Het is al december. Het is koud, het wordt vroeg donker, de verwarming ‘klopt’ weer (beetje irritant) en Sinterklaas is weer in het land. Ik zie die beste man nu voor het tweede jaar, maar ik kan nog niet zeggen wat ik van hem vind. Die grappige mannetjes in hun gekleurde pakjes vind ik wel heel leuk, daar krijg ik altijd lekkere dingen van!
Open haard
Wij hebben een open haard, die gaat in de winter vaak aan. Woehoef, wat vind ik dat fijn! Tenminste… inmiddels vind ik het fijn. Toen ik nog pup was, ging ik vaak met de kleine aanmaakhoutjes ervandoor, dat vond ik het enige leuke aan de open haard. Tot het moment dat ik mijn baasje mocht helpen met de open haard aanmaken. Sinds die tijd vind ik het heerlijk en lig ik het liefst met mijn kleedje ervoor.
Schoorsteenveger
Ik blijf het toch wel een interessant ding vinden. In de zomer komt er altijd iemand naar de open haard kijken. Hij stopt er kranten in en begint dan in ‘dat gat naar boven’ te praten. Ik dacht eerst dat hij helemaal woefwoef was, totdat dat er iets werd teruggezegd! Hm…. Sinterklaas komt toch niet in de zomer langs?
Momo en ik zijn druk bezig met de Connectiemethode. In onze blogs vertellen we je hoe het gaat!
Afspraak 2
Afspraak 2 met de gedragstherapeute liet een hondje zien dat al veel beter te behappen was. Hij probeerde het wel, zijn ongeleid projectiel-gedrag, maar hij liet zich ook veel sneller terugfluiten en ging veel eerder ontspannen andere dingen doen. Heel duidelijk grenzen stellen begint zijn vruchten af te werpen!
(Meer weten over de achtergrond van de Connectiemethode en waarom ik juist daarvoor gekozen heb? Lees dan ook mijn eerdere blog.)
Stem en houding
Ik heb weer een aantal hele fijne tips gekregen. Bijvoorbeeld dat je veel meer met je stem en houding moet doen, en veel minder met je handen. Je hoeft een hond niet weg te trekken of te duwen. Heel duidelijk zeggen dat je ergens niet van gediend bent, is veel effectiever. Zo’n hond pikt dat echt wel op. Kordaat zijn, met aandacht. Ik vind dat heel mooi om te zien.
Wandelen
Deze keer gingen we samen wandelen, en ook dat was een openbaring. Anneke, de gedragstherapeute, zag een hondje dat echt wel alert was, dat veel dingen even wilde bekijken, maar dat ook zeker genoot van de wandeling en het naar zijn zin had. Het deed me goed om dat te horen! Nou weet ik niet of dit een toevallig goed uitgevallen momentopname was. Ik bedoel, ik heb hem ook wel eens anders meegemaakt. Sommige wandelingen zijn als die van vandaag, kalm en ontspannen. Andere keren lijkt het wel alsof hij zijn verkeerde pet op heeft en is het vanaf de eerste stap buiten de deur zenuwachtig gedoe. Toch eens proberen uit te vogelen waar dat nou toch door komt.
Lijn
Een van de belangrijkste dingen van het samen wandelen: geef je hond de ruimte. Dit was voor mij niets nieuws, maar ik wil het voor de volledigheid toch even vermelden. Neem een (gewone, geen flexi!) lijn van bij voorkeur 3 meter en laat je hond zelf zijn route uitkiezen. Laat hem snuffelen. Geef hem de tijd. En hij hoeft dus écht niet naast of zelfs een beetje achter je te lopen. Daar krijg je geen ontspannen hond van.
Zelf ook ontspannen
Zelf moet ik er op letten dat ik ook ontspannen ben. Ik heb de neiging om met de handen hoog te lopen, en dus met gespannen, opgetrokken schouders. Dat merkt zo’n hond. Tja – op cursus moest je de handen met riem op buikhoogte houden. Dat is er zo ontzettend ingeramd… Voortaan ga ik er bewust op letten dat de handen laag zijn, en de schouders ook, zodat ik een ontspannen houding heb. Adem in, adem uit. 😉
Ontmoeting met andere hond!
Ik was even bang dat de wandeling alleen maar kabbelend zou verlopen, maar gelukkig kwamen we ook een andere hond tegen – dat weet je van tevoren ook maar nooit in een slaperig dorpje als dit. 😉 Moom kon zijn kunstje laten zien: in een knal naar hyperalert, op de pootjes aan het eind van de riem, blaf-blaf-blaf. De instructies waren ook hier weer prettig, kalm en duidelijk: “Maak de lijn maar kort door naar je hond te lopen. De lijn mag strak zijn, je houdt hem kort, maar je trekt niet. Je zegt ook helemaal niets. Je begrenst en laat de storm passeren. Zodra de hond los komt van het gebeuren, en dat merk je, dan zeg je: kom maar, we gaan weer verder.”
Begrenzen
Heel helder. Je veroordeelt niet, je corrigeert niet. Je begrenst je hond – hij mag er niet heen. Hij laat zijn emotie zien, want die is er nu eenmaal. Je gaat niet afleiden, je gaat niet wegtrekken. En als de opwinding is gezakt, dan gaan jullie samen weer verder. Zie je de andere hond eerder en heb je een uitwijkmogelijkheid, dan neem je die. Niet door nou per se direct om te draaien en de andere kant op te lopen, maar door letterlijk afstand te nemen en dit ook tegen je hond te zeggen. “Kom, wij gaan wel even deze kant op.” Wat ik vooral prettig vind aan deze manier van je hond begeleiden: het is heel bruikbaar in álle situaties, ook de onverwachte. En voor ik het vergeet: sta geen fysiek contact aan de lijn toe tussen beide honden. Want daar schiet werkelijk geen enkele hond iets mee op. Ook al “doet hij niets.”
