Momo: het eerste jaar met hond

Geschreven door

Aan het eind van deze maand, op de 26e om precies te zijn, vier ik mijn eenjarig jubileum als hondenbezitter. En het klinkt misschien best raar, maar het afgelopen jaar was pittiger dan ik me ooit van tevoren had kunnen voorstellen!

Waarom een hond?

Even terug naar het begin. Waarom wilde ik ook alweer een hond? Voor het gezelschap, natuurlijk. Voor de natte neus en de glanzende oogjes. Voor de lange wandelingen samen. Voor het plezier. Het feit dat er iemand zou zijn die altijd blij was als hij me zag. Het warme opgekrulde lijfje tegen me aan ’s avonds op de bank, of bij mijn  voeten. De onvoorwaardelijke trouw. Het opgeheven snuitje: waar gaan we nu heen, baas? Zeg het, en ik ga mee! Omdat ik honden, naast konijnen en stokstaartjes, de meest geweldige dieren vind die er maar bestaan.

Momo

Wat ik kreeg was… een Momo. 😀

Met zijn prachtig glanzende zwarte lijfje, zijn mollige pootjes en zijn aandoenlijke gepiep. Feitelijk mijn eerste echt eigen hond (de hond die we vroeger thuis hadden tel ik even niet mee). Die inderdaad écht blij is als hij me ziet, elke keer weer, al ben ik maar 30 seconden weggeweest. Die ook het liefst altijd bij me in de buurt is, en dus nog niet alleen kan zijn. Die als hij het moeilijk heeft, steeds vaker tegen mij aangeplakt komt zitten. Die, als we eenmaal buiten zijn, wandelen echt best fijn vindt, maar zich nooit vol enthousiasme op zijn tuig en riem zal storten. Die bij het zien van een andere hond vrijwel zonder uitzondering in de riem hangt, al dan niet blaffend en grommend.

Momo is impulsief en gevoelig en reageert op álles. Oh, hij gaat heus wel lekker liggen slapen. Vaak zelfs voor langere tijd. Maar er hoeft maar dít te gebeuren, of hij is erbij. Dit maakt het zowel binnenshuis als daarbuiten best lastig om ontspannen met hem bezig te zijn.

Experts

Misschien ben ik wel een beetje te naïef geweest in mijn verwachtingen. Of misschien had ik gewoon te hoge verwachtingen. Ik ben nu eenmaal geen hondentrainer. Geen gedragstherapeut. Geen coach. Ik ben gewoon iemand die van honden houdt.

Omdat het allemaal niet helemaal liep zoals ik me had voorgesteld, ging ik op zoek naar informatie die me zou kunnen helpen wat meer grip op het diertje te krijgen. Boeken, hondenfora en YouTube staan vól met tips. Je kunt het zo gek niet bedenken, of het is onderzocht of besproken. De rest van Nederland (wat zeg ik, van de wereld!), zo lijkt het, is expert. Alleen… iedereen roept iets anders!

“Je moet je hond steunen als hij bang is,” zegt de een. “Welnee,” zegt de ander, “dan geef je het verkeerde signaal. Negeren!”

“Als je hond iets eng vindt, dan moet je er júist op af om te laten zien dat het oké is,” zegt de een. “Wat?” zegt de ander. “Ben jij mal, je moet juist afstand nemen en pas heel langzaam weer er naartoe als de hond daar aan toe is!”

“Je moet honden niet met elkaar laten kennismaken aan de lijn,” zegt de een. “Ach wat,” zegt de ander, “even snuffelen kan best, ze moeten toch soortgenoten kunnen begroeten?”

Of deze: “Ach joh. Gooi die hond gewoon overdag de tuin in en laat hem ’s nachts in de bijkeuken slapen. Zul je zien hoe goed het gaat. Het is een hond, jij bent de baas, hij moet gewoon doen wat jij wilt.”

Eh. Ja. Hm.

Vooruitgang

Omdat ik er zo niet uitkwam, heb ik uiteindelijk een gedragstherapeut ingeschakeld, want je wilt het vooral GOED doen, als leek. Voor het alleen zijn, voor het drukke, voor het moeilijk rust kunnen vinden. En het gaat echt wel beter – zo slaapt Momo sinds de zomervakantie ’s nachts in zijn eentje beneden, en niet meer in de doos naast ons bed of het kamertje naast onze slaapkamer. Zo kan ik hem inmiddels met snuffelspelletjes heus wel tot bedaren brengen bij hyperactief gedrag – in ieder geval voor even. En zo hoeft mijn dochter niet meer met regenlaarzen door huis te lopen vanwege de puppy met de scherpe tandjes die zonder uitzondering háár kuiten en enkels wist te vinden. Dus ja, het is beter dan het was, maar we zijn er nog lang niet.

Ideaalbeeld

Het ideaalbeeld van de perfecte hond heb ik losgelaten. Mijn roze bril heb ik afgezet. Ik accepteer dat mijn hond van vroeger, die buiten woonde, af en toe mee ging voor een wandeling en alles verder zelf een beetje uitzocht, iets héél anders is dan de hond van nu, die binnen woont en onderdeel van het gezin is. Een hond, zo heb ik geleerd, doet 9 van de 10 keer echt niet vanzelf wat je van hem verwacht; daarvoor moet je oefenen, oefenen en nog eens oefenen.

