Het nieuwe jaar is begonnen, dat betekent dat ons weer een jaar vol nieuwe avonturen en verrassingen te wachten staat! Wat gaan we allemaal doen komend jaar? We hebben voor jullie een lijstje gemaakt!
1. Nóg meer trainen voor het mushen!
Dit jaar willen we nog meer gaan trainen en vooral ook meer gaan trainen met andere husky’s. Zo bouwen we een nog betere conditie op en kunnen we goed leren om samen te werken met meerdere husky’s bij elkaar. Misschien zit zelfs een ritje met de kar er wel in dit jaar! Doordat we meer willen gaan trainen, hopen we ook dat we aan meer wedstrijden mee kunnen doen. Afgelopen jaar was dat helaas niet mogelijk, omdat er in de weekenden geld verdiend moest worden.
2. Verbeteren in fotografie
Mijn baasje vindt het heel erg leuk om te fotograferen, en vaak ben ik daar het proefkonijn voor. Maar dat vind ik helemaal niet erg! Ik moet ergens gaan zitten, staan of liggen en als ik de klik van de camera hoor, weet ik dat ik naar mijn baasje terug mag gaan om mijn beloning op te halen. Afgelopen jaar is ze al veel beter geworden in fotografie, maar ze wil nog beter worden en ook sparen voor een nieuwe camera. De camera die ze nu heeft is een beginnerscamera en op zich prima, maar voor actiefoto’s is hij minder geschikt. Met een nieuwe camera kan ze mij dus ook vast gaan leggen als ik lekker aan het rennen ben! Door middel van fotobewerkingsprogramma’s kan ze voorwerpen uit de foto halen of juist toevoegen en kan ze ervoor zorgen dat ik echt het middelpunt van de foto ben! Zijn jullie ook zo benieuwd naar de foto’s die ze komend jaar gaat maken?
3. Reis naar Finland
Mijn baasje is gevraagd om twee weken naar Finland te komen, om daar te helpen met een groep husky’s. Dat wil ze natuurlijk heel graag! Ik kan helaas niet mee, maar door de ervaring die ze daar op zal doen heb ik misschien een kans dat we ooit samen naar Scandinavië gaan en daar een eigen sledetocht kunnen houden. Want ik ben gek op de sneeuw! Ze moet mij dus wel twee weken missen, maar er is me beloofd dat we heel veel leuke dingen samen zullen gaan doen voordat ze gaat, zodat ik haar minder hoef te missen.
4. Onze eerste Dogsurvival?
Wij hopen dit jaar aan onze eerste Dogsurvival mee te gaan doen. Afgelopen jaar vonden we het nog niet het goede moment, omdat ik toen nog veel heb moeten werken aan mijn angst richting mensen. Nu dat een stuk beter is, hoopt mijn baasje dat we dit jaar onze eerste survival kunnen gaan doen. Tijdens een Dogsurvival moeten hond en baas samen een tocht afleggen met verschillende obstakels. Deze moet je samen trotseren. Het is vaak een modderige en natte bedoening, maar dat vinden wij juist leuk! Wij houden wel van een vies avontuurtje! We hopen dat deze survival ons goed bevalt, zodat we er in de toekomst meerdere kunnen gaan doen en misschien zelfs samen met de vriend van mijn baasje en mijn vriendinnetje Puk, want die houdt ook heel erg veel van rennen en bewegen!
5. Gebieden in Nederland verkennen
Dit jaar wil mijn baasje, samen met mijn vriendjes Baloo en Puk, in natuurgebieden in Nederland heel veel gaan wandelen. We zijn tot nu toe vooral in de buurt van ons huis gebleven, maar het lijkt ons ook supergaaf om meer van Nederland te zien! Zo willen we naar het strand gaan, want daar zijn we nog nooit geweest. Ook willen we graag naar gebieden zoals de Veluwe gaan. Kortom: lekker veel met het baasje op pad. We hebben er nu al zin in!
Dit zijn de dingen die wij dit jaar zéker willen gaan doen. Hebben jullie ook al ideeën voor dit jaar?
Op 3 januari heb ik de nieuwe Amstelfilm documentaire, Buddy van Heddy Honigmann, in de bioscoop bezocht. De documentaire is op 17-11-2018 op IDFA in première gegaan.
Buddy
In Buddy vertellen 6 mensen met een beperking of aandoening wat hun hulphond voor ze betekent. Je krijgt te zien wat de hond allemaal doet en kan. Vooral de diepe band tussen baas en hond, het respect en de liefde voor elkaar, is heel goed weergegeven. Je volgt het leven van 6 hele bijzondere hulphonden en hun baasje. De honden zijn speciaal opgeleid om hun baasje te helpen en zorgen ervoor dat hun baasjes een stuk zelfstandiger kunnen leven.
Hulphonden
Er zijn hulphonden en geleidehonden. Dit verschil is heel duidelijk naar voren gekomen in de documentaire. Je ziet 4 verschillende hulphonden en 2 geleidehonden aan het werk.
Zo is Kaiko een ADL-hulphond. Hij helpt zijn baasje met uitkleden, rent naar de printer zodra daar een papiertje uitkomt, ‘wat hij heel leuk vind om te doen’ en rolt zijn baasje Erna ‘s nachts om in bed als ze dat vraagt, om vervolgens zelf ook weer lekker te gaan slapen.
Utah is een onvoorwaardelijke vriend die Zeb (PDD NOS) nooit in de steek zal laten, hem troost en rustig maakt bij woede-aanvallen.
Missy begeleidt de slechtziende Hans en brengt hem overal veilig naartoe. De liefde tussen die 2 is zo groot, dit is zo mooi weergegeven. Zo ook het verdriet van Hans als hij Missy moet laten gaan nadat er botkanker in haar pootje is gevonden.
Kay let heel goed op Annebel, zorgt ervoor dat ze veilig de trap af komt en in haar rolstoel belandt en helpt met injecties geven. Hij geeft aan als de pijn te erg wordt bij Annebel en gaat overal mee naartoe.
Makker de gepensioneerde geleidehond is nog steeds onafscheidelijk van zijn baasje Edith (86), die op haar 13e blind is geworden. Hij laat haar buiten rennen en doet niets liever dan samen met een touw spelen.