Eye opener van de week
Ook mooi vond ik het meenemen van de hond jouw kant op. Niet door naar de hond toegedraaid te gaan staan wachten tot hij eindelijk eens reageert op je “kom dan” (wat ik dus altijd deed, hè), maar door je lichaamshouding. Heel simpel: met je lijf de kant op draaien die je wilt gaan en daar ook heen kijken. 9 van de 10 keer volgt je hond vanzelf, want hij kijkt naar wat jij met je lichaam laat zien. Voor mij de eye opener van deze week! Op zo’n moment ben je dus ‘in connectie’ met je hond. Zo simpel, maar zo doeltreffend!
Spelen
Eenmaal weer thuis kregen we ook nog wat tips over het spelen. Het is niet de bedoeling dat het beest als een malloot tegen je opspringt zodra hij zijn speeltje ziet. Dat is extreem onbeleefd, en dat hoef je niet te pikken. Eigenlijk wist ik dat ook wel diep vanbinnen – maar ja. Weten en doen zijn twee verschillende dingen. 🙂 En: voordat een hond zijn speeltje loslaat, moet hij je eerst vertrouwen. Doet hij dat niet, dan ga je dus niet zijn speeltje afpakken – je wacht tot je het van hem mag pakken, en dán wordt er gespeeld. Begrijpt hij dat principe nog niet helemaal, dan kun je er het commando ‘wacht’ aan verbinden. Maar uiteindelijk is het dus de bedoeling dat hij het speeltje zelf loslaat en toestaat dat jij het oppakt.
Verhelderend
Ik vond het echt een hele verhelderende sessie. Natuurlijk is het niet zo dat ik nu opeens helemaal weet hoe ik alles moet doen. Als een gedragstherapeut het voordoet, gaat het allemaal zo vanzelf en natuurlijk. In zo’n zelfde situatie op een later tijdstip, moet ik vaak toch nog eens diep nadenken hoe dat nou ook weer moest, duidelijk zijn. Het gaat echt nog wel even duren voor ik het ‘vanzelf’ doe. Maar ik heb weer veel geleerd en ik kijk toch weer op een andere manier naar mijn Moom.
Volgende keer: alleen zijn
In onze volgende (en voorlopig laatste) sessie gaan we ons o.a. richten op het niet alleen kunnen zijn. Ook hier draait het weer om vertrouwen tussen hond en baas. Ik ga deze week alvast beginnen met oefenen: de jas aandoen en op de bank gaan zitten tot de hond gekalmeerd is – eigenlijk precies zoals mijn collega-blogger Jip de Münsterlander het heeft omschreven. Toen ik dat de eerste keer las, dacht ik: dat is wel heel simpel en kort door de bocht, maar ik heb vandaag gezien dat sommige dingen inderdaad zo simpel kunnen zijn.
Nooit gedacht dat we zouden winnen, zei Kimberley. Ik dacht natuurlijk: waar heeft die vrouw het over. Ze vertelde ze dat ze wel eens meedoet aan acties waarbij je dingen kunt winnen. Dit keer zocht een superleuke fotograaf een hondenmodel om haar portfolio uit te breiden. Geweldig, dacht Kimberley, ik stuur een foto door en we wachten het af!
Wie niet waagt die niet wint
Een aantal dagen later kregen we een heel leuk bericht van Kim: Jouw hond is echt knap. Nu vroeg ik mij af waar je woont. En wanneer je eventueel zou kunnen? Groetjes, Kim. Geweldig toch! Daarom zeggen wij vanaf nu: altijd proberen! Ooit ga je er met een leuk dagje vol foto’s en nieuwe ervaringen vandoor!
Goede voorbereiding is het halve werk
Ik moet eerlijk zijn, Kimberley was een klein beetje zenuwachtig. De laatste keer in het bos kreeg ze bijna een hartaanval toen ik er vandoor ging. We gingen daarom nog eens goed oefenen met het fluitje. Ik kreeg de hele tijd lekkere stukjes worst, waardoor ik nog beter ging luisteren.
Toevallig was ik net goed gewassen en had ik mijn pipetje weer gehad tegen de vlooien en teken, dus ik moest me gedragen en mocht niet nat worden tot zaterdag, de dag van de fotoshoot! Ik had er superveel zin in! Onze wederhelft Kevin ging ook mee, dus dat beloofde een leuke dag te worden.
Onderweg
Mijn baasjes moesten lachen toen ik ineens ging blaffen in de auto, dat had ik nog nooit gedaan! Ik wilde ze gewoon beschermen. Dacht echt dat die motorrijder de auto in wilde rijden, heb hem gauw weggejaagd!
Het bos in
Omdat Kimberley niet wilde riskeren dat ze haar andere arm zou breken, zijn we naar een bos in België gegaan. Een vreemde plek zou me goed doen, zei ze. We zochten een mooi plekje op en Kim Cornelli (de fotograaf) ging op een deken liggen. Ik mocht poseren! Het was geweldig, ik deed het zo goed dat ik 5 keer opnieuw mocht rennen om een mooie foto te hebben! Oké… ik was iets te snel, denk ik.
Blaadjes
Heb je die blaadjes wel eens van dichtbij gezien. Kim Cornelli is dus net als Kimberley, mijn baasje. Steeds bedacht ze weer wat nieuws. Zitten, liggen, een blaadje op mijn hoofd of bedolven worden onder blaadjes. Ik vond het hartstikke eng, ik bedoel, voor hetzelfde geld bijten die blaadjes, je weet maar nooit. Kim had ook een deken bij zich die ze over me heen legde, ze zag dat ik het koud had, zo lief van haar!
Eerste ervaring
Nu vraag je je natuurlijk af: wat vond je van deze eerste fotoshoot? Het was in een woord geweldig. Ik heb alles gedaan wat ze vroegen, mijn baasjes en de fotograaf waren zo trots op me. Ze bleven maar zeggen dat ik zo goed luisterde. Ben niet weg gerend! Het was ook veel te gezellig, ik kreeg allerlei lekkers, mocht lekker rennen en ze zeiden alleen maar lieve dingen. De foto’s zijn geweldig geworden zoals je ziet, en dit is nog maar een kleine greep eruit! Kortom: fantastisch!