Het is ook zeker niet alleen maar kommer en kwel; ik geniet echt van hem. Van zijn gekke buien en zijn vrolijke gehuppel. Van zijn leuke koppie en zijn rare slaaphoudingen. Zijn natte neus en de manier waarop hij elke millimeter van je hand kan aflikken – en dan de andere. Van de momenten dat hij dingen opeens echt snapt. De glanzende oogjes als hij blij is. Zijn lekkere slaapgeurtje.

Puzzelstukje

Toch blijf ik het gevoel houden dat er ergens een puzzelstukje Momo ontbreekt. Dat ene stukje dat Momo echt tot MIJN hond maakt. Dat zorgt voor die speciale, niet te doorbreken wisselwerking tussen hond en baas. Daar ga ik de komende tijd naar op zoek, met behulp van de Connectiemethode. Hierover in een van mijn volgende blogs meer! Hopelijk ben ik aan het einde van mijn tweede jaar als hondenbezitter dan weer een stukje dichter bij het oplossen van de complete puzzel. Ik laat het jullie weten! 🙂

Hoe was jullie eerste jaar met hond? Kwamen jullie verwachtingen uit? Of zijn ook jullie nog op zoek naar dat laatste puzzelstukje? Vertel het ons in de reacties!

Liefs, Meike & Momo

Rustig aan

Geschreven door

Hallo maatjes! Het is weer zondag, mijn bazin haar toetsweek is achter de rug en dat betekent dat er weer uitgebreid tijd is voor mij! Al moet ik zeggen dat ze tijdens haar toetsweek ook veel met mij deed. De bazin zei namelijk dat ik voor rust zorg. Met mij kan ze goed ontspannen. Volgens mij is dat heel belangrijk voor mijn bazin. Ze wilt altijd dat ze haar toetsen in 1 keer haalt en gaat dan ontzettend veel studeren. Toch zal ze met mij lekker naar buiten moeten en dan hoeft ze even niet te studeren.

Voor 1 van haar examens had ze mij nodig om op te oefenen. Weten jullie nog dat ik met mijn bazin mee naar school mocht? Dat mocht omdat haar klasgenoten ook met mij wilden oefenen. Dat was echt een supercoole dag! Ik ging toen mee omdat mijn bazin ‘Het consult in de kliniek’ moest oefenen. Ik vind het bij dierenartsen altijd superleuk en interessant. Dus het was ook een heel gave ervaring dat mijn bazin met mij wilde oefenen. De bazin zei dat dit niet de enige keer zal zijn en dat ik waarschijnlijk vaker mee naar school mag en dat ze thuis vaker op mij zal gaan oefenen.

Doordat de bazin dus alleen maar toetsen hoefde te maken, was ze lekker veel thuis om te studeren. De baas mocht afgelopen week ook 2 keer thuiswerken. Het was dus echt een heel fijne week, want ik hoefde niet 1 dag alleen te zijn. En als ik alleen moet zijn, dan zorgen mijn bazen ervoor dat dat niet te lang is.  Soms moet mijn bazin van ’s ochtends tot laat in de middag naar school, dan werkt mijn baas thuis. Dat is zo fijn. Dan blijf ik de hele dag aan zijn voeten liggen en hoef ik alleen maar op te staan en hem aan te kijken als ik naar buiten wil. Zo deed ik dat ook bij mijn bazin toen zij zat te studeren.

Op maandag kwam mijn bazin thuis met de bazin van Husky Nuka (een nieuwe blogger voor The Dog Pen). Ik had haar baasje nog nooit eerder gezien. Ze kwamen mij ophalen en zeiden dat ik een nieuw maatje ging ontmoeten. Dat was echt superleuk! Ik mocht mee naar het huis van Nuka en haar baasje. Ze hebben een mega tuin! Net zo’n tuin als die van Lady Rebel! Ik was superblij. Want ik had nog nooit zo’n grote tuin gezien.

Nuka zat al aan de andere kant van de schutting te wachten. Ik moest eerst die tuin even bekijken, en daarna had ik tijd voor Nuka. Toen mocht Puk de Border Collie van Nuka’s baasje ook de tuin in. Met z’n drieën hebben we lekker kunnen ravotten. Helaas mocht Baloo de Beagle niet mee naar buiten, want die vindt mij niet zo leuk. We hoeven ook niet iedereen leuk te vinden. Dat zegt mijn bazin ook altijd. Mensen vinden elkaar ook niet altijd leuk. Maar we moeten anderen wel in hun waarde laten. Het baasje van Nuka had nog een paar mooie foto’s van Nuka en mij gemaakt. Het was een mooie dag.

Nou maatjes, ik hoop dat jullie ook een fijne week met mooie wandelingen tegemoet gaan.

Een poot van Beer!

Dryland Mushing

Geschreven door

In mijn voorstelblog heb ik jullie verteld dat ik samen met mijn baasje aan Dryland Mushing doe, maar wat is dat nou precies?
Dat ga ik jullie in deze blog allemaal uitleggen, want wij kunnen ons voorstellen dat dit voor veel mensen onbekend is.