Mister die Trevor (PTTS-syndroom, nadat een bom vlakbij hem ontplofte) wakker maakt als hij nachtmerries heeft, samenwerkt met de vriendin van Trevor en hem constant ‘rugdekking’ geeft. Die ervoor zorgt dat het gezin nog bij elkaar is en het voor elkaar heeft gekregen dat Trevor weer buiten komt.
Respect
De baasjes gaan met echt heel veel respect om met hun hulphond, hun maatje, hun Buddy. Het is heel goed te zien hoeveel plezier de honden hebben als ze aan het werk zijn. Dit heeft Heddy Honigmann heel erg goed weergegeven in haar documentaire. Ik vind dat iedereen, van jong tot oud, hondenliefhebber of niet, deze documentaire zou moeten zien, al is het maar om meer respect te krijgen voor hulphonden, hun baasjes en hun trainers.
De documentaire Buddy is nu te zien in verschillende filmhuizen / bioscopen. Je kunt o.a. kijken op filmladder.nl voor een locatie bij jou in de buurt.
2018 was mijn eerste levensjaar. Vanaf dat ik geboren ben, heb ik al veel meegemaakt! Daarom lijkt het me leuk om samen met jou terug te kijken op het afgelopen jaar. Kijk je mee?
Op 14 mei 2018 ben ik geboren. Ik woonde op een boerderij in Overijssel, samen met mijn Boerenfox broertjes en zusjes, een nestje Jack Russell pups en een paar Bouviers. Toen ik twee weken oud (of eigenlijk beter: jong) en piepklein was, kwamen mijn baasjes op bezoek. Zoals je kunt zien waren ze toen al hartstikke verliefd op me!
Een paar weken later kreeg ik weer bezoek. Mijn broer Deeks was ook mee, en het lukte zelfs om de allereerste foto van ons samen te maken. Schattig, hè? 🙂
In juli hadden mijn baasjes zomervakantie en kon ik eindelijk bij hen gaan wonen. Ik had geluk, want ik mocht gelijk mee op vakantie! Daar leerde ik aan de riem te lopen. Ik snapte er eerst niks van, zo’n vreemd touw om mijn nek. Maar na een poosje oefenen ging het best goed.
Bij vakantie hoort natuurlijk ook luieren! Een puppy heeft veel slaap nodig, dus dat kwam goed uit.
Vanaf dag 1 was ik gek op Deeks, en hij op mij! Samen spelen is nog steeds het leukste dat er is.
Ik kreeg ineens supergrote oren! Maar of ik daarmee ook beter luister… Mijn baasjes betwijfelen het!
Mijn baasjes nemen mij het liefst overal mee naar toe. Gelukkig was ik gelijk al dol op autorijden! En zoals je ziet zijn mijn baasjes niet zo dol op het schoonmaken van de auto. 😉
Puppy’s moeten vaak worden uitgelaten. Als je tenminste niet wilt dat wij in huis plassen. Mijn baasjes lieten me gelukkig altijd heel veel uit, en dat was helemaal geen straf met dit soort plaatjes!
Toen de vakantie voorbij was, werd het tijd voor mijn eerste echte baan: kantoorhond! Zoals je ziet bracht ik het er gelijk al uitstekend vanaf.
Ook leuk aan zo’n kantoordag: de lunchwandelingen!
In de zomer speelde ik lekker buiten met mijn baasjes. Dat mis ik nu wel een beetje. Ik wil wel hoor, daar ligt het niet aan!
Waarom in de bench liggen als je ook onder het bureau op je baasjes schoot kunt liggen?
Mijn snuitje dat steeds hariger werd.
Kijk ons eens goed bij elkaar passen! En zie je hoeveel ik hier al gegroeid was? Op deze foto was ik vier maanden.
Als mijn balletje onder de kast rolde, was dat geen probleem. Ik schoof er gewoon achteraan! Tot op deze dag, toen ik opeens vast zat onder de kast. Mijn baasje heeft hard moeten trekken om me er onderuit te krijgen!
Ik maakte promotie op het werk en kreeg een hogere functie.
En toen werd het herfst. Zo grappig, al die bewegende blaadjes! Ik probeerde ze steeds te pakken, en zoals je ziet lukte dat nog ook.
In november werd ik blogger bij The Dog Pen! Ik werd gelijk verrast met een mooi welkomstpakket.
De dag dat ik me op mijn kop liet plassen. Het liefst zou ik hem gelijk weer vergeten.
Na de herfst kwam de winter. Brr… koud! Perfect om met een warme onesie aan in bed te duiken!
Ik had mijn eerste officiële fotoshoot! Een beetje spannend was het wel, maar gelukkig kreeg ik hele lekkere snoepjes. Mijn baasje zegt dat ik het goed heb gedaan.
Als het buiten koud is, maken we het binnen extra gezellig. Ik paste prima tussen de feestverlichting.
Sneeuw! Dat had ik natuurlijk nog nooit meegemaakt. Het begon ’s nachts te sneeuwen en mijn baasjes namen me gelijk mee naar buiten. Ze maakten ballen van de sneeuw en ik probeerde ze te vangen. Helaas gingen ze steeds stuk, maar het was wel leuk!
Ik kreeg een kersttrui. Aan mijn kop zie je dat ik hem niet zo mooi vond. Gelukkig liet mijn baasje de trui slingeren en toen ze boven was, heb ik hem gauw kapot gemaakt. Toen hoefde ik hem niet meer aan.
Na de feestdagen was het tijd voor een beetje sportiviteit. Ik mocht mee naar de zee! Ik heb heel veel rondjes gerend en ontzettend genoten!
Ik sloot het jaar mooi af, ik had 1000 volgers op Instagram! Ik vind het leuk om mijn avonturen met iedereen te delen en ga hier in 2019 zeker mee door! Vind je het leuk om me te volgen? Klik dan hier om naar mijn Instagramkanaal te gaan.
We zijn begonnen met het aanleren van een muilkorf toen ik merkte dat Leo reactief was. In eerste instantie denk je misschien dat jouw hond geen muilkorf nodig heeft, maar ik zal uitleggen waarom dat wel zo is.
Waarom muilkorf dragen aanleren?