Wist je dat
Wanneer je hond een fotoshoot heeft, dwing hem of haar dan tot niets. Een shoot moet leuk voor iedereen zijn. Wij hebben Joy er een beetje op voorbereid door bepaalde oefeningen te doen die er leuk uitzien op foto. Toen Joy de blaadjes liever niet over zich heen wilde, hebben we dit rustig aangepakt. Eerst eentje en wat beloning, en zo opgebouwd. Als het dan na 2 keer proberen nog steeds niet leuk was, dan stopten we ermee. Sommige dingen gingen niet; dan moet je ook gelijk stoppen.
Uiteindelijk duurde de shoot 1,5 uur. Wij zijn er blij mee en Joy was lekker moe! Dank je wel Kim Cornelli Photography!
Heel veel liefs, &Joy
Tip van de dag: smile op elke foto! En blijven proberen!
Toen mijn partner en ik besloten een pup te nemen, hadden we allerlei wensen en verwachtingen voor onze toekomst met de hond. We hebben ons overdreven goed voorbereid, lang nagedacht en zorgvuldig een ras en goede fokker uitgekozen. Tevoren haar komst hadden we al een plaatsje gereserveerd in de puppy-socialisatie cursus bij een goede hondenschool. Het huis was puppy-proof gemaakt. En vooral ik had me goed ingelezen in leerprincipes, hondenlichaamstaal en gedrag, omdat ik degene ben die met haar zou gaan trainen. Een betere start kon het pupje zich niet wensen.
Maar hoe goed alles ook geregeld was, een hond is en blijft een eigen persoontje. Ik had al ervaring met verschillende type honden, waaronder ook honden met gedragsproblemen. Ik wist dus dondersgoed dat je niet van tevoren kunt voorspellen hoe de hond zal zijn en dat alles toch anders zou lopen!
Toch had ook ik dat ideaalplaatje in m’n hoofd…
Ons beeld van hoe Wiske zou zijn is op bepaalde punten uitgekomen, maar op andere vlakken juist helemaal niet. En ja, dat is soms balen.
Verwachtingen die zijn uitgekomen
Geheel naar de rasstandaard en onze wens is Wiske een zelfstandige jachthond met een enorme drive. Gek op water, apporteren en een ster in het volgen van geursporen. We hebben van pup af aan veel aandacht besteed aan het aanleren dat opstoten van wild alleen mag op commando. Dit betekent dat we rustig kunnen wandelen in gebieden met wild, mits we haar nauwlettend in de gaten houden. We willen namelijk niet dat ze wild verstoort. Ook opjagen zonder dat een hond het wild grijpt is slecht voor het wild en potentieel gevaarlijk voor de hond. We zijn super blij dat Wiske zo goed met ons samenwerkt. Onze wens, een voor werk gefokte jachthond die los kan lopen zonder wild op te jagen en waar ik mee kan trainen is dus volledig uitgekomen.
Daarnaast is ze heel zachtaardig en lief. Ze doet geen vlieg kwaad, zal nooit snauwen naar een andere hond en is gek op mensen. Ze ligt het liefste dicht tegen je aan en ze is het gelukkigst als we allemaal samen zijn. Ze is echt deel van ons gezinnetje geworden, ze is een hele persoonlijkheid, een hondje met humor en een eigen willetje. Precies zoals we wilden. Maar het heeft wel even geduurd eer die band echt sterk werd.
Verwachtingen die niet zijn uitgekomen
Wiske was als pup de grootste draak die je je kunt voorstellen. Ze leert razendsnel, maar pikte dus ook net zo vlug vervelend gedrag op. Ik was wel wat gewend van vorige honden, maar daarbij waren zaken als bijten, slopen, resource guarding en aandachtsblaffen vrij snel opgelost met wat time-outs, goed gedrag belonen of een keer streng ‘nee’ zeggen. Niet bij Wiske…Zij luistert alleen als ze het nut er van inziet, dat vergt nog al wat van ons.
Toen ik eindelijk een manier had gevonden qua trainen die voor ons als hond-baas team werkt en de puppyproblemen grotendeels waren opgelost, werd Wiske 2x heftig aangevallen. Daardoor werd ze nerveus voor andere honden, wat zich uitte in hyper gedrag. Een soort ‘zoomies’ als ze andere honden zag. Andere eigenaren zagen dat als schattig en als teken dat ze het leuk heeft, waardoor ik weer gestrest raakte van andere hondenbaasjes! Juist dat hyper gedrag van haar wordt door andere honden vaak afgestraft. En dat werkt bij Wiske averechts.
Wiske is anderhalf jaar na het laatste incident nog steeds niet zelfverzekerd bij andere honden, al gaat het echt stukken beter. Het heeft dagelijks trainen en management van de situatie gekost. We hadden bedacht dat we een hond zouden hebben die overal probleemloos mee naar toegenomen kon worden. Een die makkelijk naar een opvang zou kunnen of met een uitlaatservice mee. Eentje die zou genieten van groepslessen op de hondenschool en lekker zou spelen met alle honden uit de buurt. Maar Wiske heeft baat bij stabiliteit en routine. Niet te veel nieuwe prikkels op een dag. Een vast clubje honden die ze goed kent. En als ze een dag wel veel prikkels heeft gehad, dan moet daar echt rust tegenover staan. Het ideaalplaatje van alle dingen die we met haar wilde ondernemen gaat dus niet op en daar balen we soms best van.
Onze band
De grootste wens die we hadden, was dat we een geweldige band met Wiske zouden hebben. Door het puppy-probleemgedrag en haar stress na gebeten te zijn, hebben we in feite het eerste jaar van haar leven vooral situaties gemanaged. Daardoor hebben we weinig van de puppyfase en puberteit kunnen genieten. Het vloog voorbij, van de ene moeilijke situatie naar de andere. Door rust in te bouwen en vooral door samen te werken is die band langzaam ontstaan en steeds hechter geworden. Ze is nu echt deel van ons gezin, ze vertrouwt ons en ze komt als ze bang is naar ons toe in plaats van weg te rennen. Sommige van die verwachtingen waren dus niet direct realiteit, maar zijn wel langzaam zo gegroeid.