Mushing

De meeste mensen kennen waarschijnlijk de Siberische Husky’s (en andere poolhonden zoals de Alaskan Malamutes) wel van hun werk in de sneeuw. Daar worden ze gebruikt om sleeën vooruit te trekken. Het voorttrekken van deze middelen heet Mushing. Mushen is begonnen in de sneeuw, omdat deze hondenrassen goed bestand zijn tegen de lage temperaturen en de lange afstanden die zij moeten afleggen.

Geen sneeuw, wat dan?

Deze sport is verder bekend geworden in de wereld en meer mensen zijn het gaan doen, maar er ligt natuurlijk niet overal zo veel sneeuw. In Nederland ligt bijvoorbeeld bijna nooit sneeuw, en als het er ligt, is het maar een klein laagje. Om toch te kunnen Mushen, is hier iets op bedacht, namelijk het Dryland Mushing. Dit is in principe hetzelfde als het Mushen door de sneeuw, maar dan door onder andere bossen en open velden. Hierbij wordt gebruikgemaakt van vervoersmiddelen op wielen, zoals karren, quads, steps en fietsen.

Step

Ik doe zelf aan Dryland Mushing met een step samen met mijn baasje, omdat zo’n grote kar natuurlijk veel te groot is voor mij. Als ik voor de step sta, krijg ik een speciaal trekharnas aan dat het gewicht goed over mijn lichaam verdeelt, zodat ik op een zo min mogelijk belastende manier goed kan trekken en rennen. Door middel van een speciale lijn ben ik verbonden met de step die ik vooruit trek. Mijn baasje staat op de step en geeft mij aanwijzingen over welke kant ik op moet gaan. Zo geeft ze de commando’s Gee (rechts) en Haw (links). Ook geeft ze aan of ik moet versnellen of juist langzamer moet gaan. Tijdens trainingen gaan we vaak de bossen in, waar mijn baasje zelf een zogeheten trail (route) improviseert, maar tijdens wedstrijden is er een trail uitgezet van meestal 8 km die wij dan moeten afleggen.

We gaan dit jaar weer veel trainen en hopelijk een paar wedstrijden lopen, daarover zullen we dan natuurlijk schrijven!

Waarom een Heidewachtel?

Geschreven door

Waarom zijn wij voor onze Jip gegaan?

Voordat wij Jip hadden, hadden wij eerst een superlieve Drentse Patrijs genaamd Saar. Saar was een lieve jachthond, maar helaas is ze maar 11 jaar geworden.  Aangezien ze een groot gezwel had, moesten wij haar laten inslapen. Dit was een groot gemis voor ons allemaal. Na 1 week zonder Saar, ben ik stiekem al op zoek gegaan naar een andere hond. We hadden geen idee wat voor een hond wij nu zouden willen. In ieder geval geen Drent, want dan zouden we veel te veel gaan vergelijken…

Heidewachtel Jip

Toen we op Marktplaats aan het zoeken waren naar jachthonden, kwamen we al snel terecht bij een Heidewachtel. In dit nestje hadden ze nog veel pups. In eerste instantie waren wij -emotioneel- nog niet klaar voor een tweede hond, ook omdat het natuurlijk veel werk is om een pup te trainen en op te voeden.

Toch wilden we wel even langsrijden bij het nestje om te kijken wat voor honden het nou waren en hoe het er daar uitzag. Toen we aankwamen, kwam Jip meteen op ons afrennen, en vanaf dat moment waren wij verkocht.

Een paar dagen erna mochten we Jip ophalen. Nooit zal ik vergeten hoe Jip als kleine pup door de huiskamer aan het rondhuppelen was (wat hij nog steeds doet).

Het leuke aan een Heidewachtel is dat ze zo aanhankelijk zijn. Ze komen het liefst altijd bij jou liggen en lopen het liefst de hele dag achter je aan.

Het kost veel tijd en energie om ze op te voeden, maar als ze eenmaal naar je luisteren kun je alles met ze doen. Ze vinden het heerlijk om dingen naar je toe te brengen, dit is hun taak, en ze voeren die met liefde uit!

Ook is een Heidewachtel een echte gezinshond. Hij vindt het heerlijk als iedereen bij elkaar is zodat hij er zelf ook lekker bij kan komen zitten (en dan het liefst op je  voeten).

Het karakter van een Heidewachtel, dat is wat ons het meeste aanspreekt. De liefde die ze jou geven is onbetaalbaar, ze spelen het liefst de hele dag met je en gaan graag met jou op avontuur. Het zijn ontzettende slimme honden; ze begrijpen alles wat je tegen ze zegt.

 

Feitjes over Heidewachtels

  1. Lief en aanhankelijk, maar kunnen ondeugend zijn
  2. Zitten vol met energie en hebben hun wandelingen dan ook echt nodig om goed uit te kunnen rennen
  3. Vinden taken krijgen heerlijk
  4. Luisteren goed
  5. Houden van zwemmen
  6. Gaan graag op avontuur met jou
  7. Zijn trouw
  8. Rennen graag jankend achter hun prooi aan
  9. Zijn enorm leergierig
  10. Zijn het liefst niet alleen en gaan graag met je op stap

Hondenblogger stop

Geschreven door

Wat een bijzonder moment! We hebben nu zo veel nieuwe aanmeldingen van honden die graag bij ons willen bloggen, dat we een tijdelijke stop op nieuwe bloggers hebben gezet. Het is vreselijk vreemd; toen we net begonnen met The Dog Pen moesten we natuurlijk nog op zoek naar honden die bij ons wilden komen bloggen. Dat we al zo snel ‘vol’ zouden zitten hadden we zeker niet verwacht.