Tijdens zijn leven heeft elke hond kans om ziek te worden. Wanneer hij ook veel pijn lijdt, kan het zijn dat hij de dierenarts minder leuk gaat vinden. Zo heeft Moos in zijn jonge jaren vaak ernstige oorontsteking gehad. Daar is hij dermate door getraumatiseerd, dat zij niet meer naar zijn oren mag kijken. Daarnaast kan het nuttig zijn als jullie samen op vakantie gaan. Zo is het bijvoorbeeld in Oostenrijk, Zwitserland, Tsjechië en Slowakije verplicht dat je hond in het openbaar vervoer een muilkorf draagt. In Italië moet dat zelfs in iedere openbare gelegenheid.
Leuke muilkorf training
Het is goed om je hond op een ongedwongen manier kennis te laten maken met de muilkorf, zonder dat hij daar vervelende associaties mee heeft. Je kan er een leuke training van maken, en als dan blijkt dat je hem nooit nodig hebt gehad, is dat alleen maar fijn.
Dit is hoe ik dat heb gedaan.
Stap 1: de juiste muilkorf kiezen
Zelf gebruiken wij een Baskerville. Als Leo deze draagt kan hij nog steeds hijgen, drinken en eten. Deze muilkorf is heel comfortabel en daarom makkelijk aan te leren. We hebben eerst zo’n strak bandje geprobeerd, maar dat bleek veel te hinderlijk. Leo heeft een hele dikke vacht en hij heeft het snel warm, daarom wilde ik dat hij zijn hitte wel goed kwijt kon. Daarnaast vond ik het belangrijk dat ik hem nog kon belonen tijdens het dragen van de korf.
Stap 2: de eerste kennismaking met de muilkorf, zonder muilkorf
Wij zijn niet begonnen met de korf zelf, maar met het commando. Met “neus in” liet ik Leo zijn neus in van alles en nog wat steken. Denk hierbij bijvoorbeeld aan mokken, bakjes, zakjes en ringen. Natuurlijk moet je rijkelijk belonen. Soms helpt het ook om een snoepje ergens voor te houden of in te leggen. Je kunt zo creatief zijn als je zelf wilt, maar natuurlijk is het altijd goed om te kijken waar de hond z’n voorkeur aan geeft. Als hij hier vertrouwd mee is, kun je overgaan naar stap 3.
Stap 3: de introductie
Nu is het zover, je laat de korf voor het eerst zien. Omdat je hond al bekend is met het “neus in” commando, zal hij het waarschijnlijk niet raar vinden als je hem vraagt z’n neus in de muilkorf te steken. Doe alsjeblieft bij deze stap nooit het riempje dicht! Oefen alleen tot je de korf een paar seconden op zijn neus kan laten hangen en bouw dit op tot misschien wel een minuut.
Stap 4: het riempje
Bij deze stap gaan we het riempje voor het eerst losjes dichttrekken. Ik liet Leo daarna brokjes uit mijn hand eten, dat vond hij echt heel leuk. Doe dit hooguit een paar seconden. Als de hond met z’n pootjes naar de muilkorf reikt, ga je weer terug naar stap 3.
Stap 5: bewegen
Nu komt het spannendste gedeelte. Het voelt eerst heel vreemd om rond te lopen met zo’n ding op je gezicht, dus doe rustig aan. Ik liet Leo op een afstandje zitten en riep hem naar mij toe. Ik beloonde hem en deed de muilkorf weer af. Bouw dit op tot je uiteindelijk een rondje kunt gaan wandelen.
Rustig aan
Bij Leo heeft dit alles hooguit drie weken geduurd, maar het kan zijn dat jouw hond veel meer tijd nodig heeft. Forceer niet en wees geduldig. Als je wilt, kan dit een hele leuke oefening zijn en zal het jullie vertrouwensband alleen maar versterken. Vergeet niet om het wel af en toe bij te houden.
Ik vond dat mijn baasjes wel een uitje verdienden en stuurde ze naar de documentaire “Buddy”.
Heddy Honigmann volgde 6 mensen die een hond als buddy hebben. Zij laat op een mooie wijze zien wat dat voor gevolgen heeft voor de levens van hun baasjes. Mijn vrouwtje vertelt graag wat zij hiervan vond.
Mens en dier
Al jaren weten we dat de band tussen mens en dier belangrijk is. Of het nou gaat om een hond, kat of konijn. De band is onvoorwaardelijk; een dier (ver)oordeelt niet, biedt een luisterend oor, vertelt niets door en geeft plezier en liefde. Maar het kan ook veel verder gaan, en dat laat Heddy in deze documentaire heel goed zien.
Het verhaal
In de documentaire komen 6 bijzondere honden aan bod die alle 6 een hele belangrijke rol spelen in de levens van hun baasje. Deze rol is vele malen groter dan bij een gemiddelde hondenbaas.
Wat denk je van het overnemen van taken zoals het openen van lades, het uittrekken van een sok, iets oprapen wat gevallen is, boodschappen in een mandje doen tot zelfs wisselligging geven in de nacht. Maar ook door te helpen een woedeaanval te reguleren, troost en steun bieden tijdens nachtmerries die zijn ontstaan door trauma’s uit het verleden, de ogen zijn van een slechtziende of blinde, luisteren naar hun verhaal of gedachtes zonder oordeel.
Deze honden geven hun baasjes meer vrijheid, zorgen voor minder afhankelijk zijn van anderen en rust. Maar vooral onvoorwaardelijke liefde.
Ook laat de documentaire zien waartoe honden in staat zijn en wat dat voor meerwaarde heeft voor hun baasjes. Hoe fijn is het dat je dankzij je hond zelfstandig kunt wonen en niet afhankelijk bent van bijvoorbeeld thuiszorg. Dat je troost krijgt als je bang of verdrietig bent. Of je de rugdekking krijgt die je letterlijk nodig hebt om het leven weer aan te kunnen.
Deze honden krijgen dingen voor elkaar bij hun baasjes die bijvoorbeeld hun partner of moeder niet voor elkaar krijgt. Zoals hun hele verhaal vertellen, of de boosheid wegnemen.
Zulk belangrijk werk
Heddy laat goed zien wat een hond allemaal leren kan en waar dit toe leidt. Duidelijk is dat de hond echt aan het werk is en altijd alert is ten opzichte van zijn baas. Maar ook dat hij er plezier in heeft en een grote betekenis geeft aan het leven van zijn baasje.
Ik merk zelf in kleine mate al wat Guus betekent voor de cliënten op mijn werk.
Mijn mening
Soms waren de vragen wat onduidelijk en soms iets te persoonlijk, bijvoorbeeld bij Trevor, die duidelijk niet over alles wilde praten. Maar zijn hond wist wel alles.