Als je meer wilt weten over ongewenst gedrag bij honden en hoe je daarmee aan de slag kunt, dan is het boek ‘Kijk eens naar je hond’ van Monique Bladder een aanrader. Zij legt in haar boek bijvoorbeeld ook uit hoe druk gedrag zoals dat van Wiske in sommige gevallen veroorzaakt wordt door stress.
Hoe zit dat bij jou?
Welke wensen had je en voldoet jouw hond daar aan?
Als jouw hond bang is voor vuurwerk dan weet je al wat er komen gaat: Oud & Nieuw met een zwaar angstige hond.
Vuurwerkverbod
Eigenlijk hadden we wel gedacht dat er dit jaar al een verbod zou zijn op het afsteken van vuurwerk door particulieren. Daarmee zouden een boel honden geholpen zijn. Maar nee, er is (nog) geen landelijk vuurwerkverbod. Het kabinet laat gemeenten zelf beslissen wat te doen met een eventueel vuurwerkverbod en het handhaven hiervan. In juni werd dit al duidelijk; een uitgebreid artikel hieromtrent staat dan ook in juni al online bij de NOS. Het gemeentelijk regelen van vuurwerkverboden lijkt een onmogelijke taak voor de gemeenten. De Vereniging Nederlandse Gemeenten trekt aan de bel en vraagt het kabinet om een landelijke aanpak. Je raadt het al: iedereen wijst naar elkaar, de minister wijst naar illegaal vuurwerk en we zitten dit jaar gewoon weer in de knallen.
Nu al knallen
Wanneer je weet dat er alleen vuurwerk wordt afgestoken op Oudejaarsavond tussen 22.00 – 01.00 uur, dan zou het voor iedereen goed te behappen zijn. Je weet dan wanneer de knallen te verwachten zijn en je kunt daar op inspelen. Helaas wordt er op veel plekken nu al vuurwerk afgestoken.
Wanneer je gaat wandelen met je hond hoor je ineens een luide knal. Dat overkwam ook blogger Sennah (die vorig jaar geen last had van vuurwerkangst). Jouw hond is buiten en hoort plotseling een hard geluid, misschien wel samen met een lichtflits en de geur van kruit. Voor honden is dit enorm beangstigend. Ze willen dan het liefste zo snel mogelijk weer naar binnen, maar inmiddels hebben ze wel een ‘deukje’ opgelopen in het vertrouwen en beginnen ze vuurwerk steeds enger te vinden. Laten we het al helemaal maar niet hebben over jongeren die het grappig lijken te vinden om vuurwerk naar een hond toe te gooien. Daar is op geen mogelijke manier een goed woord voor te vinden. Hoewel de aanpak van illegaal vuurwerk belangrijk is, is ook het verbieden of reguleren van het ‘normale’ vuurwerk belangrijk.
Middelen tegen vuurwerkangst
Er zijn verschillende middelen tegen vuurwerkangst. Belangrijk is dat het middel jouw hond niet versuft en niet extra gevoelig maakt voor geluid. Er zijn gelukkig inmiddels genoeg middelen die wel veilig in het gebruik zijn en jouw hond écht helpen om Oud & Nieuw rustig door te komen. Wanneer jouw hond nu al stress heeft van mogelijk vuurwerk, kun je ze zelfs nu al gaan inzetten, zoals Puur Rust. Dit poeder helpt mee om jouw hond minder angstig te maken op een natuurlijke wijze en zonder te versuffen of te verdoven. Ook kun je een Thundershirt gebruiken. Dit is een soort jas voor de hond, die door extra druk extra veiligheid en stabiliteit geeft. Veel honden hebben hier baat bij.
Vuurwerkvrije vakantieparken
Steeds meer mensen zoeken een rustige vakantiebestemming om vuurwerkvrij Oud & Nieuw te vieren. Vakantieparken spelen daar handig op in. Landal was de allereerste aanbieder van vuurwerkvrije vakantiehuisjes. Eerst was 1 van hun vakantieparken vuurwerkvrij, inmiddels zijn dat er wel 5. Bekijk op Landal de 5 vakantieparken die vuurwerkvrij zijn en check meteen of ze nog plek hebben! In alle Landal vuurwerkvrije parken is het voor de gasten van het park verboden om vuurwerk mee te nemen of af te steken (alleen sterretjes zijn toegestaan). Daarnaast zijn de parken dan ruim opgezet, dat het enige vuurwerk wat je hoort op relatief grote afstand is. Hierdoor kun je in elk geval nog jouw hond uitlaten op het park en gaat Oud & Nieuw een stuk rustiger verlopen. Even er tussenuit is natuurlijk nooit mis.
Is jouw hond bang voor vuurwerk? Hoe kom jij deze dagen door? Deel jouw tips in de reactie
Een paar weken geleden stond de postbode voor de deur. “Ik heb een pakketje voor Nuka.” Mijn baasje nam het pakketje aan en bedankte de postbode vriendelijk. Ik ging al meteen kijken wat er te halen viel, want een pakketje voor mij is natuurlijk altijd leuk! Mijn baasje maakte het pakketje open en er zaten heel veel dingen in die lekker roken en waarmee ik kon spelen. Wij hebben alles op een rijtje gezet voor jullie.
Lakse Kronch
Als eerste hadden we de zalmsnoepjes van Lakse Kronch. Deze roken al superlekker en ze waren dan ook binnen een paar dagen al op! Oeps! Ik houd al heel erg van zalm, dus het was natuurlijk logisch dat ik deze ook lekker vond.