Te veel bloggers?

Eigenlijk bestaat dat ook niet voor een website als The Dog Pen, we zijn immers een hondenbloggersplatform. Je zou denken daar kunnen nooit te veel honden aan het bloggen zijn. Dat klopt helemaal. Alleen vinden we het belangrijk dat de groep hondenbloggers elkaar ook ‘kent’ en dat het een gezellige en betrokken groep is. Nu is dat al aardig gelukt. We hebben een hele leuke club mensen met geweldige honden en iedereen leeft met elkaar mee en geeft elkaar tips. Liefde alom. We zijn dan ook heel blij dat we een mooie groep mensen hebben die graag bloggen. We willen alleen de groep niet té snel laten groeien. Juist ook de betrokkenheid en het stukje persoonlijke contact onderling is 1 van de dingen die bloggen bij The Dog Pen zo leuk maakt.

Help, ik wil bij jullie bloggen

De vraag die meteen massaal gesteld wordt is: ‘ik wil toch heel graag over mijn hond bij jullie bloggen, kan dat niet meer?’. Op dit moment even niet, nee. Je kunt je wel alvast aanmelden bij ons als blogger via dit aanmeldformulier. We bewaren dan jouw gegevens en zodra we weer ruimte hebben om nieuwe bloggers toe te gaan voegen, dan nemen we contact met je op. Het kan dus wel, het duurt alleen even wat langer dan anders.

Wat doe ik in de tussentijd?

Natuurlijk kun je alle leuke blogs van onze bloggers gaan lezen. Dan ben je wel even zoet 😉 maar je zou alvast een eerste blog kunnen gaan schrijven over jouw hond. We hebben eerder al een artikel geschreven over hoe je een goede hondenblog schrijft. Open Word (of pak pen en papier) en schrijf je eerste blog. Misschien heb je de smaak wel zo te pakken, dat zodra je wel bij ons kunt komen bloggen, je al een aantal blogs klaar hebt die zo online geplaatst kunnen worden.

Trots

We zijn best wel een beetje trots dat we in zo’n korte tijd zo’n mooi platform hebben opgebouwd. Natuurlijk met hulp van onze websitebouwers en ontwerpers van Stuurlui (die vanaf dag 1 enthousiast waren over ons plan The Dog Pen). We zijn ook trots en blij dat er al zo veel hondenliefhebbers ons weten te vinden en dat we zo veel leuke bloggers hebben. Allemaal met geweldig leuke honden en mooie verhalen.

Dat is waar The Dog Pen voor ons om draait; liefde voor honden en dat met elkaar kunnen delen op 1 prachtig platform.

Hallo herfst!

Geschreven door

Hét seizoen voor lange wandelingen; ontspanning voor baasje en hond. Lekker lang door het bos struinen, rennen door bladeren, spelen met afgebroken takken en snuffelen aan alles wat los en vast zit. Het is herfst!

In deze blog nemen we je mee tijdens onze favo herfstactiviteit, do’s and dont’s in het bos en vertellen we wat in onze ogen het grootste misverstand over de Franse Bulldog is.

Jolie en Jaeda in het bos

Wandelen

Je raad het al: onze favo herfstactiviteit is een lange wandeling door het bos. Wij hebben het geluk om een heerlijk rustig bos op 10 minuten loopafstand te hebben en zijn hier dan ook meer dan eens per week te vinden. Even niet aan de lijn maar lekker los 1,5 á 2 uur wandelen, snuffelen en spelen.

Jolie in het bos

De weg naar het bos weten de dames blind te vinden en eenmaal aangekomen doen ze ieder hun ding maar blijven bij elkaar in de buurt. Jolie op zoek naar stokken, helemaal in haar eigen wereld, en Jaeda besnuffelt elke vierkante centimeter uitvoerig en checkt zo nu en dan of ik er nog ben. Af en toe trekken ze samen een sprintje om vervolgens weer verder te gaan met hun eigen gewoontes. Zo sta ik wel eens 10 minuten op dezelfde plek te wachten tot de dames hun weg vervolgen, maar ook dat is ontspanning, even helemaal niets en gewoon genieten!

Jaeda in het bos

Do: snuffeltijd

Waarom is snuffelen zo belangrijk?

Het geeft de hond informatie over een prikkel
Het geeft hem een mentale uitdaging
Het werkt stressverlagend
Het geeft hem meer controle en een meer voorspelbare omgeving

Snuffeltijd in het bos

Voor honden is informatie cruciaal. Informatie over prikkels en wat die doen of gedaan hebben. Ruiken en snuffelen is voor de hond de belangrijkste manier om informatie te verzamelen over zijn omgeving. En die informatie bepaalt voor een deel zijn gedrag.
Als eigenaren ontnemen we onze hond vaak de kans om die informatie op te doen. Omdat we snel ergens moeten zijn en dus de tijd niet hebben om te blijven staan. Of omdat we vinden dat de hond niet mag snuffelen “omdat hij dan de leiding heeft”. Of gewoon. Omdat we het irritant vinden. We laten de hond “volgen”, lokken hem mee of in het slechtste geval trekken we hem mee.