Ook het camerawerk had soms wat mooier gekund. Sommige shots waren wat onscherp op de verkeerde momenten.
De documentaire startte bij net geboren pups. Ik had het interessant gevonden als intro om in vogelvlucht te zien hoe een pup tot bijvoorbeeld hulphond wordt getraind voordat hij bij zijn baasje komt.
Ga allemaal kijken naar deze prachtige documentaire, die nu draait in filmhuizen/bioscopen. Het is een mooie ode aan al die mensen die er zorg voor dragen dat dit mogelijk is. En een mooie manier om iets meer begrip te vragen voor mensen waarvoor het leven niet zo vanzelfsprekend is, maar wiens leven mooier is geworden door hun buddy.
Hallo maatjes! Allereerst: Gelukkig Nieuwjaar! Mijn bazen hebben mij het mooiste cadeau ooit gegeven. Een vakantie naar de sneeuw! Om precies te zijn, naar Adelboden, en dat ligt in Zwitserland.
Dag 1
Eerst hebben we kerst gevierd in Nederland, en op 2e kerstdag zijn we met de auto richting Adelboden vertrokken. Dat is een rit van 8,5 uur. Om het mij zo gemakkelijk mogelijk te maken, hebben we genoeg tussenstops gemaakt om de poten te strekken en plasjes te doen. Mijn bazin lette heel goed op mij en mijn baas heeft de rit helemaal in zijn eentje gereden. Ondanks dat mijn bazin een aantal keer heeft aangeboden om ook te rijden!
Eindelijk was het zover. Vanuit de auto kon ik de witte bergtoppen al zien. Ik ging gelijk overeind zitten om naar buiten te kijken. Toen mijn baas de auto parkeerde mocht ik er gelijk uit. Wat was het er lekker koud! Mijn baas ging de hotelkamer regelen en ik ging samen met de bazin lekker in de sneeuw spelen. Ik begon gelijk te ‘bulldozeren’. Dan ren ik rond met mijn bek open en eet ik sneeuw terwijl ik ren.
We hebben samen gegeten met de beste maat van mijn baas. Die werkt in de Bernerbar in Adelboden. Mijn baas en Agent Trace (zo noemen ze hem) zijn al heel lang vrienden. Hij heeft er ook voor gezorgd dat we de hotelkamer met het beste uitzicht kregen.
Dag 2
Op dag 2 zijn we gaan hiken. We zijn stijl tegen een bergwand omhoog geklommen en daar vonden we wat kleine watervallen en stroompjes. Dat was mijn eerste echte echte hike, want in Nederland is alles plat en hoeven we niet te klimmen en klauteren.
We hebben tussendoor veel pauzes gehouden, want mijn bazen denken nog altijd aan mijn geopereerde poot. Het ging allemaal supergoed met mijn poot, maar de pauzes konden geen kwaad. We moesten allemaal even wennen aan het hoogteverschil. In ons hotel zaten we al op 1300m hoogte. Laat staan dat we nog hoger de bergen in gaan…
Dag 3
Deze dag hebben we het wat rustiger aan gedaan, zodat ik nog even kon wennen en rusten na de hike van de dag ervoor. Ik moest echt even goed uitslapen. Dus hebben we wat kleinere wandelingen gemaakt en zijn we ’s avonds naar de Vogellisi Moutain Bar gegaan. Daar worden alleen heel fancy drankjes gemaakt. Lees: cocktails van gemiddeld 18 Zwitserse frank! Daar zijn we uiteindelijk bijna elke dag geweest, want de dames die er werken kunnen de beste cocktails ooit maken. Plus: die dames zijn groot fan van me en volgen me nu allemaal op Instagram.
Dag 4
Op dag 4 zijn we naar de Blausee gegaan. (Nee, dat is geen zee. In het Duits noemen ze een meer een zee. En de zee een meer. Ja, ik vond dat ook een beetje gek.) De Blausee is een meer waar het water zo helder is, dat je letterlijk alles kunt zien. Je ziet de forellen zwemmen, de afgebroken bomen en de dame die in het water zit. Geen zorgen, dat is een beeld.
Mijn bazen en Agent Trace (hij was ook gezellig meegegaan) vonden het water super-superkoud. En ja hoor, daar ging ik! Samen met de forellen voelde ik me als een vis in de Blausee. Meer, hoe je het ook noemen wilt…
Dag 5
Vandaag hebben we een heel uitgebreide hike gedaan. We zijn van Adelboden naar Aebi gelopen, dwars door de bergen. Er lag op die hoogte (1500m) superveel sneeuw. Ik vond het helemaal geweldig! Ik was als een puppy aan het spelen en mijn bazen aan het uitdagen om met sneeuw te gooien. Dit was echt een geweldige route. We zijn van 08:30 uur tot 16:30 uur buiten geweest. Het uitzicht was fantastisch!
Tussendoor zijn mijn bazen ergens wat gaan eten. Daar waren alle mensen erg onder de indruk van mij, want er zaten wat Jack Russel Terriërs die alles bij elkaar blaften, omdat ze mij zagen. En ik? Ik hield wijselijk m’n mond en ging braaf aan de voeten van de bazin liggen. Mensen vonden het heel mooi om te zien dat ik niks om die keffers gaf.
Dag 6
Dag 6 hebben we helemaal niks inspannends gedaan. Ik kon lekker bijkomen van onze mega-hike. Ons ontbijt aten we lekker in de Zwitserse wildernis. Broodjes, burger, pannetje en gasbrander mee en gaan. Daarna gingen we lekker relaxen.
Dag 7
We hebben nog een flinke hike gedaan. We liepen langs een wand waar de ijspegels de overhand hadden gekregen. Dat was zo mooi om te zien! Helaas moesten we die avond ook afscheid gaan nemen van Agent Trace, de dames van de Vogellisi Bar en van ons prachtige uitzicht. Nog 1 nacht in het hotel slapen…
Dag 8
Inpakken geblazen. Het was 06:30 uur en de wekker van de bazin ging af. Ze ging even douchen en toen werd de baas ook wakker. Samen pakten ze alles vlug in, en om 09:15 uur zaten we helaas weer in de auto richting Nederland. Al snel was alles weer plat…
Mijn bazen en ik vonden het echt een hele mooie ervaring om dit met zijn drieën te mogen meemaken. Mijn bazin was zeer benieuwd naar hoe ik op deze gebeurtenis zou reageren. Ik ben namelijk al een senior. Zou ik de nieuwe omgeving kunnen accepteren? Zou ik wel gewoon eten? Hoe zat het met HR-honden in Zwitserland? Maar mijn bazin was aan het doemdenken, want ik had nergens problemen mee.