Wolf of Wilderness
Daarna ging mijn neus naar het bakje met de gevriesdroogde lamslong van Wolf of Wilderness. Een hele fijne hersluitbare verpakking vond mijn baasje, maar voor mij was de smaak belangrijker! Ze zijn redelijk zacht en daardoor lekker als snelle beloning tussendoor. De smaak was natuurlijk ook heel goed! Yum!
Zoolove
Verder hadden we nog kleine beloningssnoepjes van Zoolove die mijn baasje gebruikt als trainers. Deze mag ze vaker gebruiken als beloning! Ze ruiken goed waardoor ik heel erg mijn best doe om de beloning te krijgen van mijn baasje als we gaan oefenen met gehoorzaamheid of behendigheid.
Terra Carnis
Als laatste eetbare product zat er een blik van Terra Carnis in het pakket. Dit heb ik als avondeten erbij gekregen om me een beetje te verwennen. (Want dat gebeurt niet vaak genoeg vind ik zelf!) Hoewel het een beetje waterig was, vond ik het heel lekker om zo eens te krijgen als avondeten. Maar ik heb toch liever mijn KVV elke dag.
Kong
Er zat ook nog een speeltje verstopt in het pakketje. Ik zag al dat het van Kong was, en dat is meestal een goed teken. Speeltjes van Kong haalt mijn baasje namelijk ook altijd, omdat deze veel steviger zijn dan de meeste speeltjes en ik hier dan lang mee kan spelen zonder dat ze kapot gaan. De Kong Wubba Weaves had ik nog niet, dus ik was tevreden! Ik kan er zelf lang mee spelen en frunniken, maar het leukste is als mijn baasje hem weggooit en ik hem mag gaan halen! Wij zijn heel erg blij met het pakketje en hebben er veel plezier van. Het is zeker dat ik de komende tijd nog fijn mag genieten van al dat lekkers!
Deze keer laat ik mijn vrouwtje aan het woord. Zij kreeg namelijk het boek Je hond liefdevol opvoeden en begeleiden, geschreven door Lisanne van ’t Hoog, opgestuurd. Graag laat zij jullie weten wat zij van dit boek vond en waarom je het zeker moet kopen.
Over de auteur
Lisanne van ’t Hoog is katten- en dierenoppas in Amersfoort. Ook heeft zij een webshop met onder andere tuigjes, biothane lijnen maar ook snuffelmatten, slaapkleden, hondensnacks en diverse spullen voor de kat. Daarnaast heeft zij een hoop kennis opgedaan over honden, iets wat terug te vinden is in het boek.
Nieuwe inzichten
Het boek is dun en laagdrempelig om in te beginnen. Het is duidelijk anders van inhoud dan de boeken die vroeger geschreven werden over honden en hun gedrag. Er zijn veel nieuwe inzichten, waardoor er een andere kijk is gekomen op het opvoeden en begeleiden van honden. Meer inzicht over gedrag, waardoor er meer begrip is voor de hond en de begeleiding is veranderd ten opzichte van een aantal jaren geleden.
Inhoud boek
Het boek bestaat uit 7 hoofdstukken, namelijk:
Wandelen op een leuke en ontspannen manier
De kracht van neuswerk bij honden
De invloed van stress bij honden
Je hoeft geen roedelleider te zijn
Het belang van een goede slaap bij honden
De risico’s van het gooien met ballen en stokken
Nee zeggen tegen je hond werkt niet
Daarnaast is er een hoofdstuk met een aantal veel voorkomende vragen.
In het boek wordt de nadruk gelegd op het belang van snuffelen
Wist je dat wij 5 miljoen reukcellen hebben en een hond 125/300 miljoen?
Lisanne legt uit waarom je anders moet gaan wandelen met je hond en wat dat met de neus te maken heeft.
Denk hierbij aan: ruiken is een natuurlijk gedrag, het is intensief, het maakt moe en voldaan en is veel effectiever dan een uur fiks doorstappen. Snuffelen, zoekspelletjes en ontspanning zijn van groot belang. Daarnaast gebruik je een lange lijn en tuig die het snuffelen vergemakkelijken, trekken voorkomen en niet belastend zijn voor bijvoorbeeld de nek.
Stress is een belangrijk punt in het leven van een hond
Er wordt uitgebreid ingegaan op wat stress voor invloed heeft op het gedrag van een hond.
Het stresshormoon cortisol blijft 2 tot 4 dagen in de lichaam van een hond. Ballen gooien, interactie met andere honden maar ook de hondenschool houden het stresslevel hoog als de hond niet voldoende kan ontspannen. Lisanne legt uit hoe je stress herkent en wat je kan doen om het stresslevel te verlagen.
Ook beschrijft ze de dominantietheorie, hoe deze is ontstaan en dat deze enorm is achterhaald.
Slapen
In het hoofdstuk over slapen vertelt Lisanne wat de invloed is van goede slaap, hoeveel een hond moet slapen en in welke fases een hond slaapt. Ook vertelt ze dat een hond regelmatig wisselt van slaapplek. Wist je dat een hond 12/18 uur per etmaal moet slapen, en een puppy zelfs nog veel meer?
Nee zeggen. Hoe vaak doe jij dat tegen je hond?
Ik heb mezelf er op betrapt dat ik dat best vaak doe. Wist je dat nee heel onduidelijk is en dat een hond geen idee heeft wat hij op dat moment wel of niet mag of fout heeft gedaan? Nee wordt vaak in verschillende situaties gebruikt, en de hond heeft geen idee om welke situatie het gaat. Nee zeggen heeft geen goede invloed op de band met je hond, en Lisanne legt uit hoe dat zit en hoe je gewenst gedrag aanleert.
In een apart hoofdstuk verteld ze verder over waarom honden trekken, waarom je hond soms niet gaat zitten als je daarom vraagt, waarom een hond opspringt, hoe je een pup op een goede manier socialiseert, waarom een pup bijt en de eerste nachten met je pup.