Je kunt als eigenaar de keuze maken om je hond tijdens een wandeling wat vaker informatie te laten verzamelen. Probeer zeker een wandeling per dag de controle terug te geven aan de hond.

Bron ‘snuffeltijd’: Monique Bladder; Kijk eens naar je hond

Don’ts: eikels, kastanjes en paddenstoelen

Bij de herfst horen eikels en kastanjes. Leuk voor kinderen om mee te knutselen of spelen, maar voor honden wat minder plezierig. Zij kunnen hier buikpijn en diarree van krijgen of gaan braken. Bij het eten van grote aantallen kan je hond zelfs doodziek worden.

Jolie en Jaeda

Ook paddenstoelen zijn in overvloed te vinden tijdens de herfst. Deze zijn gevaarlijk voor je hond als die er een hapje van wilt nemen. Het is moeilijk te herkennen welke paddenstoelen giftig zijn en welke niet. Houd je hond daarom tijdens het uitlaten in de gaten en laat hem geen paddenstoelen eten.

Bron ‘eikels, kastanjes en paddenstoelen’: Lifestyle for pets

De Franse Bulldog lui?

Natuurlijk wandelen wij niet elke dag een wandeling van 1,5 á 2 uur en hebben wij ook luie dagen. Buiten in het zonnetje genieten van een snackje of samen snurken. Op 4 korte rondes per dag na even helemaal niks, moet kunnen!

Franse Bulldog lui?

Maar helaas zijn er mensen (waaronder bullenbaasjes) die de Franse Bulldog als lui bestempelen. Ook op verschillende ‘informatieve’ internetsites staat de Franse Bulldog gekenmerkt als “perfecte hond voor op een appartement” wegens de “weinig beweging die ze nodig hebben” en als “bankhang-hond” etc. Dit is voor ons het grootste misverstand ever en daar zetten wij een flinke streep doorheen! Je hond is zo lui als je hem zelf maakt, en wij kiezen duidelijk voor een andere weg. Zo lang het kan, wil ik de dames actief en dus fit houden!

Franse Bulldog actief en fit

 

Review Lakse Kronch Zalmkoekjes

Geschreven door

Met dank aan Hondjekoek mocht Wiske de zalmkoekjes van Lakse Kronch reviewen!

De zalmkoekjes komen in 2 varianten, Pocket en The Original.
Het verschil tussen de twee varianten zit in de samenstelling. Beide varianten zijn graanvrij. Sterker nog, The Original bestaat uit 100% verse zalm en de Pocket-versie bestaat uit verse zalm vermengd met een beetje aardappelmeel. Geen geur-kleur en smaakstoffen toegevoegd, een mooi puur product dus.

Lakse Kronch zalmkoekjes

Pocket

Wij hebben eerst de Pocket-versie getest. De koekjes zijn een prima formaat voor een beloning onderweg. Om echt mee te trainen vind ik ze net iets te groot voor Wiske. Hoewel de koekjes met 1 kauw weg zijn, gebruik ik bij het trainen zeer veel beloningen, en daarom houd ik de snoepjes dan zo klein mogelijk. It’s not the size that counts, zeg maar… Daarom vind ik het jammer dat de Pocket zalmkoekjes niet kleiner te breken zijn. Wel vindt Wiske ze enorm lekker. Sterker nog, ze heeft er alles voor over… Een voordeel is dat de snoepjes je handen en jaszak niet vies maken!

The Original

Deze versie is net ietsje vettiger. De geur blijft daarom langer hangen aan je handen. Hierdoor zijn ze minder geschikt om mee te dragen in je zak. Tenzij je bent zoals ik en iedereen wel weet dat je 9 van de 10 keer stinkt naar producten voor de hond… Ook zijn de koekjes net ietsje groter dan de Pocket-versie. Een voordeel is dat deze wel beter klein te breken te zijn! Hierdoor zijn ze makkelijker te gebruiken tijdens het trainen. Wiske vindt deze variant even heerlijk als de Pocket-versie. Wij gebruiken ze nu als ruilmiddel wanneer ze iets heeft wat ze niet mag hebben en om haar aandacht te krijgen in lastige situaties. Er gaat natuurlijk niks boven stinkende vettige viskoekjes!

Kortom

Beide varianten zalmkoekjes van Lakse Kronch vallen hier heel goed in de smaak!
Wiske heeft er alles voor over. Van dat type waardevolle beloningen neem ik er altijd een aantal mee onderweg en tijdens trainingen. Het is handig bij het aanleren van nieuwe vaardigheden en het vragen van aandacht in lastige situaties. Wiske lijkt geen echte voorkeur te hebben, ze vindt ze beide heerlijk! Ik vind de Original iets handiger omdat ze te breken zijn. Door de geur vind ik ze ideaal om te tevoorschijn te toveren op momenten dat het lastig is de aandacht te krijgen van Wiske. Het enige minpuntje vind ik dat de pocket-versie niet gemakkelijk te breken is. Wat ik ga doen als de zakken leeg zijn? Snel nieuwe kopen!