Toen we bij ons thuis aankwamen, zag ik mijn eigen matje. Ik ging er lekker op liggen, slaakte een diepe zucht en ik sliep. Ik sliep en droomde, om al mijn ervaringen te verwerken en nog een keer te mogen meemaken…
Tijdens de jaarwisseling van 2017-2018 was Sennah 3 maanden oud. Zijn eerste ervaring met vuurwerk. Het deed hem niks, en hij liep de dagen vooraf vrolijk buiten. Zo anders was het dit jaar…
Donder en bliksem
Ik stond net met Sennah buiten toen in de zomer van 2018 tijdens een onweersbui de bliksem in sloeg. Een flinke klap en een felle bliksemschicht. We schrokken allebei, maar ik herpakte mij snel en wou verder lopen. Sennah daarentegen was heel erg geschrokken en draaide zich van mij weg en ging op de straat zitten. Ik vermoed dat zijn angst voor onweer en vuurwerk hier is begonnen.
De weken voor oud en nieuw
Het begon al eind november. Tijdens onze avondwandeling, tussen 20.00 en 20.30 uur, werd er vuurwerk afgestoken. Sennah schrok, draaide zich direct van mij weg en ging zitten op de straat. Zijn ogen werden groot en zijn oren had hij plat. Zo heeft hij een paar minuten gezeten voordat hij weer met mij mee wou lopen.
Ach, af en toe een knal. We komen de weken wel door, dacht ik, maar dat viel vies tegen. Sennah begon de vuurwerkknallen te koppelen aan het donker buiten. Zo werd onze avondwandeling al gauw een strijd om naar buiten te gaan. We hebben toen besloten om de avondwandelingen met twee mensen te lopen. De ene had de riem vast en de andere spoorde Sennah aan als hij niet meer mee wou lopen. Dit was vaak nodig… Ook reden we regelmatig met de auto naar een verlicht wandelpad aan de rand van het dorp om in het ‘licht’ te lopen. Wat een mazzel dat Sennah zo van auto rijden houdt.
Gelukkig leek Sennahs angst een beetje af te nemen. We konden weer onze gewone avondwandeling lopen. Hij was wel heel alert, maar hij liep mee. Dat was al een hele prestatie.
Thundershirt
Toen de avondwandelingen een strijd werden heb ik een Thundershirt gekocht. Misschien zou dit Sennah wat rust geven en kon hij wat meer ontspannen met ons meelopen?
De eerste keer dat hij het Thundershirt aankreeg, verzette hij geen poot. Het leek wel alsof hij dacht dat hij niet kon lopen! Een bolle rug, gespannen poten, hij hield zich helemaal stijf. Het was geen gezicht. Door op dat moment hersenwerkjes met hem te doen begon hij zich te bewegen en al gauw liep hij met zijn shirt door de kamer.
Vanaf dat moment heeft hij zijn Thundershirt elke avondwandeling aan gehad, en dat ging prima. Hij liep er heel ontspannen mee rond. Ik denk zelf dat het Thundershirt Sennah de steun gaf die hij nodig had om weer onze gewone avondwandeling te maken.
De week voor oud en nieuw
Het was kerstvakantie, en dat was te merken. De knallen waren er niet alleen ’s avonds, maar ze waren nu ook steeds vaker overdag te horen. Gelukkig had ik de dagen tussen kerst en oud en nieuw vrij en had ik de tijd om lekker met Sennah de duinen of het bos in te gaan. In de duinen en het bos liep hij veel rustiger dan op straat.
Doordat het vuurwerk nu ook overdag te horen was, werd de avondwandeling weer een probleem. Van ons huis is het 2 straten oversteken en je bent bij een uitlaatveld, maar daarheen lopen was een heel gevecht. Dus pakten we weer de auto, en die parkeerden we naast het uitlaatveld. Zo kwamen we dichtbij het veld en hoefden we maar een klein stukje te lopen. Helaas, zelfs dat werkte niet meer. De knallen waren te aanwezig voor Sennah, en hij wilde alleen maar voor de auto zitten.
De vuurwerkverkoop is gestart
De eerste dag van de vuurwerkverkoop, vrijdag 28 december, was verschrikkelijk voor Sennah. Overal geknal. Tijdens onze ochtendwandeling liep hij al met zijn staart tussen zijn poten. ’s Middags zijn we naar het bos gereden, zodat hij daar ontspannen kon lopen. Hij sprong de auto uit, liep het bos pad op, en direct volgde er een knal. Hij wist niet hoe snel hij weer naar de auto moest rennen! Trillend zat hij naast de auto op ons te wachten. Deze wandeling was alweer klaar. We hebben nog een paar pogingen gedaan op andere plekken, maar Sennah wou de auto niet meer uit.
Wij als baasjes vonden dit heel vervelend. Al sinds 8:00 uur die ochtend had hij niet meer geplast en gepoept. Hij zou nu toch wel weer moeten? Ik heb toen een berichtje gestuurd naar het baasje van Sennahs hondenvriendin Nova. ‘Mag ik met Sennah aan het eind van de middag even met jullie meelopen?’ Gelukkig kon dat en zijn we om 16:00 uur met de honden naar de duinen geweest. Eindelijk kon Sennah ontspannen lopen en werd hij afgeleid van al het geknal.
We besloten dat deze wandeling in de duinen maar gelijk de laatste was van de dag. Als we Sennah ’s avonds weer naar buiten moeten dwingen, werd het probleem alleen maar erger.
Bachbloesem
Sennahs angst werd op de dagen van de vuurwerkverkoop echt goed zichtbaar. Wat kon ik nu nog doen om hem de jaarwisseling door te helpen? Ik keek wat rond op internet en kwam de Bachbloesem-druppels tegen. Ik had gehoord dat dit kon helpen en besloot dan ook gelijk een flesje te halen. Sennah kreeg de eerste druppels 2 dagen voor de jaarwisseling. Niet heel ver van te voren, maar wie weet kon het hem nog helpen!