Een aanrader
Het boek leest makkelijk weg en is duidelijk. Het is geschikt voor de beginnende hondeneigenaar, maar ook voor mensen die al jaren honden hebben en openstaan voor nieuwe inzichten of juist vastlopen met hun hond. Ik vind het in ieder geval een goede aanvulling in mijn opvoeding van Guus. Meer rust, meer snuffelen, gedrag observeren en beter kijken naar de invulling van de dag staan hier nu op het menu, en het boekje ligt op tafel om nog eens goed door te lezen.
Ken jij het boek al of ga je het zelf aanschaffen? Ik ben heel benieuwd wat je ervan vindt.
Ik krijg vaak de vraag wat voor ras Aiki is en krijg vaak te horen dat hij op een vosje lijkt.
Een Shiba Inu is de kleine variant van een Akita Inu. Deze is wat bekender bij mensen, al moet ik toegeven dat je de Shiba’s nu steeds vaker ziet rondlopen.
Natuurlijk niet zo gek, want het zijn zulke mooie honden en een ideaal formaat, je neemt ze makkelijk ergens mee naar toe.
Een Shiba is een hond die vaak erg op zichzelf is, net als de meeste oertypes. Naar de baas zijn ze in huis wel erg aanhankelijk; ze volgen je het liefst heel de dag. Naar vreemden zijn ze vaak wat meer terughoudend. Ik heb Aiki al vanaf pup mee naar het werk genomen en daardoor is hij gelukkig heel sociaal geworden, zowel naar mens als dier.
Op het werk krijgt hij veel aandacht van collega’s en van klanten! Dit vindt hij super.
Je merkt met de opvoeding wel dat ze wat moeilijker zijn, je moet goed tot ze doordringen. Maar als ze iets leuk vinden dan leren ze wel erg snel!
Vaak zeggen mensen tegen mij: “Mag hij niet loslopen? Dat is toch veel leuker voor hem?”
Voor hem wel, maar Shiba’s staan erom bekend dat ze snel weglopen, omdat ze zelf vinden dat ze geen baas nodig hebben. Dit komt weer vanuit het oertype.
Nu zijn we met Aiki al aantal maanden aan het oefenen, en op een groot veld bij ons in het dorp kan hij inmiddels goed los en loopt hij ook niet weg!
Dit is voor een Shiba al heel wat. We gaan op vreemd terrein eerst veel wandelen zodat hij het een beetje kent voordat hij daar los mag.
Een Shiba is ook een hond die je altijd moet bezighouden in zijn koppie, anders raakt hij verveeld en gaat hij zelf dingen opzoeken om te doen. Wij zijn altijd bezig om hem weer nieuwe dingen aan te leren. Iedere week doen we behendigheid, en als we vrij zijn mag hij altijd minimaal een uur rennen, zodat hij zijn energie kwijt kan.
Gelukkig is Aiki geen sloper en kan hij goed alleen thuis blijven (hier is wel goed op getraind).
Shiba’s zijn het echte clowntjes, ze kunnen zichzelf heel goed vermaken en dit zijn vaak de grappigste momenten!
Al met al is een Shiba echt een maatje dat erg graag bij je is en echt voor je wil werken! Ondanks hun kleine formaat, zijn het wel echte honden!
Op dit moment zijn er voor mij twee soorten honden op de wereld. Er zijn honden die niet op of om kijken van een raar geluid of twee, lekker naar hun baas luisteren en verder alles maar zo zijn gangetje laten gaan terwijl zij liggen te maffen. En… er is de Momo. Een gevoelig hondje dat overal op reageert en moeilijk echt tot rust kan komen. Hij gaat wel liggen slapen, maar hij hoeft maar één geluidje te horen of hij is er weer bij. Hij blaft om het minste of geringste. Het lijkt wel of alles drie keer zo hard bij hem binnenkomt als bij andere honden. Wandelen is bijna nooit ontspannen, want hij ziet en hoort en ruikt álles. Dit gedrag vertoont hij al vanaf zijn puppytijd, en het is niet minder geworden naarmate hij ouder werd, maar alleen maar sterker.
Hallo, contact? Rust? Veiligheid?
Wat we ook doen, het lukt ons niet om hem tot rust te brengen. Het lijkt echt alsof we geen contact met hem krijgen. Wat ik zelf vooral heel sterk merk (en heel erg vind) is dat hij geen stabiele basis heeft. Hij voelt zich simpel gezegd niet veilig. Op de een of andere manier kunnen we hem niet bieden wat hij nodig heeft – alle hondenboeken, adviezen op internet, cursussen op verschillende hondenscholen en YouTube-fimpjes over trainingsmethodes ten spijt.
Van Relaxopet tot Snuffelmat
Van alles hebben we geprobeerd om hem te helpen. Alle mogelijke kluiven om hem maar te laten ontspannen (die hij vervolgens bijna zonder uitzondering in de tuin wilde begraven). Een Relaxopet met kalmerende muziek (die nu bij mijn zoon op de kamer staat, want hij slaapt er zo lekker bij). Een Adaptil-verstuiver (Eh. Niet gemerkt dat het ook maar enig effect had). Een snuffelmat (Rustgevend? Wild werd hij ervan!). Benchtraining – een warm holletje voor hem proberen te maken waar hij zich in kan terugtrekken (Ik. Ga. Niet. In. Die. Kooi.). Voorspelbare wandelingen aan de lange lijn met heel veel snuffelen (Wheeee! Ik ga die kant op! En dan weer die! Oooh, een kat! Een hond! Een blaadje! Een vuilniswagen! Een brommertje! Een vuilniszak! Een mens!).
Om een lang verhaal kort te maken: Het werkte niet. Ondertussen ging het met Momo’s stress van kwaad tot erger. En ik stond machteloos, want geen van de dingen die ik had geleerd, werkte. Hoe graag ik er ook voor hem wilde zijn, de afstand werd steeds groter.
Wanhopig
Ik kon het niet meer aanzien. Een hondje dat zich zó slecht voelde, dat hij van gekkigheid niet meer wist waar hij het zoeken moest. Dat hijgde van de stress, zich aan benen vastklemde, rondjes achter zijn staart aanjoeg, zich vastbeet in het bankkussen en daar ging staan trappelen. Dat met grote regelmaat wanhopig blaffend voor ons stond, schijnbaar vanuit het niets. Letterlijk roepend om hulp.