Dit artikel is geschreven in samenwerking met Hondjekoek, deze review is zoals altijd objectief

Loopse teefjes… wacht, wat?! WAAR!

Geschreven door

Net wanneer je denkt dat het even rustig gaat zijn, slaat het genadeloos toe… Hopeloze verliefdheid!
Er zijn weer loopse teefjes in de buurt, en dat betekent dat de jongens hoteldebotel zijn en verliefd tot over hun oren.
Hartstikke schattig natuurlijk, maar hondenromances verlopen, net als de gemiddelde romcom, niet vlekkeloos. Want tja, het zijn net mensen en ook hun hartje wordt af en toe gebroken. Dus bij deze een blog over gemengde gevoelens, gebroken harten, gefrustreerde mannetjes maar vooral ook heel veel liefde.

Love is in the air

Het is weer zo ver, een teefje in de buurt is loops en de jongens lijken het van heinde en ver te ruiken. Supertop, een hondvriendelijke buurt met veel soortgenootjes om ons heen, al zijn het voornamelijk vriendinnetjes – en dat valt de jongens nou net even zwaar. Eens in de twee maandjes is het raak: zenuwachtige hondjes, geen eetlust, een hoop gejank en wandelingen die 10x zo lang duren als normaal. Vooral Bumper is hier de romanticus en weet zich met zijn gevoelens totaal geen raad. En ja, zeg nou zelf.. ook wij  zijn wel eens over onze oren verliefd en dat doet nou eenmaal gekke dingen met je.

Bumper en Fender en de hormonen

Wandelingen

Onze wandelingen bestaan momenteel uit:
– Nee, je hoeft niet elke grasspriet af te likken.
– Kom nou, we staan hier al vijf minuten.
– Whooops, daar komen we net vandaan… je gaat de verkeerde kant op!

En alles wat je er nog bij kan verzinnen, het duurt allemaal nu eenmaal wat langer. Knarsetandend en onder luid geknor komen we langzaam maar zeker een stukje vooruit. Ik geloof dat de rest van de buurt af en toe denkt dat we gek zijn of dat ze in een comedy zijn beland, want af en toe moet je wat stunts uithalen om verder te kunnen lopen. Of je krijgt een nieuwe training in de categorie vliegles, ook leuk!

Loopse teefjes in de buurt

Eten, dus niet

Waar we normaal gesproken de bakken met voer voor kunnen blijven zetten, is het nu drama. Vooral Bumper kan er wat van!
Ontbijt, lunch of diner… Vers, brokken, gestoomd of iets van ons, het gaat er gewoon niet in. Zuchtend en steunend gaat hij eens bij de voerbak kijken, om zich met een teleurgesteld gezicht snel weer om te draaien. Ik vraag me nog steeds af of hij nog eens denkt een hond in de pot te gaan vinden, of in dit geval: een teef in zijn voerbak!

Dagelijks probeer ik een gesprek met hem aan te gaan:
– Grote jongens eten en mogen grote wandelingen maken.
– Als je niet eet dan word je nooit groot en sterk.
– Er zijn zat hondjes die blij zouden zijn met de maaltijden die jij krijgt.
Helaas 9 van de 10 keer tevergeefs. Af en toe heb ik het idee dat hij een paar happen neemt uit medelijden met mij, aangezien hij me aankijkt alsof ik langzaam door begin te draaien.

Sleep is overrated

Althans, dat probeer ik mezelf op dit moment maar eventjes voor te houden. Stel je voor: dat prachtige geluid dat je normaal de eerste maandag van de maand om 12:00 uur hoort, maar dan om 05:00 uur in de ochtend omdat de heren het tijd vinden om het teefjesaroma opnieuw te gaan besnuffelen. Supertof natuurlijk, ahum. En natuurlijk is het ook nodig om af en toe lekker voor het raam te gaan staan blaffen wanneer er weer een knappe dame langskomt. Gelukkig lopen de buren hier rond 12 uur het laatste rondje.

Fietsen

En nee, dan bedoel ik niet op dat ding op twee wielen dat in de schuur staat. Maar Bumper duikt zodra hij de kans krijgt op Fender, die me dan ondertussen maar een beetje schaapachtig staat aan te kijken. Natuurlijk geven we aan dat het niet mag, maar wanneer de hormoontjes tekeergaan, kan het Bumper allemaal geen biet meer schelen.

Onze mannetjes

Om onze hopeloze romanticus Bumper tegemoet te komen is er voornamelijk geduld nodig, en nog wat meer geduld. Meneer probeert je op dit soort momenten echt uit, want hij wil naar de liefde van zijn leven toe. Hij lijkt een beetje op de gemiddelde puberjongen die verliefd is op het mooiste en populairste meisje van de school. Helemaal van de leg, inclusief een beetje kwijl zo nu en dan wanneer ze langsloopt. Alleen een beetje jammer dat zijn liefdesverklaring elke twee maanden naar een andere teef is, of dat hij meteen zijn hartje achterna gaat en een driehoeksverhouding begint.
Bumper is over het algemeen geen dominante hond, maar zodra hij de kans krijgt… Tja, dan neemt hij hem ook!

