met Daisy hier ruim de tijd voor. Thuis springt ze het liefst mee de douchecabine in. Hier vond ze het maar al te spannend. Staart ging al snel naar beneden toen het water kwam. Ik heb het zo snel mogelijk gedaan zodat ze snel droog gemaakt kon worden met de handdoek. Ze begon gelijk te kwispelen! Ze zag het wel zitten om even met die handdoek te kunnen spelen natuurlijk… een echte Beagle!

Krijg een goed gevulde goodiebag

Hier zat echt heel veel in. Ze vroegen eerst wat voor een hond je had. Hieraan koppelden ze de goodiebag. Voor ieder hondenformaat een andere tas!

Wat zat er in?  

  • Een tennisbal
  • Natural Fresh Meat Lamb worst
  • Vitakraft Treaties Bits
  • Fokker Bio organic hondenvoer
  • Biofood adult krokante hondenbrokken
  • Biofood Pressed Lamb hondenvoer
  • Ecostyle hondenvoer junior
  • Een leeg Pedigree blik

Ga met je hond naar de hondenborrel

Dit was zo ontzettend leuk bedacht en georganiseerd! Er lagen op de grond overal houten pallets. Deze waren mooi bekleed met een tafellaken, hondenbier, honden friet en voerbakjes met koekjes. Deze voerbakjes mocht je na afloop meenemen. Daisy vond het maar al te lekker. Als ze een bakje op had, wilde ze al weer naar de volgende.

Dit alles was de VIP-dag bij Ranzijn. Het was ontzettend leuk en als het volgend jaar weer wordt georganiseerd, gaan Daisy en ik zeker weer een bezoekje brengen! Daisy heeft zich erg vermaakt en vond volgens mij de hondenborrel het interessantst… Naast deze borrel vond ze de andere honden erg leuk. Ze bleef maar uitdagen om te spelen. Kont omhoog, kwispelen, wat heen en weer hupsen en wachten tot dat het de andere hond opvalt. Geweldig om te zien!

Wat als je hond/pup niet aan je verwachting voldoet…

Geschreven door

Als je een hond/pup aanschaft, heb je vooropgestelde verwachtingen van wat je samen kan gaan doen aan leuke dingen gaande van: samen gaan joggen, Agility, jagen… 

Zelf had ik samen met de fokker van Nory torenhoge verwachtingen. Zij zou naar de show moeten, zij had alle skills die daar voor nodig waren, ze was (is ze nog steeds ??) een adembenemend mooi mopsenmeisje (ieder vindt zijn eigen hond het mooist toch? ?). Ze zou het supergoed gaan doen op show! Wij gingen akkoord dat wij met haar op show zouden gaan. Maakten ons lid van een hondenschool die gespecialiseerd is in ‘showtraining’. Ja, met volle overtuiging gingen wij aan de slag… maar al heeeeeel snel zag ik dat het niets voor Nory was. Hoe ik dat zag? Ze was angstig voor alles, mensen, honden, geluiden en kroop helemaal achter mij… zocht steun… zo ervoer ik dat. Toen ik haar die steun gaf, door haar op te tillen en dicht bij mij te nemen om haar te laten weten dat ik er was/ben voor haar, werd mij verteld dat dit niet zo een goed idee was.? Ik vroeg waarom dit niet goed was. “Zo plaats je jouw hond boven onze honden,” was het antwoord. ?Serieus??? WAT BEN IK BLIJ NIET NAAR DEZE ONZIN TE HEBBEN GELUISTERD!!! Het enige wat ik dacht was: als mijn vriend mij nodig heeft, dan ben ik er voor mijn #Pawvriend! Ik bleef haar toch op de arm houden ?… Ben ook nooit meer teruggegaan.