Connectie? Graag!
Toen kwam ik bij toeval het boek ‘Je hond opvoeden met De Connectiemethode’ van Geert de Bolster tegen. Ik had nog nooit van deze methode gehoord, maar vanaf het eerste moment voelde het alsof dit wel eens het ontbrekende stukje zou kunnen zijn dat ik zocht. Immers, de bekende methodes van belonen en conditioneren hadden niet echt veel effect. Oh, Momo werkte echt wel voor dat stukje ontdooide frikandel. Maar verder dan dat ging het ook niet. Was ik in een andere situatie, eentje met veel prikkels, dan kon ik met mijn stukje frikandel zwaaien wat ik wilde, hij kwam er echt niet voor bij me terug. Het aanleren van trucjes bij de hondenschool: idem dito. Heel fijn, dat af, zit, blijf en volg, het wandelen over obstakels en het draaien om paaltjes, maar het bracht me geen stáp dichter bij mijn hond. Sterker nog: door alle opgebouwde frustratie en stress (want zoveeeeeel prikkels) waren we verder van huis dan ooit.
Verzorging
Een hond, zegt De Bolster, heeft in de eerste plaats verzorging nodig van zijn baas. En dan niet alleen zijn natje en zijn droogje en een plek om te slapen, maar vooral ook geestelijke verzorging. De baas moet er voor hem zijn, onvoorwaardelijk. Vriendelijk, open en geweldloos. Hij moet kijken naar wat de hond op dat moment nodig heeft. De hond wordt niet getraind en geconditioneerd door middel van voerbeloningen, maar begeleid en opgevoed vanuit begrip en medeleven. Het gaat om het tot stand brengen van een connectie tussen hond en baas. Drie vragen komen hierbij steeds terug:
Hoe gaat het met jou?
Wat wil je?
Wat heb je nodig?
Hierbij zijn er vijf basisbehoeften van de hond waaraan moet worden voldaan:
Veiligheid: binnen en buiten – in de persoonlijke en de publieke ruimte
Voeding: zowel letterlijk (voedsel) als figuurlijk (spelen, voldoende beweging, etc.)
Plaats: de comfortabele en veilige rustplaats die altijd beschikbaar is én de plaats in het gezin
Steun: voor alles wat een hond leert, heeft hij jouw steun nodig
Begrenzing: de hond mag hond zijn. Dat betekent niet dat hij maar alles mag doen wat hij wil; de baas is de leider en geeft grenzen aan. Niet dit, wel dat.
Hoe gaan we dat doen?
Het klonk me als muziek in de oren. Al langer had ik het idee dat ik een soort veredelde voermachine was, ik zou wel eens willen weten hoe je het anders kunt aanpakken. Alleen… (en dat heb ik eigenlijk bij álle hondenboeken die ik lees) de vraag bleef: HOE DAN? Hoe vertaal je die theorie, die zo logisch en aannemelijk klinkt, naar de praktijk? Dat ging ik in mijn eentje, met alleen een boek als leidraad, niet redden. Vorige week is er dus een gedragstherapeute langs geweest die werkt volgens deze methode. Zij bevestigde mijn gevoel: ze zag een hondje dat zich niet veilig voelde en dat compleet overstuur en overprikkeld was. Zo overstuur en overprikkeld, dat hij niet meer anders kon dan in de stressmodus schieten, met alle bijbehorende symptomen. Ik kon wel janken. Je hebt het allerbeste met je hond voor, je probeert alles om hem te helpen, en het heeft het tegenovergestelde effect.
Aan de slag
Maar goed. Met janken is niemand geholpen, dus aan de slag. Puppyren uit de schuur opgegraven en een tijdelijke ren gebouwd om de plek waar Momo vaak gaat liggen – in en achter MIJN luie stoel natuurlijk. Je moet er iets voor over hebben, hè! ? En (dit was echt een eye opener voor mij) alle vloerkleden weggehaald, zodat hij zich niet meer overal zo maar *flop* kan laten neervallen waar het zacht en warm is – maar hij daarvoor naar zijn veilige plaats (in dit geval de stoel) moet. Dat is stap 1.
Op sommige dagen lijkt het aardig te werken. Op andere dagen… eh. Op het moment dat ik dit typ, ligt meneer onder de tafel aan mijn voeten. Dat is níet de veilige plek die we hadden afgesproken! Ik moet nog even bedenken hoe ik dat ga oplossen…
Wandelen
Volgende keer gaan we stap 2, het gedeelte ‘wandelen’, aanpakken. Want het feit dat hij zich buiten helemaal rot snuffelt, betekent nog niet dat hij dus een ontspannen wandeling heeft. Wandelingen van een uur of zelfs maar een halfuur zijn voorlopig dan ook uit den boze – veel en veel teveel prikkels. Ik ben heel benieuwd hoe zich dat naar de praktijk laat vertalen, want in een wandeling van 5 minuten gaat mijn hond echt niet poepen. Ahem.
Ik ben heel benieuwd of deze methode ons de rust, veiligheid en het contact gaat brengen die we zoeken.
Op maandag, dinsdag en donderdag mag ik altijd mee met het vrouwtje naar haar werk. Op woensdag is zij vrij dus dat is wel fijn. Op vrijdag kan ik helaas niet mee. Dan werkt zij op een andere locatie. Daar is het voor mij veel te druk en daar komen ook een paar cliënten die bang zijn voor honden.
Wat nu dan
Op vrijdag reed mijn baasje altijd tussen de middag naar huis om mij uit te laten. Nou kost dat best wat tijd, want het is zo 2x 15 minuten rijden. Jaren achter elkaar elke vrijdag heen en weer rijden is ook geen optie, en mij de hele dag alleen laten doorbrengen vinden mijn baasjes toch geen fijn idee. Ik ben nu al 1 en kan goed mijn plas ophouden, en mijn vrouwtjes werkdag is niet superlang, maar toch wel wat te lang zo alleen.