Fender daarentegen is meer de stille aanbidder, kijkt toe van een afstandje en lonkt af en toe wat naar de dames.
Zodra een dame naar hem toe komt lijkt hij af en toe zelfs verlegen te worden en neemt hij afstand. Maar dan komt Bumper er alweer tussendoor springen om indruk te maken, kleine show off.  Zijn voordeel is dat Fender evenveel geduld met hem heeft als wij, en vaak zelfs nog meer.

Om de komende tijd geen Oud Duitse Foundlanders te krijgen, om in de sfeer te blijven van hun favoriete dames Xena en Ivy, houden wij maar een beetje afstand. 😉

Hoe gaan jullie reutjes om met de loopse teefjes in de buurt?
Hopeloze romanticus à la Bumper? Of meer de stille aanbidder zoals Fender?
We lezen het graag!
Poot Bumper & Fender.

Westpointers op Curaçao

Geschreven door

Woof,

Mijn baasjes zijn op vakantie op Curaçao & ik ben bij mijn tante Mariëlle. Alle avonturen die ik daar heb beleefd lees je in mijn volgende blog. Mijn vrouwtje vertelde mij over haar bezoek aan het Kluivert Dog Rescue Center, dit wil ik graag met jullie delen!

Inzameling

Voordat mijn baasjes naar Curaçao zijn gegaan, zijn ze begonnen met een inzameling van spullen en geld. Hierbij hebben ze echt heel veel opgehaald, het was wel 20 kilo aan spullen. Ik vond het op het begin een beetje raar, een hele tas vol met speeltjes, halsbanden, lekkere koekjes, knuffels & ik mocht er niet eens aan ruiken van de baasjes. Naast de spullen hebben ze ook een hoop geld opgehaald; omgerekend was dat zo’n nafl. 500,-

Donatie kluivert rescue

Curaçao

Op het eiland is het probleem van verwaarloosde honden en ‘zwerfhonden’ groot. Er zijn mensen die niet naar hun hond omkijken, hun hek openzetten zodat ze snel van hun viervoeter ‘af’ zijn zodra hij iets mankeert, hem vastbinden of mishandelen. Het is niet te geloven dat mensen hiertoe in staat zijn. Gelukkig zijn er veel betrokkenen die deze hondjes naar het Rescue Center brengen, zodat ze de hulp krijgen die ze nodig hebben. Op dit moment zijn er zo’n 25.000 ‘zwerfhonden’ op Curaçao.

Westpointer

Ik heb het eerder gehad over de zwerfhonden op Curaçao. Hier is een hele mooie naam voor bedacht: de Westpointer. Zeg nou zelf: Westpointer klinkt toch een stuk vriendelijker dan zwerfhond. Ik weet zeker dat de hondjes zelf ook erg trots zijn op deze coole naam, die verwijst naar het gebied ‘westpunt’ op Curaçao.

westpointers curacao

Kluivert Dog Rescue Center

Wat mijn baasjes vooral opviel tijdens hun bezoek was dat de Westpointers  zo ontzettend lief zijn na alles wat ze meegemaakt hebben, van mishandeling tot verwaarlozing; gedumpt of geboren in een knoek (bossage op het eiland van prikstruiken, cactussen, vetplanten) schurft, hartworm, uitgedroogd, uitgehongerd; noem het maar op. Ze krijgen zoveel liefde, verzorging en aandacht. Iedere Westpointer heeft zijn eigen naam en luistert daar ook naar. Ze zijn zo lief, zo dankbaar, zo vrolijk! En wat zagen de Westpointers die al even in de opvang zitten er al goed uit! Zo opgeknapt, geen ribbetjes te zien, gezonde vachtjes, vrolijke oogjes.

De Westpointers worden opgeknapt, gesteriliseerd, behandeld tegen vlooien, teken, schurft etc. Daarnaast worden ze geknuffeld, wordt er met ze gewandeld en gespeeld.

In het Kluivert Dog Rescue Center hebben ze lekker de ruimte, schaduwplekken genoeg, kleedjes, drinken, eten, speeltjes, ruimte om te rennen of toch even te kunnen schuilen als het allemaal iets te veel wordt.

Adoptie of adoptie op afstand.

Het uiteindelijke doel is om de Westpointers zo gezond te krijgen en aan mensen te laten wennen dat ze geadopteerd kunnen worden; een eigen ‘gouden mandje’. Deze hondjes verdienen ook echt onvoorwaardelijke liefde & een thuis. Voor de hondjes die ‘nog’ niet klaar zijn voor adoptie omdat ze te bang, te zwak, ziek, te oud of nog te jong zijn, kun je baasje op afstand worden. Voor €45,- per maand word je zo’n baasje op afstand en krijg je een adoptiecertificaat. Denk er eens over na! Je kunt natuurlijk ook baasje op afstand worden samen met je familie, collega’s of vrienden.

Als je een Westpointer wilt adopteren, kijk dan op de site, daar staan voor de eerste indruk foto’s en een duidelijke omschrijving van het karakter.