Ik ben zeer verrast door de werking. Voor het gebruik van de druppels zat Sennah alleen maar te trillen en was hij veel aan het hijgen. Na het gebruik van de druppels was hij weer meer zichzelf. Hij was nog wel alert, maar kon zich tussen de knallen door sneller ontspannen.
Oudejaarsdag
Het was zover, Oudejaarsdag. ’s Morgens hebben we een rondje door het dorp gelopen. Dat ging erg goed. Sennah reageerde wel op de knallen, die ook nu al weer te horen waren, maar ging niet verstijfd zitten op straat. Zou dit door de druppels komen? ’s Middags hebben we samen met Nova en twee andere hondenvriendinnen een wandeling gemaakt. Samen hebben de honden heerlijk kunnen rennen door het bos!
Aan het eind van de middag hadden we afgesproken om samen met Nova nog even naar de duinen te gaan. Samen renden ze over het zand. Maar het was van korte duur. Er waren heel veel knallen te horen. Sennah hoorde ze ook, en zijn houding veranderde. Ook klonken er een paar knallen heel dichtbij, er waren mensen vuurwerk aan het afsteken op de Soesterduinen! We hebben Sennah aangelijnd en zijn weer richting de auto gelopen. Hij was erg angstig en ging weer verstijfd zitten. Nova kwam hem nog halen, maar hij liep niet mee. Toen hij het pad naar de parkeerplaats herkende, zette hij het op een lopen naar de auto.
’s Avonds zijn we bij Sennah thuis gebleven. Ons huis is goed geïsoleerd, en daardoor hoor je binnen niet veel geluiden van buiten. Ook hebben we de gordijnen dichtgedaan voor de flitsen. We hebben met zijn allen televisie gekeken, en Sennah lag voor de bank op een kleed. Bijna de hele avond heeft hij geslapen. Soms reageerde hij op een knal door op te kijken, maar legde daarna zijn kop weer neer.
De avond verliep rustig, en het was ook snel stil in de straat. Voor de nacht had ik Sennah nog één keer Bachbloesem-druppels gegeven zodat hij de nacht ook rustig door kwam.
Het nieuwe jaar
En nu is het alweer 2019! Zijn de problemen ook gelijk voorbij? Nee, dat helaas niet. Zolang het licht is buiten is er niks aan de hand, maar als het begint te schemeren wil Sennah niet meer naar buiten. Daar zijn we nu mee aan het werk. Overdag lopen we een groot rondje in het bos en komt Sennah aan zijn beweging. ’s Avonds rijden we met de auto naar een uitlaatstrook. Daar laten we Sennah uit, en vervolgens proberen we naar huis te lopen. Dat gaat de ene keer beter dan de andere. We gaan met kleine stapjes vooruit.
Dus je hebt een hond uit een werklijn? Die zal wel enorm veel moeten bewegen dan!
Nou… nee, ze heeft vooral uitdaging nodig.
Een van de grootste misverstanden waar ik tegenaan loop is dat een actieve werkhond als Wiske haar energie kwijt zou moeten door dagelijks uren naast de fiets te lopen, mee te gaan met hardlopen en achter een balletjes aan te rennen. De realiteit is dat ze daar enkel meer uithoudingsvermogen van zou opbouwen, maar er verder niet door wordt uitgedaagd. Juist uitdaging is wat actieve rassen en werklijnen echt nodig hebben en waar elke hond baat bij heeft. Het kan stress verminderen en daarmee gedragsproblemen voorkomen, en bovenal krijg je er een relaxte hond voor terug die voldoening haalt uit z’n leven.
In deze serie van blogs zal ik ingaan op de verschillende activiteiten die ik incorporeer in de wandelingen met Wiske, om haar zo voldoende uitdaging te bieden.
Deel 2- Apporteren
Apporteren kennen veel mensen als het spelletje waarbij jij de bal gooit en de hond er achteraan dendert. Hoewel dat een soort van apporteren is, omdat de hond een item ophaalt en bij je brengt, zit er weinig uitdaging in. Sommige honden kunnen hierdoor zelfs obsessief met de bal bezig zijn, waardoor de hond weinig aandacht meer heeft voor jou of voor z’n omgeving. Ook bouwt de hond een flink uithoudingsvermogen op, wat voor actieve gezinshonden vaak alleen maar nadelig is. Daarnaast is hard achter de bal aanrennen, snel remmen en hoog opspringen vooral voor jonge honden slecht voor de gewrichten.
Apporteren is veel meer dan dat, helemaal in de context van jachttraining. Wiske heeft als puber jachttraining gedaan. Daar komt een groot stuk gehoorzaamheid bij kijken, en de hond wordt flink aan het denken gezet. Apporteren is er ook deel van. Het leuke is dat je er al met een jonge pup mee kan beginnen, maar het ook voor oudere honden leuk is om te doen. Ook maakt het totaal niet uit wat voor ras je hond is, of waar je het mee aanleert. Ik heb een chihuahua knuffels zien apporteren en een hele oude kruising vrolijk op z’n favoriete dummy af zien sjokken. En leuk dat ze het vonden! In deze blog vertel ik over een aantal manieren om apporteren aan te leren en hoe je dit zelf kunt uitbreiden.
Wat te gebruiken als apport?
In eerste instantie is het handig iets te gebruiken dat heel waardevol is voor de hond. Z’n favoriete speeltjes, de bal of bijvoorbeeld een voerdummy. Daarna kun je overgaan op gewone dummies. Deze zijn makkelijk mee naar buiten te nemen en te gebruiken in het water. Met Wiske gebruik ik naast dummies ook balletjes, maar daarmee gooi ik dus niet zomaar. Ze zijn onderdeel van het trainen, en ze mag er alleen maar achteraan rennen als beloning.
Manier 1 – geef een naam aan natuurlijk gedrag Veel honden brengen van zichzelf al items naar je toe. Denk aan favoriete speeltjes of de sokken die ‘ie eigenlijk niet mag pakken… Een makkelijke manier om apporteren op commando aan te leren is door hier op in te spelen. Pakt je hond een item vast? Zeg pak vast! en beloon. Brengt je hond een item? Zeg apport! en beloon. De meeste honden vinden balletjes enorm leuk. Zonder er een gooi spelletje van te maken, kun je in een ruimte met weinig afleiding de hond vasthouden, het balletje een stukje wegrollen en de hond de bal laten pakken. Zorg dat de hond reden heeft om de bal weer naar je terug te brengen, dus houd nog een balletje bij de hand, of een berg aan lekkers. Dit is ideaal om te oefenen in een (smalle) gang, omdat daar relatief weinig afleiding is en geen mogelijkheid voor de hond een andere kant op te gaan.