Hondenuitlaatservice
Mijn baasje dacht dat het voor mij wel leuk zou zijn om op vrijdag mee te gaan met een hondenuitlaatservice. Zo kan ik lekker spelen en rennen en leer ik gelijk met andere honden omgaan. Want soms ben ik daar toch wel te enthousiast in.
Bij ons in de wijk rijdt Vathorst hondenuitlaatservice van Rosanne Oudshoorn. Mijn baasje besloot contact op te nemen en tevens te vertellen wat voor eigenwijze boef ik ben als ik losloop.
Kennismaking
Rosanne kwam een tijdje later bij ons op bezoek om kennis te maken met mij. Zo kon ze zien wat voor hond ik ben en wat voor leuke baasjes ik heb. Ook verklapten mijn baasjes gelijk mijn zwakke plekken, zoals niet goed hier komen als er veel afleiding is en mijn soms te enthousiaste reactie als ik andere honden zie. Mijn baasjes kregen een schriftje waarin een overdracht geschreven kan worden door de baasjes en Rosanne, en een penning met de naam en telefoonnummer van de uitlaatservice. Wel handig als ik per ongeluk verdwaal. Na het gesprek mocht ik alvast even kijken in Rosannes bus, en de baasjes besloten dat ik eerst een keer ging proefdraaien. Ik zou in een groep komen met in totaal 9 honden.
Oefenen
Een paar weken later op vrijdag gingen mijn baas en ik naar de Soesterduinen, waar Rosanne ook naar toe kwam met de andere honden. Ik vond het helemaal leuk en deed goed mijn best. Ik speelde en rende met de andere honden en ik luisterde goed. Ik liet mij van mijn goede kant zien. Rosanne en mijn baasje waren trots op mij, dus ik mocht mee voor het echie!
Slechte beurt
Twee weken later mocht ik starten en werd ik op vrijdagmorgen opgehaald door Rosanne. Mee in de bus en op weg om de andere honden op te halen, en daarna naar de Soesterduinen. Eenmaal daar aangekomen, dacht Rosanne dat ze een bulldozer had meegenomen in plaats van een hond. Ik vloog over alle honden heen en was te opdringerig, dus ik moest vaak aan de lijn. Rosanne zag een hele andere hond dan tijdens die eerste keer.
Mijn baasjes waren niet zo blij toen ze dat lazen in het schriftje en later ook hoorden via een telefoongesprek met Rosanne. Oeps, had ik het nu verknald?
De oplossing?
Mijn vrouwtje zei dat ik natuurlijk nog nooit met de bus mee had gereden. Ik hoorde, zag en rook natuurlijk allerlei honden. Misschien was dat mijn reactie op deze nieuwe ervaring. Er werd afgesproken dat ik de vrijdag daarna eerst mijn Bachbloesem-koekjes zou krijgen die mijn vrouwtje voorheen had gebruikt toen ik niet met haar auto mee wilde door mijn wagenziekte. Deze koekjes helpen namelijk ook bij stress tijdens transport.
Ook zou mijn vrouwtje de week daarna een keer samen met mij mee gaan op haar vrije dag, zodat ook zij kon zien hoe ik het deed. Rosanne had nog steeds vertrouwen in mij en wilde mij gelukkig nog een kans geven.
De tweede keer
Die vrijdag was ik wel nog steeds wat onstuimig, maar al een stuk minder dan de week daarvoor. Tussendoor moest ik wel even aan de lijn omdat ik soms even mijn manieren vergat. Maar ja, ik ben een puber en vind het soms zo moeilijk om mij goed te gedragen. De woensdag daarna gingen mijn vrouwtje en ik samen mee. Toen ik de bus hoorde was ik gelijk alert en blij om Rosanne te zien. Ik had van te voren weer mijn koekjes gehad, en ik ging zonder problemen de bus in en kroop gelijk in de bench. Tijdens de autorit hoorde mijn vrouwtje mij niet blaffen of piepen.
Ja, tot een van de honden vertelde dat we er bijna waren. Toen werd ik wel heel blij. We deden weer het vaste rondje in de Soesterduinen. Ik liet zien dat ik het heus wel kan. Ik rende met de andere honden. Natuurlijk moest ik naar ze toe rennen en gek doen, maar ze kwamen ook achter mij aan. Er was dus meer balans. Ook liet ik me vrij goed terugroepen. Ik ging soms zelfs even mijn eigen gang, en dat is best knap van mij. Een klein stukje ging ik aan de riem toen we vlakbij een fietspad kwamen. Toen ik moe werd ging ik zowaar niet klieren maar bleef vrij rustig, ook als we andere honden tegenkwamen. Het laatste stukje mocht ik weer even aan de lijn.
Mag ik blijven?
De vrijdag daarna ging het supergoed zei Rosanne, en ze had zelfs tijd mijn vrouwtje te appen zonder dat ze steeds op mij moest letten. Ik ben en blijf een boef van net 1, dus mijn baasjes en Rosanne juichen nog niet te hard, maar er is dus hoop. De volgende vrijdag was Rosanne ziek en kwam haar vervangster. Die kende ik natuurlijk niet, dus het leek mijn baasjes verstandig dat ik die wandeling aan de lange lijn mee zou gaan. De lange lijn ben ik wel gewend, en ook deze keer deed ik supergoed.
Ik denk dat ik wel mag blijven, hoor. Ik weet dat ik echt nog wel even moet laten zien dat ik het kan. Maar echt, dat kan ik heus wel, hoor! Met een beetje geduld en lekkere snoepjes komt het vast wel goed.
Bij The Dog Pen zijn we groot fan van hondenkoekjes. Van cookiemeldingen iets minder, maar het is een moetje. Dus wil je een cookie?
Bij verder gebruik van onze site accepteer je de cookies automatisch.Ja lekker!Nee