Adoptie honden curacao

Voor meer informatie:

www.kluivertdogrescuecenter.nl

Woof

Lady Rebel

Lakse Kronch Viskoekjes

Geschreven door

Een vissig cadeautje

Opeens was er een pakketje voor mij bij de post. Kijk, dat vind ik leuk nieuws. Mijn vrouwtje vertelde dat ik viskoekjes mocht uitproberen van Hondjekoek. Hondjekoek verkoopt heerlijke viskoekjes van het merk Lakse Kronch van Henne Petfood. Daar had ik wel oren naar.

Lakse Kronch koekjes
Hm, Kronch klinkt niet heel Nederlands. Nou, dat klopt, want het is een Deens familiebedrijf dat gezonde voeding maakt voor honden en katten op basis van zalm.
Lakse betekent overigens zalm in het Deens. Weer wat geleerd.

Wat is het dan precies voor koekje

De Lakse Kronch Original is een gezond hondenkoekje gemaakt van alleen maar zalm.
Deze gezonde en graanvrije hondenkoekjes zijn gemaakt van 100% verse zalm en bevatten de essentiële onverzadigde vetzuren Omega-3 en Omega-6. Goed voor huid, vacht en hart.

Lakse Kronch The Original Beide varianten van de Lakse Kronch zalmkoekjes zijn granenvrij en dus glutenvrij & hypoallergeen. Heel prettig dus als je als hond last hebt van een glutenallergie.
Er zijn daarnaast geen geur- kleur- en smaakstoffen toegevoegd.  Er bestaat ook een iets minder vette versie die aardappelmeel bevat. Deze heet Lakse Kronch Pocket.

Lakse Kronch pocket versie ingrediënten De Pocket variant vinden baasjes meestal wat prettiger omdat ze wat minder vet aanvoelen in de handen. Zeker als je ze meeneemt op een wandeling of tijdens een training kan dat wat fijner zijn. Een zakje kost €3,50 en weegt 175 gram. In mijn pakketje zaten beide smaken trouwens.

En nu in actie!

Mijn vrouwtje is op zoek naar een beloning waar ik alles voor doe. Zoals jullie weten ben ik een lekkere eigenwijze puber en luisteren vind ik in een prikkelrijke omgeving best lastig, hoewel het wel steeds iets beter gaat. Maar zodra ik een groepje honden zie, ben ik mijn baasjes even vergeten.
Daarom is mijn vrouwtje samen met mijn baasje mij een fluitje aan het aanleren.
Zodra zij twee keer kort fluiten, krijg ik iets heel lekkers waardoor ik voortaan gelijk kom, of ik mijn focus op bijvoorbeeld een andere hond vergeet. Tenminste, dat is de bedoeling. Zouden die viskoekjes dan een goede beloning kunnen zijn?

Het fluitje snap ik al best wel goed, en als ik kom krijg ik een likje smeerkaas. Maar mijn baasjes weten dat ik bepaalde beloninkjes na verloop van tijd minder interessant vind. Vandaar dus dat ze op zoek waren naar nog meer heel erg lekkers dat ik dan alleen krijg als ik goed reageer op het fluitje.
Mijn vrouwtje hoorde dat viskoekjes het vaak heel goed doen bij honden, dus kom maar op.

Test geslaagd?

Vandaag was het mooi weer om naar het bos te gaan. De ideale plek om de koekjes uit te testen.
Mijn baasje had een route uitgezocht die niet te druk is met andere honden, maar wel met voldoende afleiding. Omdat ik daar niet los mocht (alleen onder goed appèl mocht het daar) liep ik aan de lange lijn.

Guus test Lakse Kronch zalmkoekjes

Mijn baasjes hadden in een zakje de “vette”versie meegenomen voor een eerste test.
Zodra ik wat afgeleid was en naar het water wilde lopen, blies mijn baasje twee keer kort op het fluitje. Ik keek gelijk op en kwam meteen mijn beloning halen.
Nou, dat koekje smaakte mij prima en ik likte gelijk mijn vrouwtjes vingers af!
Zelfs na nog een paar keer oefenen bleef ik komen en mijn lekkers halen.

Oordeel

Ik vind ze in ieder geval lekker. De zak is voorlopig nog niet leeg en daarna heb ik nog de minder vette versie. Voorlopig kunnen mijn baasjes en ik nog even goed  oefenen en kan ik blijven proeven om te ervaren of ik het lekker genoeg blijf vinden op de langere termijn.
De koekjes voelen inderdaad iets vettig aan, maar aangezien mijn baasjes gewend zijn om ook worst te gebruiken bij moeilijke situaties valt dit eigenlijk best mee.

Lakse Kronch koekjes

Er zit een duidelijke geur van vis aan dus dat triggert een hondenneus uitstekend.
Je kunt ze ook makkelijk in twee stukjes breken zonder dat het gelijk verkruimelt. Ideaal als je een wat kleiner hondje hebt, maar ik vind het niet nodig hoor, dat mijn baasjes dat doen.

Kortom, hier zijn de Lakse Kronch-koekjes goedgekeurd!
Ben jij benieuwd wat onze blogvrienden Bumper & Fender van de Lakse Kronch koekjes vinden?

Tot de volgende keer, poot van Guus.

Dit artikel is geschreven in samenwerking met Hondjekoek, deze review is zoals altijd objectief