Snel daarna kreeg Nory haar 1e oogproblemen. De beide ogen werden,toen ze in de cruciale socialisatieperiode zat, geopereerd (lees ons vorig blog, op gesprek bij de oftalmoloog). Voor een betere genezing werden van de beide ogen het 3e ooglid dicht gemaakt, waardoor zij 3 weken blind was. En omdat ik haar toen op de showtraining zo gesteund had, is er een band tussen ons ontstaan die zo intens is!

Wij waren 1! Vanaf toen was ik niet meer ik, maar wij. Voor de andere gezinsleden niet zo leuk, want Nory was zo op mij, en ook zij wilden haar wel eens de nodige liefde en vriendschap geven…. Ik wist toen niet goed wat/of hoe, maar daar zou snel verandering in komen.

Dus de genezing was achter de rug, en wij gingen voorzichtig eens op pad ? met onze doggies, EINDELIJK na zo lang niets te ondernemen konden wij nog eens gaan wandelen in de bossen ??. Al snel bleek dat dit niet zo een goed idee was ?. Nory blafte zo hard dat iedereen ons aankeek. Ik kon wel huilen. Dit wilde ik niet hè, en hoe zou dat dan op show moeten, en en en, zo veel vragen??? Maar er viel mij wel op dat wanneer zij blafte, zij achteruit deinsde…

Ik wist ook meteen: dit is angst! Mijn beste vriendje is gewoon bang. Wij besloten om een gedragsspecialist in de arm te nemen, voor meer en beter inzicht. Maar wij wilden niet zo maar de eerste de beste laten komen, dus na wat opzoekwerk en er met onze dierenarts over gesproken te hebben, kwam ik bij Nathalie uit, die in onze eigen buurt woonde. Zij werkte via de Connectiemethode. Dat klonk super! Dus Nathalie kwam langs en stelde heel veel vragen. We gingen samen wandelen met Nory en ook nog eens met Foo erbij. Na enkele dagen kregen wij het verslag van Nathalie met haar bevindingen. Wat ik al dacht en voelde bleek te kloppen. Dus lieten wij Nathalie nog enkele malen komen, tot zij op een gegeven moment zei: “ik weet niet wat ik nog moet komen doen, want je doet het super!” En sterker nog, ze vroeg zelfs waarom ik niet ging doen wat zij deed?! Ik als gedragsbegeleider gaan werken?! ?Nooit gedacht! Maar alles draaide anders uit ?.

Na enkele weken heb ik mij ingeschreven voor de cursus bij Geert De  Bolster. Nu zijn wij 2 jaar verder en ben ik zelf hondenopvoeder/hondengedragsbegeleider, en heb ik aan Nathalie een vriendin overgehouden ?. Ik heb tussen de cursussen heen ook mijn bedrijfje opgericht, @Pawsitivity, waar ik verschillende activiteiten aanbied, zoals: #Dogwalk #Petcare #Horsecare en een #trimsalon.

Zo zie je maar hoe alles kan veranderen als je je verwachtingen die je had van je pup, kunt omzetten naar andere positieve inzichten ?. In die 2 jaar is Nory nog enkele malen aan haar oogjes geopereerd. En shows doen wij niet! Is dit moeilijk geweest? Daar kan ik alleen maar volmondig JA op zeggen! Als je toekomstplannen maakt en die ook concreet wilt maken, dan is dat een teleurstelling als deze niet kunnen doorgaan. Maar ik heb altijd het gevoel van Nory vooropgesteld, en ik krijg er elke dag zoooveeel voor terug! Zij is mijn maatje ❤️. Spijt van? ABSOLUUT NIET! Ik ga niet zeggen dat iedereen gedragsbegeleider moet worden of een dogwalker… Wat ik maar wil zeggen is : als je je vooropgezette doelen met je hond niet kan waarmaken om de een of andere reden, treur niet te lang en kijk verder naar wat wel kan! Stay Pawsitive! 

Liefs Anja, Foo, Nory @Pawsitivity 

#Awalkieadaykeepsthevetaway #Becauseyourdogisworthit