Manier 2- al spelend Als je hond niet uit zichzelf apporteert, kun je het in stapjes aanleren. Door met een touw of knuffel over de grond slepen kun je de eerste stappen aanleren door een trekspelletje. Pakt de hond het speeltje vast? Beloon hem hiervoor. Snapt je hond dat vastpakken succes oplevert? Plak er dan het commando pak vast aan. Dit kun je uitbreiden door het speeltje tijdens het spelen een heel klein stukje weg te schuiven over de vloer en pak vast! te zeggen. Zorg dat je dichtbij genoeg bent om direct weer verder te spelen. Als de hond dat snapt, kun je het speeltje steeds verder wegschuiven of gooien en dan kom hier! aan de commando’s toe voegen. Op die manier leer je al spelend in stapjes aan om te apporteren.
Hoe nu verder? Wanneer de hond het idee van apporteren begrijpt, is het tijd er buiten mee aan de slag te gaan. Bouw het rustig op zodat de hond snapt wat de bedoeling is. Voeg er een stuk gehoorzaamheid aan toe zoals netjes blijven zitten voordat er geapporteerd wordt. Op die manier wordt het geen gooi- en renspelletje, maar begin je echt samen te werken met de hond. Tijdens wandelingen verstop ik voor Wiske dummies of ballen en loop vrolijk met haar verder. Als we weer in de buurt zijn van het apport, stuur ik haar er heen. Ook laat ik haar er niet direct achteraan rennen, maar netjes wachten. Als beloning mag ze wel achter het apport aan rennen. Zo heeft ze geleerd dat een apport netjes terug brengen belonend is. Ik gooi vaak het apport in het water of over de sloot. Ook gebruik ik er vaak meerdere en heb ik haar geleerd de juiste de pakken. Je kunt je hond zelfs aanleren te stoppen en wachten voordat het apport wordt teruggebracht. Kortom, er zijn genoeg mogelijkheden om het moeilijker te maken!
Meer informatie over jachttraining?
Kijk eens op de website van Retrieving for all Occassions. Hier staan leuke video’s, handige links en online cursussen. Het boek is een echte aanrader voor mensen die thuis aan de slag willen met jachttraining!
En dan is het alweer zo ver: 2018 is voorbij en 2019 volop aan de gang. Toch willen we graag nog even terugblikken op vorig jaar, een jaar wat we niet zomaar voorbij kunnen laten gaan. Dit keer niet in een blog, maar in een plog, een blog met voornamelijk foto’s erin. Dus ga er lekker voor zitten, relax en blik mee naar de hoogtepunten ons afgelopen jaar.
Januari
In januari ben ik met Bumper op bezoek gegaan bij mijn broer en zijn dochter. Zijn dochter was toen bijna twee jaar oud en vindt Bumper helemaal geweldig. Ondanks dat Bumper haar toen af en toe omver liep, zijn die twee de allerdikste vriendjes. En deze vriendschap is alleen maar gegroeid. <3
Februari
In februari werd Bumper 2 jaar oud. Vanaf januari waren we stiekem al aan het kijken voor een broertje of zusje erbij voor hem. Helaas wilde het niet direct vlotten, en achteraf gezien is dit ook helemaal prima geweest! Wij kregen namelijk Fender op ons pad, en wat zijn wij daar blij mee. Twee dagen na het eerste contact met de fokker zijn we samen met Bumper in de auto gesprongen en naar Tilburg gereden om de jongens kennis te laten maken. Wat een dikke vrienden waren die twee meteen! Vanaf de eerste seconde waren ze onafscheidelijk, en we konden niet meer dan volmondig JA zeggen tegen de adoptie van Fender.
Ongeveer een weekje later is Fender bij ons gekomen en hebben wij hem opgenomen in ons gezinnetje. De foto’s zijn van de eerste ontmoeting tussen Bumper & Fender en toen Fender de eerste dag bij ons woonde. Hun grote vriendin Elysa kwam natuurlijk direct op bezoek!
Maart
In maart waren er een paar hoogtepunten voor ons. De eerste keer los lopen voor Fender, de eerste speeldate met Xena en Ivy en de eerste keer wandelen met beide honden samen. Tijdens de speeldate liep Fender dus voor het eerst los. Het was gelukkig een afgesloten gebied, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik het doodeng vond. Van Bumper weet ik wel dat hij terugkomt omdat hij in paniek raakt wanneer hij mij niet meer ziet, maar voor Fender was het natuurlijk nog allemaal helemaal nieuw! Gelukkig ging het super. De jongens hebben heerlijk gerend met ”hun” meisjes, lekker gezwommen, en Fender probeerde nog door te gaan voor eendje toen er mensen de eendjes kwamen voeren. Wat is brood toch ook lekker!
April
In april was het eindelijk weer zo ver: waterwerk! Wat hebben we hier naar uitgekeken. Bumper had vorig jaar al bewezen dat hij het heerlijk vond om te doen en hij graag voor ons werkt. Fender daarentegen had nog nooit aan waterwerk gedaan, en bovendien was hij al drie jaar oud. Zou hij het wel leuk vinden? Hoe zou hij het gaan doen? Zou hij wel iets mee terug nemen? Speelgoed laat hij vrij veel liggen… Gelukkig konden we niet veel later de conclusie trekken dat ook Fender waterwerk heerlijk vindt! De dummy meenemen was de eerste training wat lastig, maar de tweede training lukte het al! Ook Bumper viel weer mooi terug in zijn oude patroon en genoot met volle teugen.
Mei
In mei ging het waterwerk natuurlijk lekker door. Dit was de derde training van het jaar, en Fender heeft zelfs zijn eerste drenkeling gered! Wat waren wij toch trots! Wil je trouwens meer lezen over waterwerk? Kijk dan eens naar deze blog.
Daarbij heeft Elysa lekker gewandeld met Fender, ook dit was de eerste keer voor beide. Het blijft mooi om te zien hoe rustig de jongens zijn en hoeveel rekening ze er mee houden dat een klein meisje van 2 jaar hun lijn vast heeft.
Juni
En dan zijn we alweer halverwege het jaar. De hitte begon op te spelen, dus hebben wij het lekker rustig aan gedaan.
We hebben heerlijk gewandeld, Fender heeft weer het milieu opgeruimd en flessen ingezameld en beide heren zijn in bad geweest.
Juli
Het werd steeds warmer, en daardoor konden we steeds minder ondernemen. De jongens hadden toch redelijk last van de hitte. Met diverse ventilatoren was het enigszins voor ze vol te houden. We hebben ook een luchtbed gekocht en gevuld met water. Dit geeft een heerlijke koelte af, waardoor de jongens toch nog een plek kregen waar ze goed koel konden liggen. Gelukkig had mijn vader nog een badje waar ze in konden spelen, want het waterwerk kon door de aanwezigheid van blauwalg helaas niet doorgaan. Ook zijn we nog naar de Lozerheide geweest, een prachtig gebied waar de honden mogen zwemmen.
Augustus
In augustus waren er gelukkig weer een paar mindere dagen, waardoor we toch nog konden zwemmen. Onze vaste zwemplek voor het waterwerk had nog steeds last van blauwalg en was nog steeds niet toegankelijk. Daarom zochten we samen met de baasjes van Xena en Ivy en Bruce the Pug een lekker koel plaatsje aan de Maas hier net over de grens. Een heerlijk open stuk waar we in alle rust de hondjes konden laten zwemmen en rennen. Dit jaar zeker voor herhaling vatbaar!
September
In september hebben we vrijwel niets gedaan, gewoon lekker gewandeld en samen genoten! Een noemenswaardig punt in deze maand was wel onze fotoshoot met Kelly Bijlmakers fotografie. Alle details van deze shoot kun je lezen in onze blog hierover.
Oktober
Eigenlijk zouden deze maand de watertrials zijn, het moment voor de jongens om zich te bewijzen! Helaas gooide de blauwalg nog steeds roet in het eten en zijn ze gecanceld. Hier hebben we echt ontzettend van gebaald, maar ja… helaas is er niets aan te doen als moeder natuur niet wil meewerken. Verder was oktober een drukke maand voor ons. Ik zelf was jarig en dierendag stond voor de deur. Voor dierendag hebben de jongens een snuffelbox gekregen en bandena’s van Big Dog Plaid. Eindelijk bandana’s op maat voor mijn mannekes.
November
In november vierde Fender zijn eerste verjaardag sinds hij bij ons woont! Daarom heb ik samen met hem genoten van een op een tijd en mocht hij zelf een cadeau uitkiezen bij Intratuin. Verder kregen de jongens nieuwe tuigjes van Haqihana, waar we nog steeds erg blij mee zijn. Ook hadden we in november onze tweede speeldate met Bruce the Pug. Dit keer hebben Bumper en Bruce heerlijk samen gerend en gespeeld op de heide in Brunssum. Ook hier hebben we een blog over geschreven.
December
En dan zijn we aanbeland bij de allerlaatste maand van 2018, een maand die voor ons voornamelijk in het teken heeft gestaan van speeldates. We hebben namelijk afgesproken met Bruce the Pug, Xena en Ivy en ons nieuwste en kleinste vriendinnetje Mila de Cavelier King Charles.
De eerste ontmoeting met Mila was erg spannend moet ik toegeven. We zijn met opzet de eerste keer met Fender alleen gegaan en de tweede keer met Bumper, aangezien we niet wisten of ze zich niet dood zou schrikken van het formaat van de jongens. Gelukkig is Mila een kleine heldin en daagde ze zelf de jongens uit om te spelen en te knuffelen.
Dit was onze 2018 in vogelvlucht-plog. We hopen dat jullie hebben genoten van alle foto’s.
Wat waren jullie hoogtepunten in 2018? Hebben jullie nog iets gaafs op de planning voor 2019?
We lezen het graag in de reacties!
Liefs Bumper & Fender
The Newfy Brothers
<3
(NB: Sommige gezichten zijn afgeschermd in de foto’s i.v.m. de privacywetgeving.)
Eens in de zoveel tijd ga ik met 1 van de honden los van elkaar weg, een dagje quality time.
Dagje met Chester
Soms is het alleen een wandeling of even kort de binnenstad in, maar vandaag ben ik wat langer met Chester weggeweest. Heerlijk om zo eens in de zoveel tijd samen een dagje door te brengen! ’s Ochtends ben ik eerst even met Nacho gaan wandelen, want ook die heeft zijn beweging en zijn rondje buiten nodig. Nadat ik hem wat te eten had gegeven zijn Chester en ik op pad gegaan.
Verzorgingstehuis
Eerst even langs het verzorgingstehuis bij mijn opa, wat leven de mensen daarvan op! Zo leuk om te zien hoe ze Chester aanhalen en willen aaien. Hij is nog wel erg jong en houdt van ontdekken. Nacho geniet echt van de aandacht als hij meegaat, maar dit was een goede oefening voor Chester. Hij liet meteen een goede indruk achter door zijn enthousiasme een glas van de tafel te schuiven, kapot… Ach… scherven brengen geluk en ze konden er gelukkig om lachen! *schaam*
Rondje dorp
Het was droog weer en niet te koud, dus hebben we een rondje door het dorp gewandeld. Even lekker in de buitenlucht en een frisse neus halen doet een mens altijd goed. Eenmaal terug nog even een kopje koffie gedronken. Chester werd verwend met een paar koekjes, daar maak je vrienden mee!
Intratuin
Daarna zijn we langs de Intratuin geweest om nog de laatste kerstcadeaus te kopen. Ik had hele gave tuigjes gezien van Hurtta, en die hebben ze daar altijd op voorraad. Uiteraard kan ik dan als echte kerstfreak niet de kerstshow voorbij lopen zonder de nodige foto’s te maken! ?
Chester keek zijn ogen uit bij de vissen, flamingo’s en de ara’s, en ook de bak met koekjes moest uitvoerig getest worden.
Het was een heerlijk dagje samen. Nu ligt Chester samen met Nacho op de bank uit te rusten van het hele avontuur.
Bij The Dog Pen zijn we groot fan van hondenkoekjes. Van cookiemeldingen iets minder, maar het is een moetje. Dus wil je een cookie?
Bij verder gebruik van onze site accepteer je de cookies automatisch.Ja lekker!Nee
